Fot: Danuta Kamińska

Upalne, letnie popołudnie. W drodze powrotnej z gór zahaczamy o urocze miasteczko. Trafiamy akurat na targ staroci i moment, gdy sprzedający zwijają już swoje stragany. Obok nas, na resztce podmurówki, stoi jakaś kobieta i głośno krzyczy, nie zważając na nic. Dopiero po chwili orientuję się, że rozmawia z osadzonym za kolczastym drutem partnerem. Areszt? Wiezienie? Nie wiem. Nie zdążam się rozejrzeć za tabliczką, bo liczę już naszą wesołą gromadkę. Jeden, dwa, trzy, cztery, pięć. Są i nawet trzymają się nas blisko, mimo wielkiego podekscytowania. Uff… : )

Jestem już daleko od tego drutu i krzyków. A jednak mimo to przypominają mi się szybko, jedna po drugiej, sceny z rodzinnego miasta, gdzie mijałam jako dziecko grupki „migających” kobiet. Najpierw myślałam, że nie potrafią mówić i dlatego posługują się językiem migowym. Potem rodzice wyjaśnili mi, w czym rzecz, wskazując na zakratowane okna, pod którymi wytrwale stawały one w pogodę i niepogodę.

Mijamy kolejne uliczki i rozłożone (lub właśnie pakowane z powrotem do samochodu) starodawne skarby. Maluchy ciągną mnie do armii zabytkowych, ołowianych żołnierzyków. Nieco dalej mąż wypatruje coś, o czym już wcześniej rozmawialiśmy. Maseczki grzeją nas w twarze, ale jak trzeba to trzeba, trzymamy się wytycznych, reszta zresztą też, choć pan z sygnetem na palcu maseczkę zsuwa na brodę.

Tak, o tym myśleliśmy. Może nie tak stara i delikatna, ale kropielnica. Zainspirowała nas ta z rodzinnego domu męża, metalowa. I to, że w kościele już od pół roku nie używa się żadnej. Może więc w domu spróbujemy. Pan z sygnetem wyraźnie się ożywia. Mąż próbuje stargować cenę, w końcu się udaje. Pan obraca porcelanową kropielnicę i pokazuje ręcznie wypisany napis w języku niemieckim. Przechodzi mnie dreszcz. „To ze zlikwidowanego kościoła”, myślę sobie, ale szybko odganiam tę myśl. „Może to jakaś pamiątka rodzinna, dlatego tak zależy temu starszemu człowiekowi na cenie…”, próbuję sobie tłumaczyć. Na odchodne mąż zapewnia: „Może być pan spokojny, u nas będzie używana zgodnie z przeznaczeniem”. Pan porusza niespokojnie dłonią z sygnetem: „To prezent od syna, wiedział, że kolekcjonuję, mam ich w domu na ścianie ponad czterdzieści”. Jestem zmieszana i rozczarowana, ale trzymam ją już w dłoni.

A teraz dotykam delikatnie, gdy wisi u nas w przedsionku.

Gdy mąż po powrocie z wakacji ją tam umieszcza, czteroletnia córeczka pyta mnie, podskakując: „Będziemy mieli kościół? Tata robi u nas kościół?”. Gdy próbuję jej wyjaśnić, że taki sam przedmiot jest u dziadków w domu i że teraz z kropielnic nie można skorzystać w kościele, nasz pierworodny nastolatek wtrąca, jakby mimochodem, że przecież jest u nas woda święcona: w dystrybutorze. To prawda. Byłam świadkiem, jak podeszła do tego podajnika 15 sierpnia jakaś pani z bukietem kwiatów i ziół, i opryskując go ze wszystkim stron, powiedziała półgłosem: „U nas się normalnie święci, ale ja nie stąd”. Bukiecik ociekał już wodą, ale nadal obracała go w dłoni, drugą uruchamiając podajnik (nie z płynem dezynfekującym, ale wyglądający identycznie jak on, z tą małą różnicą, że nad tym wisiała karteczka informująca, że w środku znajduje się woda święcona). „Niech już się ta pandemia skończy”, myślę sobie. „Za chwilę zobaczymy elektroniczny mszał i ledowe świece na ołtarzu. Nieee, tego bym nie chciała…”

Niespełna dziesięcioletni syn ostrożnie zamacza koniuszki palców, wychodząc do szkoły. Uśmiecham się leciutko i zamykam oczy. Modlę się o ochronę dla niego. Tyle stresu w zeszłym tygodniu przeżyłam w związku z różnymi okołoszkolnymi sytuacjami z nim w roli głównej… Otwieram oczy i wpatruję się w resztki złotego napisu IHS.

Nie wiem, co przyniesie kolejny dzień, ale nie pozwolę się zamknąć w więzieniu stresu. Będę wołać jak tamta kobieta, choć nie mam nikogo za kratami. Będę wołać do nieba, nie zważając na nic. Będę „migać” jeśli trzeba będzie, szukając wspólnego języka z tymi, do których zwykłe słowa już nie docierają. Nie poddam się.

Słońce muska porcelanowy brzeg, starty przez czyjeś opuszki. W tej kruchości, pęknięciach i niedoskonałości jest coś, co mnie pociąga. Nie wiem, kto zanurzał dłonie ponad sto lat temu w tej kropielnicy, ale wiem, że nie jestem sama, że moja wiara w jakiś niezbadany sposób łączy się z ich wiarą. I że ich modlitwa splata się z moją. Na pewno.

***

„Pan uwalnia jeńców,
Pan przywraca wzrok niewidomym,
Pan podnosi pochylonych,
Pan miłuje sprawiedliwych.
Pan strzeże przychodniów,
chroni sierotę i wdowę.
Pan króluje na wieki,
Bóg twój, Syjonie – przez pokolenia.
Alleluja.” (Ps 146, 7b-9a.10)

Fot. Danuta Kamińska

„Nie jestem już więcej niewolnikiem lęku”, śpiewa z przejęciem czarnoskóry wokalista gospel. Nucę ten utwór od rana, tańczę do tej melodii, powtarzam w myślach te słowa. Nie na wszystko mam wpływ, nie wszystko mogę przewidzieć, nie wszystkiemu zdołam zapobiec. Ale mogę żyć jak dziedzic łaski, a nie jak niewolnik. Mogę podnieść głowę i spojrzeć w niebo. Mogę głęboko odetchnąć, nawet w bardzo stresującej sytuacji. Mogę zauważyć, że świeci słońce, że kwitną wrzosy. Mogę uśmiechnąć się do dziecka, zamienić słowo z przypadkowo spotkanym człowiekiem, rozpogodzić czoło, zamiast je marszczyć. Mogę wstać i sercem pobiec za horyzont. Tam gdzie jest coś dalej –więcej, głębiej, lepiej – choć tego jeszcze nie widać. Ale na pewno jest.

Mogę zatrzymać się i trwać w ciszy. Patrzeć na spokojną toń wody, wsłuchać się w szelest liści i szum drzew. Mogę oczy nasycić zielenią. Mogę przytulić. Mogę pozwolić, by ktoś wsłuchał się w mój puls. Mogę powiedzieć „nie” i w odpowiedni sposób postawić granice chroniące mnie i bliskich. Mogę powiedzieć „tak” i przyjąć to, co dobre, wartościowe, rozwijające. Mogę otworzyć się na nowe.

Nie jestem już więcej niewolnikiem lęku. Amen!

***

„A zatem nie jesteś już niewolnikiem, lecz synem. Jeżeli zaś synem, to i dziedzicem z woli Bożej.” (Ga 4,7)

„Sam Duch wspiera swym świadectwem naszego ducha, że jesteśmy dziećmi Bożymi. Jeżeli zaś jesteśmy dziećmi, to i dziedzicami: dziedzicami Boga, a współdziedzicami Chrystusa, skoro wspólnie z Nim cierpimy po to, by też wspólnie mieć udział w chwale.” (Rz 8, 16-17)

Fot: Danuta Kamińska

To winogrona, czy śliwki? – pyta mnie sprzedawca przy kasie, podejrzliwie obracając w dłoniach foliówkę.
– Mają ogonki, to pewnie śliwki – śmieję się do niego spod maseczki.
W domu czeka mnie niespodzianka. Mąż z synem przywieźli od znajomych kiście świeżo rwanych, ogrodowych winogron. Mam zamiar zaprawić choć słoik na zimę, ale znikają w tempie błyskawicznym.
Biegnę myślami do pewnego poranka wiele, wiele lat temu, gdy pod koniec wesela uszczknęłam fioletowe gronko z ogromnej kiści, o jaką upomniał się u organizatorów imprezy mój świeżo upieczony teść. Sam wystarał się o najpiękniejsze, a ciągle nie było ich na stole. W końcu pofatygował się osobiście i dopilnował, by o nich nie zapomniano.
Nie zapomniano : ) To jedyne, co dokładnie pamiętam z wesela: smak tego winnego grona i uśmiech mojego męża. No, dobrze, pierwszy taniec też i podziękowanie rodzicom. Mniej więcej też gości, choć głowy nie dam, czy to lista z tego, czy innego wesela ; )
Jednak to jedno winogrono właśnie, zapadło mi mocno w pamięci: już wychodziliśmy, ale cofnęłam się jeszcze, by je zerwać, wdzięczna, że komuś chciało się zadbać o to, by pojawiło się w odpowiednim momencie, wdzięczna , że ktoś z pietyzmem je wcześniej wybierał, oglądał i czuwał, by było – moje ulubione, fioletowe. To nasz starosta weselny – niezawodny. Mamy w planach odwdzięczyć się i zorganizować jego złote wesele.
Z naszych obliczeń wynika, że przypadnie ono po pandemii. Chyba, że źle liczymy ; ) Pięćdziesiąta rocznica ślubu jego znajomych przypada właśnie teraz, w czas „maseczkowy”. Gdyby chociaż był to karnawał… A tak, goście odmawiają i to nie ze względu na konieczność wzbogacenia kreacji o COVID-owy gadżet. Jednak te złote gody, naszego starosty weselnego i jego żony, muszą się udać. Pamięć o winnym gronie nie pozwoli mi odpuścić ; )
Od tamtego bladego świtu, kończącego nasze weselne tańce, minęło już sporo lat. Nasza rodzina dzisiaj to pokaźna kiść. Najstarszy syn, urodzony rok po ślubie, jest już tak duży, że czasami nie mogę w to uwierzyć. Zaraz po nim, w odstępach dwuletnich, przychodziły na świat nasze kolejne „gronka”.
Komuś chciało się czuwać, by pojawiły na czas, zdrowe i dorodne. Komuś chciało się zadbać o naszą winną latorośl. Ktoś każdego dnia budzi słońce, by zaróżowiało niebo i dawało nam nadzieję na nowy dzień. Ktoś nadal liczy włosy na naszej głowie, także tym, którzy mają ich zdecydowanie więcej na brodzie ; )
Jak dobrze, że ten Ktoś jest : ))
***
„Ja jestem prawdziwym krzewem winnym, a Ojciec mój jest tym, który [go] uprawia. Wytrwajcie we Mnie, a Ja [będę trwał] w was. Podobnie jak latorośl nie może przynosić owocu sama z siebie – jeśli nie trwa w winnym krzewie – tak samo i wy, jeżeli we Mnie trwać nie będziecie. Ja jestem krzewem winnym, wy – latoroślami. Kto trwa we Mnie, a Ja w nim, ten przynosi owoc obfity, ponieważ beze Mnie nic nie możecie uczynić.” (J 15, 1.4-5)

Fot: Danuta Kamińska

Obstawiają dwa tygodnie. „Z nową wychowawczynią?” , ktoś dopytuje. „Nie, dwa tygodnie chodzenia do szkoły. A potem znów zamkną świat na cztery spusty”, wyjaśnia ktoś inny.

Stoimy na dworze, czekając, aż nasze pociechy wyjdą z budynku. Starsza klasa już wraca, z przyłbicami w rękach. „To teraz tak już wszyscy?”, pyta jedna z mam. Rozkładamy ręce i wzruszamy ramionami ze znaczącą miną. Skąd mamy wiedzieć. Nie wiadomo nawet, co ze świetlicą, z basenem, z odbieraniem i przyprowadzeniem… To znaczy tak ogólnie, to wiemy wszystko, gorzej ze szczegółami. Więc niech nie pyta lepiej o przyłbice, wystarczy już pytań jak na jeden dzień.

Nie ma oficjalnego rozpoczęcia z pocztem sztandarowym i hymnem. Każda klasa w swojej sali, poumawiane, o ile to możliwe, na inne godziny niż reszta szkoły. I rodzice kilkorga dzieci, którzy modlą się o dar bilokacji – nie, trilokacji chyba ; ) A przy piątce dzieci, jakby to brzmiało?

Ostatecznie udaje się wszystko ogarnąć. Galowe stroje znów wiszą w szafie, garniturki odprasowane na kancik czekają na kolejną okazję. Gorzej z przedszkolakami. Znajoma opowiada, że czekała z dzieckiem przed wejściem ponad pół godziny. Co będzie w deszcz lub mróz? W zerówce, do której dołączył wczoraj nasz synek, zapowiedziano rodzicom, że punkt ósma zamykane są drzwi i nikt już potem nie zostanie wpuszczony. Nam się na razie udaje „oddać” dziecko, mimo konieczności doliczenia czasu na czekanie przed budynkiem.

Wczoraj, odbierając naszą pociechę, żartowałam z rodzicami, oczekującymi jak ja na zewnątrz w półtorametrowych odstępach, że ta sytuacja przypomina do złudzenia kolejki sklepowe z poprzedniego systemu. Spojrzałam zaraz krytycznie na zamaskowanych młodziaków – przecież tylko ja je pamiętam, oni są urodzeni już po przełomie! Nieważne, może widzieli je na jakichś dokumentalnych filmach. Albo w jednym z odcinków „Alternatywy 4”, gdy robot przypominający sklepowy manekin z tamtych czasów dostał angaż na „stacza”, ale został wypchnięty z kolejki, bo nie potrafił się rozpychać łokciami. (Właściwie to był nie „on”, tylko „ona”, ale to bez różnicy; robot Ewa za mało przypominał kolejkowe zwierzę, by się w tamtym układzie utrzymać na nogach…).

Dziś technika rozwinęła się tak bardzo, ale kolejki pozostały. Z innej, niż wtedy, przyczyny, ale zostały. I żaden robot nas nie zastąpi. Żadna „apka” nam nie pomoże. Swoje trzeba odstać. Dać sobie zdezynfekować ręce, kornie poczekać na elektroniczne piknięcie na czole naszego dziecka i na werdykt: „OK.”

Logistyczna układanka (utrudniona nieco przez pandemię)zajmuje nas, jak co roku we wrześniu. Wypracowujemy nowy rytm porannych pobudek, wspólnych śniadań, dojazdów, odbierania, przywożenia, odrabiania lekcji, studiujemy nowy rozkład jazdy i opracowujemy siatkę połączeń. Świętujemy pierwsze sukcesy i wspieramy tych, którzy mają już na starcie dość.  Delegacje, wyjazdy, zobowiązania, terminy. I czas razem, tak cenny, tak wyjątkowy, budujący między nami niewidzialne mosty i pogłębiający nasze wzajemnie relacje.

W tej układance nie może zabraknąć dla niego miejsca. Jest priorytetem i najjaśniejszym puzzlem. : )

***

„Oto jak dobrze i jak miło,
gdy bracia mieszkają razem;
 jest to jak wyborny olejek na głowie,
który spływa na brodę,
<brodę Aarona, który spływa
na brzeg jego szaty>
jak rosa Hermonu, która spada
na górę Syjon:
bo tam udziela
Pan błogosławieństwa,
życia na wieki.” (Ps 133, 1-3)