Fot: Danuta Kamińska

– Mamo, na co się przelicza ary?
– Jak to się czyta: climb trees?
– Mamo, a istnieje bocian zielony?
– Jak się pisze „dżdżownica”?
– Mamo, zawiesił mi się komputer, ****!
– Mamusiu, zgubiła mi się spinka…!
– Mamo, on mówi, że ja nic nie umiem!
– Wydrukujesz mi?
– Przez jakie „u” się to pisze?
– Wytłumaczysz mi?
– Ja tego nigdy nie zrobię!!!
– Gdzie to teraz wkleić?
– Mamo, pobawisz się ze mną?
– Mamo, wybierzesz mi tapetę na dżimejla ?
– Jakie tu jest hasło?
– Kiedy wróci tato?
– Mamo, a to jest dobry wynik?
– Nie lubię tego chleba z ziarnami, nie ma innego?!!
– Czy to jest moja myszka?
– Mamo, co z tą prezentacją, zupełnie nic nie słychać…
– Co dzisiaj jest na obiad?
– To jest to nowe zadanie?
– Nie otwiera się…
– Maaaamooo!
– A co to jest? No, to tutaj…
– To nie jest przecież mój Librus!
– Mogę tamte twoje zabawki, mamusiu? No, te garnki i talerze, mogęęęę?
– A z geografii mamy tu coś dziwnego…
– On mnie kopie, mamo!!!
– To on zaczął!
– Mamusiu, masz różową kredkę?
– O, nie! Ja mu dam!!!
– Schowałem tu te klocki, nie powiesz nikomu, mamusiuuu?
– Nie mam kapci i nie wiem gdzie są!
– Kiedy będzie Wielkanoc?
– Opera się nie otwiera!!!
– Mamo, mamy gdzieś czerwoną wstążkę?
– Mamo, kto był następcą tronu w roku…???
– Nie wiem, jak to rozwiązać…
– To jest ten skrót klawiaturowy?
– Dzisiaj jest moja kolej na tę łyżeczkę?
– Mamo, możemy obejrzeć ten śmieszny filmik o siedzeniu przy komputerze?
– Gdzie jest moja karta pracy!!!
– Mamo, skończyłem!
– Mamo, ale się zrobiło cicho… Oni wszyscy coś piszą, a my tylko kolorujemy!
– Coś mi się włączyło, aaa! Jak to wyłączyć?!!
– Psytulis mnie?
– Możemy mieć przerwę?
– A na dworze jest dzisiaj zimno?
– Mamo, ile to jest?
– To jest moje, mamo, powiedz mu!
– Dzisiaj jest piątek?
– Mamo, ile mam dzisiaj pompek, piętnaście czy już siedemnaście?
***
– Tak, słucham! Jak u nas? Żyjemy! Nie, nie dołączymy wieczorem na zoomie, o tej porze kładę spać maluchy. Aha, to super, ale nas nie będzie podczas transmisji. Tak, modlimy się razem, oczywiście, ale ciut wcześniej, przed pójściem spać naszych pociech. Rozumiem, ale nie.
***
– Tak, dziękuję, dotarła umowa, odeślę ją dzisiaj, podpisaną. Podoba mi się ta nowa wersja okładki, ale zupełnie gubi się w niej tytuł. Może udałoby się coś z tym zrobić? Tak, piszę. Kiedy? W tak zwanym międzyczasie, chociaż według językoznawców nie istnieje coś takiego…
***
– Dziękuję, rzeczywiście były bardzo śmieszne. Nie, nie mam na takie rzeczy czasu… Ale chętnie pożyczę psa, by legalnie wyjść z domu choć na krótki spacer. Wiem, wiem, rodziny mogą, nawet duże, tak. Ha, ha, ha! Nie, nie miałam na myśli, że ktoś do nas będzie strzelał, ale się uśmiałam! To już nie chcę tego psa, dzięki!
***
– Lepiej już? A jak samopoczucie? To cieszę się bardzo! Pamiętamy i przesyłamy uściski!
***
– Halo? Tylko tak króciutko, zapytać, jak się czujecie. Szkoda, że to tak daleko. Wiem, wiem… Ale nie warto we wszystko wierzyć, co podają, niektóre informacje okazują się nieprawdziwe. Tak, trzymajcie się!
***
– Dziękuję, twoje zdjęcia rozjaśniają mi każdy poranek, są cudne. Nie, twój mąż może i robi bardziej profesjonalne, ale na twoich przyroda jest jakby „prawdziwsza”. Serio, serio. Dzięki wielkie! A jak z kaszlem?
***
– Potrzebujecie czegoś? Ile jeszcze dni wam zostało tej domowej kwarantanny? Jesteście dzielni. Modlimy się!
***
– Wrócił już zza granicy? Uff… Ale gdzie odbywa kwarantannę, chyba nie z wami? O, to dobrze! Oby szybko ten czas minął…
***
– I, co jaki wynik testu? Dzięki Bogu! A gorączka?
***
– Dziękuję, to bardzo miło z pana strony! Tak, to nasza gromadka. Jeszcze raz: za starą budką w lewo, nad małym stawem po prawej. I tam jest pana pole, tak? Dobrze, weźmiemy jedną, góra dwie pietruszki, nie będziemy panu więcej zabierać. Tak, jakoś urwiemy, dziękuję! Bardzo miło mnie pan zaskoczył. Dziękuję raz jeszcze!
***
– „Błogosławię Pana w każdym czasie, Jego chwała jest zawsze na moich ustach!” (Ps 34,2) Amen!

Fot: Aneta Kot

Długie, niespieszne spacery z dala od zabudowań, nowe ścieżki edukacyjne odkryte dzięki podpowiedzi przyjaciół i ciepłe, prawie wiosenne słońce. Zapach ziemi, budząca się do życia zieleń. Delikatny powiew wiatru i odgłosy bawiących się w pobliżu naszych pociech. Korzystamy z zaleceń o dotlenianiu się poza dużymi (i małymi) skupiskami ludzkimi. Mijają nas z rzadka jakieś nieznane nam osoby, wymieniają z nami uśmiechy, dobre słowa.

Podczas jednej z wypraw spotykamy pana na traktorze. Zadaje zagadki naszym dzieciom, a potem macha nam na pożegnanie i odjeżdża swoim głośnym, prawie sześćdziesięcioletnim, pojazdem.

Spokój, jaki płynie z tych długich wędrówek, pomaga mi zachować równowagę podczas dni społecznej kwarantanny, gdy organizuję dla trójki dzieci nauczanie domowe (jak to z przymrużeniem oka nazywam) oraz dla dwójki młodszych domowe przedszkole, próbując jednocześnie pracować na komputerze.

Chłonę piękno przyrody i harmonię budzącej się wiosny. Unoszę głowę i patrzę w niebo. Smakuję spokój, jaki rozlewa się wewnątrz mnie. Uśmiecham się, myśląc o tym, że nic mnie nie odłączy od miłości Boga. I w życiu, i w śmierci należę do Niego (por. Rz 14, 7- 12).

Nie wybiegam myślami do przodu – wybiegam poza horyzont: wiem, że moje życie to coś więcej niż kilkadziesiąt lat (w zdrowiu lub chorobie). Jak najdłuższe życie tutaj nie jest moim celem – mam ambitniejszy plan: życie na zawsze! I mocno ufam Temu, który mi je obiecał (por. J11, 25-26).

Obejmuję modlitwą wszystkich zarażonych i tych, którzy ulegli panice. Myślę ciepło o bliskich, zwłaszcza tych znajdujących się w grupie ryzyka. Panika niczego nie naprawi, spokój natomiast może pomóc w zachowaniu zdrowego rozsądku.

Dostrzegam pączki na drzewach i żółte, maleńkie kwiaty wśród traw. Obłędny, jasnozielony kolor pól sprawia, że muszę na chwilę przystanąć. Jest tak pięknie!

Idę dalej i dostrzegam strumień i drewniany mostek. Przypominam sobie czasy, gdy byłam mała i chodziłam z moimi rodzicami na długie spacery za miasto. Była tam nad rzeczką metalowa kładka, którą z bratem nazywaliśmy „cymbałkiem”, być może dlatego, że wydawała ciekawe dźwięki, gdy po niej skakaliśmy : )

Choć trudno mi pogodzić się ze zmianami, jakich wymaga sytuacja, w jakiej wszyscy się znaleźliśmy, a nasz ścienny kalendarz nagle ma na sobie mnóstwo śladów po białym, taśmowym korektorze, to jednak nie tracę nadziei, nie tracę wewnętrznej radości i obdzielam nią innych. Korona mi z głowy nie spada, a może dzięki temu „koronę-wirus”, jak o pandemii mówi nasza córeczka, łatwiej będzie mnie i innym znieść.

Pogoda ducha połączona z rozwagą jeszcze nikomu nie zaszkodziła : ) Niezależnie więc od tego, jaki będzie rozwój wypadków, dziękuję za ten czas z bliskimi – pełen pokoju i nadziei.

Fot: Danuta Kamińska

– Jeszcze tylko kilka stopni i już będziemy na dole – szepcze do ucha mojej małej, śpiącej córeczce, wtulonej w jego sweter.

Drewniane schody są bardzo strome i skrzypią przy każdym kroku. Zabytkowe  wnętrza oświetla tylko słabe światło, a na niektórych piętrach nawet i jego brak.

– Spokojnie, spokojnie – powtarza cicho, nie wiem, czy bardziej sobie, czy jednak trzymanej w ramionach dziewczynce.

Stawia ostrożnie kroki, czasem przystaje i mocniej przytrzymuje jej małe ciałko. Gdy na dole przekazuje mi śpiącą czterolatkę, ta otwiera oczy, mówi cichutko: „Cześć wujku”, i  z powrotem  wtula głowę, tym razem w moje ramiona.

Zasypia na samym początku, gdy modlimy się ze wspólnotą w sali na górze za chorych oraz za tych, którzy ulegli panice. Wstawiamy się – choć jest nas tym razem garstka – za wszystkimi, którzy potrzebują modlitewnego wsparcia w tych dniach.

Widać, że czuje się bezpiecznie wśród kojących dźwięków pieśni, widoku znanych twarzy i szmeru modlitw. Najpierw prosi, bym ją przytuliła, a potem układa się wygodnie na moich kolanach i zanim się spostrzegam – już śpi. Jej starszy brat, również kilkuletni, proponuje, bym ją postawiła na nogi, bo na pewno mała udaje. Jednak okazuje się, że jej sen jest tak twardy, że z trudem we dwójkę zakładamy jej zimową kurtkę. Wtedy podchodzi chrzestny naszego najstarszego syna i bierze ją z moich ramion. Chwytam synka za rękę i ostrożnie sprowadzam go w półmroku z poddasza na sam dół zabytkowego budynku.

Następnego dnia dowiaduję się, że nieco zmieni się teraz nasz mały świat: zdecydowano, że zostaniemy wszyscy w domu przez najbliższy czas. Docierają do mnie różne informacje i różne też ludzkie reakcje na nie. Jednak tym, co wciąż mi towarzyszy jest spokój i wspomnienie tego powolnego, mozolnego schodzenia po skrzypiących schodach kilka pięter w dół. I wyraz twarzy córeczki, wtulonej ufnie w nasze ramiona.

Myślę, że to metafora tego, co przede mną: mam zachować ostrożność, jak wtedy, w nieoświetlonym wnętrzu, ale przede wszystkim zachować spokój. Wiem, w czyich ramionach jestem, wiem, że niezależnie od wszystkiego jestem bezpieczna w Bożych dłoniach. Czy to w zdrowiu, czy to w chorobie – należę do Niego.

Zdanie, które usłyszałam na „Gorzkich Żalach”, wciąż do mnie powraca: „Ludzie boją się wirusa, ale nie obawiają się żyć w grzechu ciężkim.” Coś w tym jest. Zdrowie jest ważne, ale zbawienie najważniejsze… „Nothing but the blood of Jesus” – ta piękna pieśń towarzyszy mi w tych dniach. Tak, przez Twoją świętą Krew napełnij nas wszystkich wewnętrznym pokojem! Amen.

„W Nim mamy odkupienie przez Jego krew –
odpuszczenie występków,
według bogactwa Jego łaski.” (Ef 1, 7)

Fot: Adam Kamiński

– Dorosły domownik, tak… Pani jest?… Żona, tak… – mruczy stukając w ekran, a ja stoję z poleconym w wyciągniętej dłoni.
– Zaraz , zaraz, bo coś tu mi system odrzucił… – wpatruje się w ekran, a mnie robi sie już zimno, bo wyszłam na dwór bez wierzchniego okrycia na deszcz, licząc na szybki powrót do przerwanej pracy.
– A co się nie zgadza? – dopytuję zaciekawiona. – Mąż ma tylko jedną żonę, z tego co wiem: mnie.
Pan nerwowo się śmieje i wraca do stukania w ekran i po chwili oznajmia:
– Bez stresu, bez stresu! Już wszystko gra!
Uśmiecha się i podaje mi elektroniczne cudo z rysikiem, bym podpisała, że przyjęłam przesyłkę. Odbierając ode mnie urządzenie, dodaje trochę ciszej, jakby zawstydzony:
– Chociaż… listowi, niestety, dużo wiedzą…
Jestem w stanie to sobie wyobrazić, odpowiadam mu w duchu. Pewnie nie jedno widział i słyszał…
Pan wraca za moment, bo tym razem podpis nie został przyjęty przez system. Na szczęście nie muszę fałszować swojego własnego podpisu, wystarczy, że pan zapisze moje imię i nazwisko drukowanymi literami, a ja złożę parafkę. Może mój poprzedni był zbyt zamaszysty i wyszedł poza ramki przeznaczone dla podpisów? Albo padający deszcz coś utrudnił w tym elektronicznym przedstawieniu się? Już nie pytam. Pan wraca do samochodu, ja do swojej pracy.
Śmieję się w duchu z całej sytuacji, ale potem na chwilę poważnieję. Przypomina mi się rozmowa ze znajomymi ze studiów: „Zazdroszczę ci, że masz tak wszystko prosto, jasno poukładane”. Gdy na początku nie rozumiałam, o czym mówią, dopowiadali, każdy swoją, historię. Rzeczywiście, dla listonosza byłaby to nie lada łamigłowka. Nie tylko zresztą dla niego. Układy, w jakich czasem funkcjonujmy, nie przypominają tych prostych, jasnych…
Ale pozostawiając na boku rodzinne patchworkowe układanki czy zawiłości, relacje są tym, co z jednej strony jest dla nas najważniejsze, a z drugiej – bardzo często – tym, do czego nie chcemy przykładać zbyt wielkiej wagi, analizować, wchodzić w głąb, przyglądać temu, co może już przykrył kurz. „Dobrze jest, jak jest”, czasem można usłyszeć taką argumentację.
Najmłodszy z naszych synów jakiś czas temu przedstawił mi wyniki swoich własnych badań socjometrycznych, mówiąc żartobliwie, czyli swoich dziecięcych , ale wnikliwych obserwacji: „T. mnie nie lubi, a E. bardzo mnie kocha. N. czasami powinien sobie gdzieś pójść, ale i tak go lubimy, prawda? A ty kochasz wszystkich, a najbardziej tatę i nas.” Rozczulił mnie tymi wyznaniami…
Patrzę na jego ulubioną czapkę, w której ostatnio nawet chciał spać i przypomina mi się piękny fragment Słowa Bożego: „Znam cię po imieniu i jestem ci łaskawy” (Wj 33,12). Powtarzam go sobie raz po raz…
W erze niebieskiego światła ekranów, które wiedzą lepiej, kto jaki ma podpis i czyją jest żoną, warto czasem posłuchać, jak w prosty i nieskomplikowany sposób świat widzą dzieci… : )