Podobno migdałowiec kwitnie jako jeden z pierwszych w Ziemi Świętej. (Gdy w kiedyś tam dotrzemy, nie omieszkam o to zapytać. Podróż tam, to niespełnione (jeszcze) marzenie mojego męża…)

Zainteresował mnie niedawno (mąż dawno temu, a migdałowiec kilka dni temu ;), gdy czytałam fragment z Księgi Jeremiasza:

„I skierował Pan następujące słowa do mnie: «Co widzisz, Jeremiaszu?» Odrzekłem: «Widzę gałązkę drzewa „czuwającego”».  Pan zaś rzekł do mnie: «Dobrze widzisz, bo czuwam nad moim słowem, by je wypełnić»” (Jr 1, 11-12).

Zamiast jednak szukać informacji na temat tego pięknie kwitnącego drzewa, pozwoliłam, by Słowo Boże przeniknęło mnie do głębi: by zapuściło korzenie i zakwitło w moim sercu. Ufam, że nie tylko nad Jeremiaszem Bóg czuwa, ale również nad Tobą i nade mną…

Co widzisz?

Tak moglibyśmy i my zapytać.

Co widzisz przed sobą?

Jeremiasz dostrzega gałązkę kwitnącego drzewa czuwającego (migdałowego).

A Ty, co widzisz?

A ja, co widzę?

Na pytanie: „co widzisz?” , odpowiadamy w zależności od tego, na co patrzymy.

Niektórzy może w ogóle nie zauważają zmian w przyrodzie, tak mocno sklejeni są z ekranem – takim czy innym.

A jednak, codziennie coś można dostrzec.

Nawet w środku zimy (albo w środku tego, co kiedyś bywało zimą ; ).

Jeremiasz, patrząc na tę gałązkę, przypomina sobie, że Bóg czuwa, by wypełnić swoje słowo.

A na co Ty, gdy patrzysz, przypominasz sobie, że Bóg jest wierny, że dotrzymuje obietnic, że nie łamie danego słowa?

Jakie Słowo dał Tobie, jaką obietnicą obdarzył?

Czy chwytasz Go za słowo i nie puszczasz? Czy wierzysz, że „On wiary dochowuje na wieki”? (Ps 146, 6)

Na co więc patrzysz i czy to pomaga Tobie rozniecić wiarę w wierność Boga?

Jestem przekonana, że jest to jedno z kluczowych pytań, bo choć wiara rodzi się ze słuchania (Rz 10, 17), to jednak w naszych czasach, chyba bardziej niż kiedykolwiek, również z tego, na co się patrzy… „Światłem ciała jest oko” (Mt 6, 22), może więc warto patrzeć na to, co sprawia, że światło rozbłyska, a serce zakwita jak gałązka drzewa czuwającego…

Co widzisz?

Widzę wokół  ślady Bożej dobroci i dziękuję, że nie przestaje nade mną czuwać.

Widzę wiosnę, choć jest pochmurno, deszczowo i zimno.

Widzę wiosnę Kościoła, choć jest w nim… czasem brzydko, mówiąc delikatnie.

Widzę, jak w tym wszystkim rozkwita gałązka drzewa czuwającego.

Ale patrzę… oczami wiary. To dzięki niej mam nadzieję. A nadzieja zawieść nie może! (Rz 5,5)

 

 

„Wiemy też, że Bóg z tymi, którzy Go miłują, współdziała we WSZYSTKIM dla ich dobra.” (Rz 8, 28, podkreślenie moje)

Czy wspominałam już o aniołach? Tych bezcielesnych i tych w ludzkiej skórze? Jak Azariasz – Archanioł Rafał w Księdze Tobiasza, towarzyszący młodemu Tobiaszowi nie tylko w podróży, ale także w niełatwej drodze stawania się dojrzałym, odpowiedzialnym mężczyzną, jak aniołowie „przydzieleni” nam do opieki i jak uczynny sąsiad czy oddany współmałżonek?

Tak, jest wokół nas wielu życzliwych, dobrych ludzi, których Bóg posyła nam z pomocą, gdy tego najbardziej potrzebujemy(i jak powiedział pewien kapłan: „Bóg przychodzi z pomocą piętnaście minut za późno, a i tak zdąża na czas” ; ), ale jest też wokół nas wiele dobrych, anielskich duchów, które nie odstępują nas na krok:

„Swoim aniołom dał rozkaz o tobie,
aby cię strzegli na wszystkich twych drogach.” (Ps 91, 11)

Chcę jednak pójść dziś o krok dalej i opowiedzieć o osobach, przez które Bóg działa dla naszego dobra, choć my nie podejrzewalibyśmy je o to, że są boskimi narzędziami ani że w ogóle Bóg może na nie spojrzeć przychylnym okiem…

Biblijnym tego przykładem jest król Cyrus, perski władca, i jego brzemienny w skutkach dekret (Ezd 1, 1-11), na mocy którego Reszta z Narodu Wybranego mogła powrócić z niewoli babilońskiej i zacząć odbudowywać zniszczoną świątynię jerozolimską.

Innym przykładem, już nie biblijnym, są wydarzenia z mojego (a zapewne i również Twojego życia), w których ważną rolę odegrały osoby spoza Kościoła lub będące na jego obrzeżach.

Jedna z nich użyła metafory motyla wykluwającego się z kokonu, by przekonać mnie do cierpliwego oczekiwania zmian i nieprzyspieszania niczego. Druga podzieliła się ze mną obrazem, jaki jej towarzyszył, gdy o mnie myślała. Bardzo podniosły mnie przez to na duchu – miałam wtedy mnóstwo wątpliwości w kwestiach zawodowych.

Największy natomiast wpływ na mój duchowy rozwój, gdy byłam nastolatką, miała starsza o dwa lata koleżanka z liceum, protestantka z dziada pradziada. Podczas dojazdów do szkoły opowiadała mi o swojej osobistej więzi z Jezusem i wyjaśniała, na czym polega powierzenie Mu swojego życia. To ona pokazała mi żywą relację z Bogiem, ale nigdy nie nakłaniała do zmiany wyznania – wręcz przeciwnie: zachęcała, bym znalazła swoje miejsce w Kościele, w którym zostałam ochrzczona.

I jeszcze jeden przykład: Kobieta rozmawiająca z Jezusem przy studni (mająca sporo mężów i nie-mężow) była zapewne w oczach mieszkańców tego samarytańskiego miasteczka najmniej odpowiednią osobą do przekazania Dobrej Nowiny, a jednak to dzięki jej świadectwu przyszli, by spotkać Go osobiście i stwierdzić uroczyście: „na własne uszy usłyszeliśmy i jesteśmy przekonani, że On prawdziwie jest Zbawicielem świata” (J 4, 42).

Bóg działa jak chce i przez kogo chce. Czy nam się to podoba, czy nie.

Również poprzez niewierzących, wątpiących czy wrogo nastawionych. Nie wolno nam traktować ich z wyższością. Skoro kamienie mają wołać, gdy my przestajemy ogłaszać Jego wielkość (por. Łk 19, 40), to czemu nie ci, którzy są Jego pogubionymi dziećmi?

Ostatnio mam dużo styczności z ludźmi, którzy przez „prawowitych” są traktowani niemalże jak „nieczyści”. Ktoś nawet zdziwił się, jak mogę tam studiować (na uniwersytecie, dodam), skoro tyle jest tam ludzi myślących inaczej niż „my”. I dlaczego w ogóle z „nimi” rozmawiam. Hm… jakoś nie ciągnie mnie do budowania bunkrów.

Bóg, którego znam, mówi: „Idźcie i głoście”, a nie: „Chowajcie się przed nimi”. Ewangelia mnie w tym utwierdza. I papież Franciszek. Nie wiem, czy to są już obrzeża, ale tam właśnie nas posyła (por. Łk 14, 23) – nie do budowania obrazu oblężonej twierdzy…

 

Mój tato, składając życzenia, żartuje, że musiałam się na wszystko w życiu naczekać, ale że czekanie się opłaciło. Rzeczywiście, wiele z moich marzeń spełniało się jakby na ostatnią chwilę, gdy już myślałam, że czas minął, ale chyba przez to właśnie potrafię docenić, czym (i kim) zostałam obdarowana.

Widzieć przede wszystkim dary, a nie braki.

Takie podejście otwiera oczy na błogosławieństwo, jakie jest wylewane każdego dnia z Nieba.

I otwiera dłonie w ufności.

Dopóki są ściśnięte w żalu, że czegoś nadal nie ma, w smutku, bo ile można czekać lub w zazdrości, bo przecież inni mają… fajną pracę, udaną rodzinę, dobre zdrowie, bezproblemowe życie – czy takie w ogóle istnieje? – dopóty w naszym polu widzenia nie ma Tego, Który jest WSZYSTKIM, czego nam trzeba.

Często w rozmowach z braćmi i siostrami w wierze mówimy o tym, że Pan lubi działać za pięć dwunasta oraz że i ostatnia minuta ma sześćdziesiąt sekund (albo godzina sześćdziesiąt minut – nieważne  ; ) Mnie natomiast czasem się wydaje, że to jest nie za pięć dwunasta, ale już pięć po dwunastej. Tak bardzo lubię mieć wszystko zaplanowane i wcześniej przygotowane. Jakkolwiek w kwestii pakowania walizek na dłuższy wyjazd jest to całkiem zrozumiałe, to w innych – nie zawsze.

Czekanie i pozwalanie, by to On przejął inicjatywę przypomina mi słowa jednego z moich ulubionych psalmów:

„Panie, moje serce się nie pyszni
i oczy moje nie są wyniosłe.
Nie gonię za tym, co wielkie,
albo co przerasta moje siły.
Przeciwnie: wprowadziłem ład
i spokój do mojej duszy.
Jak niemowlę u swej matki,
jak niemowlę – tak we mnie jest moja dusza” (Ps 131, 1-2).

Wiem, że w czasie czekania warto nie skupiać się na tym, na co (na kogo) czekamy, ale ucieszyć się tym, co już JEST.

A mamy tak wiele, wystarczy na chwilę się zatrzymać i zacząć dziękować – trudno będzie skończyć!

To, co wydaje się tylko kupą kamieni, w Bożych rękach może stać się piękną budowlą.

To, co nie wygląda zachęcająco, z pomocą łaski może zalśnić i stać się znakiem Bożej dobroci.

Zwykły dzień, nawet ten męczący i „szary”, może być początkiem czegoś nowego i pełnego mocy.

A z nawet prawie uschniętego pędu może wyrosnąć cudny kwiat – tego nauczyłam się, obserwując storczyki stojące w naszym domu. Pamiętam, jak ktoś z mojej rodziny opowiadał, że wyrzucił ten kwiat, bo zbyt szybko mu usechł i zrobił się jakiś taki „brzydki”.

Uśmiechnęłam się wtedy – ile razy już myślałam, że nic z tego czy innego storczyka nie będzie. Zanim nauczyłam się je pielęgnować, lubiłam myśleć, że obrazują one moje życie – raz kwitnące, to znów uschnięte.

Teraz przyglądam się, jak zdobią nasz dom, jakie przybierają piękne barwy albo jak przez nieuwagę lub niecierpliwość nie pozwalam im rozkwitnąć, ale nie robię już porównań do życia, choć może powinnam nadal – przyroda jest też językiem, w którym mówi do nas Bóg.

I jak z pielęgnacją roślin, tak jest i z naszym życiem – potrzeba wiele, wiele cierpliwości…

Kilka lat temu pojawiły się u nas kwitnące na różowo orchidee.

Wielką donicę przyniósł do domu mój mąż, gdy lekarz, krótko przed urodzeniem się naszego najmłodszego dziecka, orzekł uroczyście, że to NA PEWNO dziewczynka.

Kilka miesięcy wcześniej dostałam od rodziny męża podobną orchideę, ale nieco mniejszą, też różową. Żartowaliśmy wtedy, że to chyba jakieś proroctwo, bo nie ma przecież w naszym domu nic różowego. Teraz jest tego koloru sporo : ) Nikogo nie dziwi, przywykliśmy do niego.

To już kolejny rok jak kwitną u nas różowe orchidee…

Wierzę, że i inne kwiaty zakwitną w moim życiu – mówiąc obrazowo – ale nie chcę zamartwiać się, pytając w kółko, kiedy to się wreszcie stanie. Cieszę się z orchidei. Z tego, co mam. Co mam dzięki ŁASCE.

 

 

 

Oglądam z synem cudny wschód księżyca. Chmury wyglądają jak przezroczysta firanka. Światło przebijające przez nie jest, jak na tę porę, dość intensywne. Nad miastem unosi się delikatna łuna.

Śmiejemy się, opowiadając sobie, jak minął nam dzień. Wieziemy do domu zakupy i sporo wrażeń.

Kładąc się spać przypominam sobie zdanie, a właściwie dwa, przeczytane ostatnio w jednej z książek: „Jeśli staramy się tylko dlatego, że chcemy zdobyć miłość, zasłużyć na nią, to już odnieśliśmy porażkę.  Ale jeśli staramy się, bo kochamy – aniołowie niosą nas na rękach” (cytat z pamięci).

Jakie to piękne i prawdziwe, myślę.

Od razu przywołuję w pamięci sytuacje, w których bardzo starałam się, ale motywował mnie lęk oraz te, w których źródłem działania była miłość i towarzyszące jej zaufanie.  Bardzo różniły się one od siebie. Przede wszystkim inne było to, co działo się w moim wnętrzu.

Te pierwsze sytuacje były zazwyczaj niszczące dla mnie, drugie – rozwijające. Nie wszyscy musieli na zewnątrz zauważać tę różnicę. Wystarczy, że wiem, że jest Ktoś, komu bardzo zależy na tym, by moje starania wypływały z serca pełnego prostoty, a nie z lęku i próby „zapracowania” sobie na cokolwiek, zasłużenia na tak podstawowe sprawy  jak akceptacja i miłość.

Zamyślam się przez chwilę nad tym… I wtedy, nie wiedzieć czemu, wracam nagle pamięcią do momentu, gdy miałam kilka lat. Drugi raz w ciągu tego samego roku zachorowałam wtedy na zapalenie płuc. Przed oczami staje mi gabinet lekarski, jego białe wnętrze. Czuję  charakterystyczny zapach wypełniający takie pomieszczenia (przynajmniej w czasach mojego dzieciństwa) oraz to,  jak kiepsko się czuję. Słyszę znów słowa lekarza, jakie wypowiedział wtedy do mojej mamy. Przekonywał ją, bym w trakcie choroby była otoczona szczególną troską, otrzymywała dużo uwagi i zainteresowania, bym  dostawała moje ulubione potrawy i by zatroszczono się, bym dobrze się czuła.

Przypominam sobie, jak bardzo byłam wtedy zaskoczona tym, że – według  słów lekarza – to wszystko ma mi pozwolić szybciej wyzdrowieć. Do tej pory uważałam w moim dziecięcym rozumku, że to leki leczą (jak sama nazwa wskazuje). Teraz dowiedziałam się, że leki mogą nie wystarczyć.  Coś wewnątrz mnie cieszy się tym bardzo. Nagle chcę wyzdrowieć, chociaż chwilę wcześniej nic mnie nie cieszyło i zapalenie płuc, kolejne już, wydawało się, że pokona mnie bez trudu…

Dziś, prawie czterdzieści lat później,  rozmawiam z bliską mi, starszą osobą. Nie jestem jej córką, ale bardzo ją kocham. Bardzo chcę, by szybko wyzdrowiała.  Jest jednak poważna przeszkoda: ta osoba wmawia sobie, że czarny scenariusz w jej głowie to jedyny prawdziwy, a to, co mówią lekarze (że nie ma powodu do niepokoju), to – mówiąc jej słowami – bzdury…

Chęć życia to najważniejsze w zdrowieniu, mówi mi ktoś, kto pomaga jako wolontariusz w hospicjum. Jednak i od niego nie udaje mi się wydobyć jakiejś złotej reguły czy niezawodnej recepty, które pozwoliłyby mi dotrzeć do osób, które nie chcą już żyć, choć ich historia choroby nie przedstawia się wcale w ciemnych barwach…

Modlę się dziś za wszystkie te osoby, które ogarnął mrok.

Które przestały chcieć żyć.

Które nie śpią po nocach, udręczone wizją pogorszającego się stanu zdrowia, a w końcu – śmierci.

Dla których równie przerażające jest zmierzenie się z myślą o  śmierci, co zmierzenie się z własnym życiem.

Którym nie goją się rany, choć dawno powinny.

W których codzienności jest tylko nocne niebo, a na nim nie rozbłyska światło poranka. Od czasu  do czasu może zaskoczy ich mdłe światło księżyca, które tak nas z synem oczarowało niedawno, ale nie wzejdzie świt…

Które nie mają już w sobie światła nadziei.

“Pan podtrzymuje wszystkich, którzy upadają,
i podnosi wszystkich zgnębionych.”

(Ps 145, 15)

Wierzę  mocno, że w końcu wyjdzie słońce i te osoby znów zapragną żyć.

Że okalający je mur runie.

Skończy się noc i rozbłyśnie znów światło!

Niech tak się stanie!

 

Patrzę w okno, wypełnione szczelnie zielonymi gałązkami świerku i ciemnoniebieskim, zimowym niebem. Pogrążona w myślach, nie od razu zauważam, że coś się zmieniło.

Długo czekałam na ten widok i w końcu stało się: świat za oknem zawirował białym puchem. Nie są to drobiny, okruszki, ale wielkie płaty śniegu.

„Zaraz się roztopi”, szepcze mi do ucha mąż, ale ja nie martwię się tym zbytnio. Czuję się tak lekka i radosna, jakby nie o płatki śniegu chodziło, ale jakąś wielką obietnicę, która na moich oczach się spełnia.

Ziemia, na którą spada śnieg, jest gdzieś daleko, kilka pięter pode mną. Przez okno widzę tylko wirujące białe punkty, gnane porywistym wiatrem.  Zieleń gałązek uspakaja mnie.

Dookoła trwa modlitwa uwielbienia. Jesteśmy na rekolekcjach. Prawie setka osób, piękna muzyczna oprawa, głębokie, dotykające serca głoszenia. Świadectwa osób wiernie idących za Bogiem – rodzin, osób żyjących samotnie i konsekrowanych. A ja wciąż prowadzę bezgłośny dialog z Kimś, kto nie daje mi odpowiedzi na nurtujące mnie pytania.

„Jeśli nie rozumiesz, co się dzieje i nie widzisz, dokąd iść, to znaczy, że jest to czas słuchania, a nie widzenia”, słyszę w trakcie którejś z konferencji. Uśmiecham się w duchu. „Czyli nadal czas słuchania; dobrze, niech tak będzie”, mówię w końcu po cichu.

W przerwie idę na dłuższy spacer. Śnieg bieli się tylko miejscami na polach i łąkach. Wchodzę na pobliski cmentarz i tam widzę grób narzeczonych. Ściska mi się serce.

Czytam napis.

Tak, to prawda, że wszystko jest w Jego ręku.

Ja też.

I tylko On zna czas.

Tylko On zna drogę.

Pozwolę się poprowadzić.

Kolejny raz, nie mając dokładnej mapy, nie znając szczegółowego planu.

Pozwolę.

Poczekam, choć tak bardzo bym chciała JUŻ.

Iść, działać, wiedzieć i widzieć.

Ale jest to pewnie jeszcze czas słuchania.

Nie będę więc wybiegać przed szereg.

Ucieszę się z maleńkich rzeczy, jak te wirujące na wietrze płatki śniegu.

Przypomnę sobie, jak wielką radość sprawiało mi, gdy byłam dzieckiem, obserwowanie tych porywanych z powrotem w górę śnieżynek: jeszcze nie zdążyły spaść, a już były chwytane wiatrem z powrotem do nieba.

Jestem jak taki płatek…

„Ja zaś pokładam ufność w Tobie, Panie, mówię: «Ty jesteś moim Bogiem». W Twoim ręku są moje losy.” (Ps 31, 15-16a)

 

 

Stare i nowe. Coś się kończy i coś zaczyna. To nie tylko jeden rok odchodzi do przeszłości, a drugi właśnie się rozpoczyna. Tak naprawdę wciąż coś żegnamy i wciąż wychodzimy na spotkanie czemuś, czego nie znamy.
Niedawno przeczytałam zabawną opowieść o zmianach, zawierającą alegorię o serze, którego zabrakło i którego trzeba było szukać na nowo, co skwapliwe zrobiły dwie myszy. Pozostali bohaterowie historii jednak, biadoląc i irytując się, nie chcieli przyjąć do wiadomości konieczności ruszenia się z miejsca. Przez chwilę zastanawiałam się, do której z tych postaci jest mi bliżej…
Od pewnego czasu czuję przynaglenie, by bardziej ufać, bardziej pamiętać o tym, że nie wszystko jestem w stanie zrobić, choćbym się nie wiem jak starała. I że nie zawsze też dzieje się to, co tak skwapliwie przygotowuję i planuję. To Bóg jest Królem wieków, to On ma w swoim ręku czas i całe moje życie.
Wychodzę z łodzi, by chodzić po wodzie, jak to określił jakiś czas temu nasz znajomy. Rzeczy, które jeszcze tak niedawno wydawały się poza moim zasięgiem, nagle stają się możliwe do wykonania. Coś, co było dla mnie niemożliwe, teraz jest moją codziennością. To, co mnie przejmowało lękiem, teraz jest źródłem pokoju i wdzięczności.
Nie wiem, co jest za zakrętem, ani co przyniesie kolejny rok. Ale jednego jestem pewna: bardzo chcę, by był z nami Boży Syn. Tak jak u Świętej Rodziny – nie zawsze było pocztówkowo pięknie, ale zawsze był Boży Syn. I w Betlejem, i w Egipcie, i w Nazarecie. Za bardzo mi czasem zależy na tym pocztówkowym pięknie. Nie musi być pięknie. Byleby był z nami Boży Syn.
Ten kolejny rok chcę przeżyć z tą myślą i z wielką nadzieją.
Patrzę na zaróżowione niebo. Zachodzi słońce. Rano znów się zaróżowi, gdy słońce będzie wstawało. Chłonę spokój, jakim emanuje ten cudny widok. Wdycham głęboko powietrze. Lekki mróz delikatnie szczypie. Jest tak cicho i bezpiecznie. Chciałabym zatrzymać tę chwilę.
Wiem jednak, że niczego nie mogę zbyt mocno trzymać w dłoniach, bo uchodzi wtedy z tego życie. Również mojego „teraz”. Nauczył mnie tego tato, gdy byłam małą dziewczynką. Opowiedział mi wtedy, że jego ojczym miał młyn i wyjmował z niego małe ptaki, zaplatane w skrzydła wiatraka.
Ojczym dawał mu czasem do potrzymania w dłoniach małe wróbelki. Mój tato, jako kilkuletni chłopiec, pewnego razu zamiast wypuścić ptaszka, przytrzymał go zbyt długo w dłoniach, tak bardzo mu się spodobało to pierzaste stworzonko. Jakie było zdziwienie i jak wielki smutek, gdy odkrył, że wróbel w jego małych, dziecięcych dłoniach już się nie porusza…
Ani osób, ani rzeczy nie można trzymać zbyt kurczowo w dłoniach.
Moja mama natomiast opowiedziała mi kiedyś, też gdy byłam mała, o pewnej małpce, która, choć bardzo kochała swoje dziecko, tak mocno je przytulała i nie chciała wypuścić z objęć, że efekt był niestety opłakany. „Małpia miłość”, skomentowała mama, „trzeba wypuścić dziecko, by go nie zadusić.”
Dzisiaj chyba nie opowiada się takich historii dzieciom…
Nie zmienia to jednak faktu, że wszystko, co zbyt mocno ściskamy w dłoniach czy objęciach – umiera.
Niech to, co przechodzi przez nasze dłonie, będzie pobłogosławione, naznaczone czułością, spokojem, ciepłem i dobrem.
Niech nie zostanie przez nas zawłaszczone.
Ani rzeczy, ani ludzie nie należą do nas. Może to dziwne, ale tak właśnie jest. Zwłaszcza ludzie nie są naszą własnością.
Nawet nasze życie tak do końca nie jest tylko nasze:
„Nikt zaś z nas nie żyje dla siebie i nikt nie umiera dla siebie: jeżeli bowiem żyjemy, żyjemy dla Pana; jeżeli zaś umieramy, umieramy dla Pana. I w życiu więc i w śmierci należymy do Pana.” (Rz 14, 7-8)
Łagodnie wypuszczać z dłoni, zamiast je zaciskać. Odpuszczać, zamiast zaciskać zęby.
Nadmiernie nie przywiązywać się do tego, co jest, by przez to „zasiedzenie” nie przeoczyć tego, co się właśnie staje, co się zmienia…
„Powierz Panu swoją drogę i zaufaj Mu: On sam będzie działał” (Ps 37,5)
Piękne życzenia noworoczne usłyszałam dziś pod koniec Mszy świętej: byśmy ochoczo szli za natchnieniami Bożymi i z pokorą przyjmowali, że nie wszystko od nas zależy.
Tego z serca życzę Tobie i sobie : )
Wszystkiego dobrego!