Archiwa miesięczne: czerwiec 2021

Wewnętrzna siła

30 środa cze 2021

Posted by in Codzienność, Ewangelizacja, Zdrowie psychiczne

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , ,

Fot. Michał Kamiński

Stoję nad brzegiem Drawy, delektuję się pięknem przyrody i chłodną wodą w ten upalny i suchy wieczór. Dwa psy szczekają, goniąc się zawzięcie. Córeczka przytula się mocno do mnie – nie rozumie, czy to jest zabawa, czy jakiś groźny pościg.  Po chwili jednak śmieje się razem z nami. Jesteśmy w gościnie u znajomej ze wspólnoty. To miejsce powinno nazywać się Samotnia, orzekamy zgodnie z mężem. Jest tu tak cicho i spokojnie (nie licząc odgłosów zwierząt: koni, jaskółek uratowanych przez naszą znajomą i wspomnianych już psów). Nie ma bieżącej wody ani prądu. Domek jest śliczny i pachnie świeżym drewnem. Studnia ciekawi naszych synów, biorą się więc za podlewanie roślin u „cioci”, przegryzając w trakcie pyszności przez nią przygotowane.

Odpoczynek psychiczny

Te kilka godzin spędzonych na niespiesznej rozmowie na łonie przyrody ma właściwości lecznicze. Czuję się lżejsza na duchu, w innym świetle widzę moje codzienne troski i niepewności. Stres nie jest już tak mocno odczuwalny. Gdyby nie alergia, powiedziałabym, że po tej wizycie lżej mi się oddycha. Dzieci po dużej dawce ruchu na świeżym powietrzu i po tylu atrakcjach zasypiają błogo, snem sprawiedliwego.

Zmiana optyki

Krótka modlitwa i dzielenie tym, co właśnie dzieje się u każdego z nas, pomaga mi spojrzeć inaczej na to, co do niedawna napełniało mnie niepokojem.  Rzeczywiście, sporo zależy od tego, od której strony spojrzy się na problem. . . Teraz widzę go w odpowiednich proporcjach, a co więcej, widzę, ze to nie jest wcale mój problem!

Odporność

Przy tej okazji przez chwilę się zastanawiam, dlaczego jedni z nas wychodzą z podniesioną głową z życiowych starć, podczas gdy inni, mierząc się z obiektywnie mniejszymi trudnościami, jeszcze przez długi czas nie są w stanie się wyprostować? Pośrednio odpowiada na to pytanie kwestia odporności psychicznej. Zazwyczaj mówiąc o odporności, mamy na myśli naszą kondycję fizyczną i to, czy szybko „łapiemy” infekcje oraz w jakim tempie z nich „wychodzimy”. Jednak odporność psychiczna jest równie ważna i w pewnym stopniu powiązana z naszym zdrowiem fizycznym, ale jeszcze bardziej z tym, jak myślimy o sobie, innych i otaczającej nas rzeczywistości.

Jak przeżywam to, co mnie spotyka

Oprócz tego, jak dbamy o naszą psychikę na co dzień (i czy w ogóle o nią dbamy), ważne jest to, jak podchodzimy do spotykających nas przeciwności, jak odbieramy to, co się nam przytrafia i jaką rangę nadajemy tym wydarzeniom. To my interpretujemy rzeczywistość, w jakiej przyszło nam żyć. To od nas zależy, jak ją nazwiemy i przeżyjemy. To od nas zależy, co zrobimy z tym, co się stało. Nawet jeśli nie mieliśmy wielkiego wpływu na dane wydarzenie w naszym życiu, to mamy ogromny wpływ na to, jak je zinterpretujemy, jak je przeżyjemy: jako życiową katastrofę, czy jako wyzwanie, kolejny krok, następny etap, przejście ku czemuś nowemu.

Usiąść czy wstać

To, co zrobimy z tym, co się zadziało jest kluczowe. Jak mawia moja mama, można „tylko usiąść i płakać”, ale można też wstać i ruszyć dalej. Płacz jest potrzebny, ale w odpowiednich proporcjach. Tak samo zatrzymanie i „usiąście”, mówiąc nie po polsku, ale potrzebne jest też to, by w końcu podnieść się i dać się poprowadzić w nowe obszary. Pozwolić, by nasz duch, nasze wnętrze zostało odnowione przez Boga, orzeźwione, by zakwitło na nowo.

Nieprzewidziane okoliczności

Delta wisi nad nami jak złowieszczy cień, zwiastujący powrót lockdownu. Nie myślę o tym na co dzień, ale gdy wczoraj usłyszałam, że na drugą połowę sierpnia przewidywane jest nadejście czwartej fali koronawirusa, zatrzymałam się na chwilę i skonstatowałam, że właśnie na ten czas mamy zaplanowane rodzinne wakacje.

To, co do mnie należy i to, na co nie mam wpływu

Nie wprawiło mnie to jednak w osłupienie, ani nie ogarnęła mnie po usłyszeniu tej informacji panika. Po prostu przyjęłam to do wiadomości. Być może  podane wczoraj publicznie rokowania są trochę na wyrost. Być może indyjska odmiana covidu nie zatrzyma nas w domach. Nie wiem. Ale przestałam się już jakiś czas temu bać – w znaczeniu poddawania się paraliżującemu strachowi. Robię to, co do mnie należy, a resztę pozostawiam Opatrzności. Jak radził święty Ignacy z Loyoli, ufam tak, jakby wszystko zależało od Boga, a działam i modlę się tak, jakby wszystko zależało ode mnie. Jestem przekonana, ze w każdym czasie Bóg może działać, nie tylko w takim, gdy wszystko się układa po naszej myśli.

Czas wewnętrznego odnowienia

Przeczytałam niedawno piękną książkę, która skłoniła mnie do przemyślenia kilku spraw dotyczących mojego życia osobistego, do pogłębienia relacji z mężem i do większego otwarcia na relację z Bogiem. Książkę znalazłam w gminnej bibliotece, ukrytą wśród opasłych tomisk. Ta niewielka pozycja napisana przez indyjskiego księdza, profesora biblistyki, była odpowiedzią na moje niedawno zadawane pytania. W odpowiednim czasie znalazły się więc odpowiedzi, choć zupełnie nie zakładałam, że tam mogą być ukryte.

Słucha i odpowiada

Przypomniały mi się wtedy słowa mojego kierownika duchowego, który kiedyś zdradził mi, że w jego życiu tak właśnie się dzieje: gdy mocno szuka odpowiedzi na dręczące go pytania, nagle natrafia na jakąś książkę, wyjaśniającą szczegółowo daną kwestię lub spotyka kogoś, kto dzieli się z nim doświadczeniem dotyczącym tego akurat tematu. Innym razem na modlitwie czy podczas sprawowania sakramentów przychodzi światło od Pana.  Bóg nigdy nas nie zostawia samych z naszymi dylematami.

Wewnętrzne siły

Potrzeba tylko trochę cierpliwości, bo nie zawsze od razu gotowi jesteśmy, by usłyszeć odpowiedź. Świadomość tego również wzmacnia naszą wewnętrzną odporność. Święty Paweł pisał o siłach wewnętrznego człowieka: „Dlatego zginam kolana moje przed Ojcem, od którego bierze nazwę wszelki ród na niebie i na ziemi, aby według bogactwa swej chwały sprawił w was przez Ducha swego wzmocnienie siły wewnętrznego człowieka” (Ef 3, 14-16). Sądzę, że teraz jest dobry czas, by wziąć sobie do serca jego słowa. Wzmocnić nasze wnętrze. Nie poprzez prężenie duchowych muskułów, ale przez ufne zawierzenie Bogu, na przekór przeciwnościom i przykremu stanowi zawieszenia czy niepewności. Duchu Święty, prowadź!

***

„Niech Chrystus zamieszka przez wiarę w waszych sercach; abyście w miłości wkorzenieni i ugruntowani,  wraz ze wszystkimi świętymi zdołali ogarnąć duchem, czym jest Szerokość, Długość, Wysokość i Głębokość, i poznać miłość Chrystusa, przewyższającą wszelką wiedzę, abyście zostali napełnieni całą Pełnią Bożą.

Temu zaś, który mocą działającą w nas może uczynić nieskończenie więcej, niż prosimy czy rozumiemy, Jemu chwała w Kościele i w Chrystusie Jezusie po wszystkie pokolenia wieku wieków! Amen.” (Ef 3, 17-21)

Jasne myśli

23 środa cze 2021

Posted by in Codzienność, Ewangelizacja, Zdrowie psychiczne

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , ,

Fot. Danuta Kamińska

Dobre drzewo daje dobrze owoce, złe drzewo rodzi owoce złe. Co jednak z naszymi myślami, kłębiącymi się co dzień w głowach? Jedne nas uskrzydlają, motywują do działania, skłaniają do zastanowienia, przemyślenia czegoś, inne – sprawiają, że nie mamy chęci na nic, że tracimy wiarę: w siebie, w innych, a może i w Bożą obecność w naszym życiu.

Obracać się ku słońcu

Znajoma, z którą mieszkałam na stancji podczas studiów, wyjaśniła mi kiedyś, że słonecznik po francusku to kwiat, który obraca się za słońcem. Pomyślałam wtedy, że to świetna ilustracja tego, jak obracamy się w stronę tego, co dla nas ważne. Przykład tego, czego w życiu bardzo bym chciała: jak słonecznik – obracać się w stronę światła. Szukać tego, co sprawia, że się rozwijam, a nie marnieję wewnątrz.

Zrealizowanie tego jednak nie było dla mnie łatwe ( a przynajmniej nie tak łatwe jak wymówienie poprawnie francuskiej nazwy słonecznika, gdy z pomocą przyszła wspomniana wyżej koleżanka). Szukanie „jasnej strony życia” wymagało ode mnie porzucenia złych nawyków, utartych zwyczajów, zmiany mentalności.

Nie dokonało się jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, ale w przeciągu dłuższego czasu, za dotknięciem łaski, z która podjęłam współpracę… na co dzień.

Idź w stronę światła

Szukanie dobra stało się moim nowym nawykiem. Odnajdywanie jego okruchów w codzienności i wdzięczność za nie okazało się świetną metodą na zmianę optyki. Już nie koncentrowałam się na tym, co było przygnębiające lub (z mojej perspektywy) niewystarczające. Wdzięczność okazała się lekarstwem dla ducha, witaminą M, której przyjmowanie zapisane mam w recepcie na życie.

Iść, ciągle  iść, w stronę słońca

Nadal zdarzają mi się dni, gdy z wielkim trudem obracam głowę, gdy z wielkim wysiłkiem ją podnoszę, by spojrzeć w górę. Nie poddaję się jednak: nawet, gdy nie widać słońca, bo skryło się za chmurami, nie znaczy wcale, że przestało istnieć.

Anioły

Przeczytałam dziś na Twitterze słowa papieża Franciszka, które przypomniały mi coś bardzo ważnego: Bóg posyła do nas aniołów. Nawet w najtrudniejszym momencie nie jesteśmy sami. Blask Bożego światła otacza nas bez przerwy. Nie zawsze potrafimy to dostrzec, ale na szczęście obok są anioły w ludzkiej skórze, które nam ten blask pokazują. Czasem wystarczy tylko podnieść głowę!

***

„Wznoszę swe oczy ku górom:
Skądże nadejdzie mi pomoc?
Pomoc mi przyjdzie od Pana,
co stworzył niebo i ziemię.
On nie pozwoli zachwiać się twej nodze
ani się zdrzemnie Ten, który cię strzeże.
Oto nie zdrzemnie się
ani nie zaśnie
Ten, który czuwa nad Izraelem.
Pan cię strzeże,
Pan twoim cieniem
przy twym boku prawym.
Za dnia nie porazi cię słońce
ni księżyc wśród nocy.
Pan cię uchroni od zła wszelkiego:
czuwa nad twoim życiem.
Pan będzie strzegł
twego wyjścia i przyjścia
teraz i po wszystkie czasy.” (Ps 121, 1-8)

 

Wewnętrzna przestrzeń

17 czwartek cze 2021

Posted by in Codzienność, Ewangelizacja, Zdrowie psychiczne

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , ,

Fot. Danuta Kamińska

„Jakie piękne! Z jakiej to okazji? Od kogo dostałaś? – zasypuje mnie pytaniami koleżanka, która przyszła właśnie na kawę. Siedzimy na tarasie przy nakrytym stole, na którym stoi wazon z frezjami.  „To od synka” – odpowiadam i uśmiecham się tajemniczo. Tylko on i ja, i oczywiście mój mąż, wiemy z jakiej to okazji. Nie ma jej w kalendarzu…

Intymność

Koleżanka częstuje się galaretką i wspomina o oglądanych przez siebie youtuberach, którzy wystawiają na widok publiczny swoje życie osobiste. Patrzę na bukiet frezji i myślę o tym, jak to dobrze, że nie wszyscy wszystko wiedzą o nas, o naszym prywatnym życiu, naszej rodzinie, naszych dzieciach, pracy, zainteresowaniach… Sfera prywatności jest tak ważna!  Stawianie granic, również samemu sobie, strzeżenie ich przed niepowołanym okiem czy uchem – bezcenne. To dzięki temu, między innymi, możemy w ogóle mówić o intymności. Nie tylko w kontekście relacji łączącej męża i żonę. Intymność ma znaczenie o wiele szersze, choć dziś już mocno zapomniane…

Więź

Wewnętrzne sanktuarium – tak można nazwać ten obszar w nas, do którego dostęp mają tylko nieliczni. Nie wolno nam go zbezcześcić, nie wolno pozwolić, by przebiegały po nim hordy barbarzyńców, watahy bezpańskich psów, by deptano to, co w nas najdelikatniejsze i najświętsze.

Tylko na mocy łączącej nas głębokiej i zdrowej więzi dajemy komuś dostęp do tej przestrzeni. Ale najgłębiej w ten obszar zapuszcza się tylko Ten, kto ma mapę – Ten, kto nas stworzył. To jest Jego miejsce.

Zajmij tron

Bardzo poruszają mnie słowa jednej z pieśni: „Zajmij miejsce swe na tronie naszych serc/Zajmij miejsce swe, to jest Twoje miejsce, Panie!” Jestem spokojna, gdy wiem, że jest Ktoś, kto wie o mnie wszystko, a jednocześnie nie przestaje mnie kochać. Kto akceptuje mnie, mimo że wie lepiej ode mnie, że nie jestem doskonała.

Bez zasługiwania

To prawda wiary, która bulwersuje tych, którzy są sprawiedliwi sprawiedliwością faryzejską: nie trzeba zasługiwać, by być kochanym. To nie mieści się wielu z nas w głowie, bo na wszystko przecież trzeba ciężko zapracować w życiu. I może też, jak myślą niektórzy, po drodze powytykać paluchami tych, którym w życiu się nie udało, bo to zapewne ich wina (bo kogo innego?!).

Bez warunków

A jednak Ty i ja jesteśmy kochani bez względu na nasze zasługi i dobre uczynki, życiowe osiągnięcia czy spektakularne porażki. To trochę gorszące, a jednak prawdziwe.

Niezależnie od tego, jak postrzegają nas inni, co my sami o sobie myślimy czy mówimy – jest Ktoś, kto nas kocha. Już na zawsze.

Wyczekuj

Od kilku dni modlę się Psalmem 147. Jego ostatni wers mówi o tym, że Bogu podobają się ci, którzy wyczekują Jego łaski. Tak właśnie się ostatnio czuję, jakbym ze wstrzymanym oddechem wyczekiwała na Boże działanie. Mało komfortowa sytuacja, a jednak to jedyne, co mądrego mogę teraz zrobić. Oczywiście działam, nie przestaję, ale też mocno ufam, że nie wszystko ode mnie zależy. I że Komuś zależy jeszcze bardziej ode mnie. Niech tak się stanie!

***

„Alleluja.
Dobrze jest grać naszemu Bogu,
wdzięcznie jest nucić pieśń pochwalną.
Pan buduje Jeruzalem,
gromadzi rozproszonych z Izraela;
On leczy złamanych na duchu
i przewiązuje ich rany.
On liczbę gwiazd oznacza,
wszystkie je woła po imieniu.
Pan nasz jest wielki i zasobny w siły,
mądrość Jego jest niewypowiedziana.

Pan dźwiga pokornych,
a poniża występnych aż do ziemi.
Śpiewajcie pieśń dziękczynną Panu,
grajcie Bogu naszemu na harfie.
On niebo okrywa chmurami,
deszcz przygotowuje dla ziemi;
sprawia, że góry wypuszczają trawę
<i zioła, by ludziom służyły>;
On daje pokarm bydłu,
pisklętom kruka to, o co wołają.
Nie kocha się w sile rumaka;
nie ma też upodobania w goleniach męża.
Podobają się Panu ci, którzy się Go boją,
którzy wyczekują Jego łaski.” (Ps 147, 1-11)

Na czas

10 czwartek cze 2021

Posted by in Codzienność, Ewangelizacja, Zdrowie psychiczne

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , ,

Fot. Danuta Kamińska

Skończyły się spotkania online, od tego tygodnia jako wspólnota spotykamy się już na żywo. Przedwczoraj modliliśmy się w kościele w centrum miasta, adorowaliśmy Pana Jezusa i posługiwaliśmy modlitwą wstawienniczą. Cieszę się, że jesteśmy znów razem, tak fizycznie obok siebie, a nie w sąsiadujących okienkach aplikacji zoom.
Jednak tamte spotkania też miały swój urok. Jedno z nich zapamiętam na długo. Jeden z braci ze wspólnoty podczas wspólnej modlitwy podzielił się z nami obrazem pewnego żyjątka i towarzyszącą temu myślą. Zarzekał się, że to pewnie śmieszne, ale może dla kogoś okazać się ważne. Gdy potwierdziłam, że chodzi o mnie, odetchnął głęboko. Rozumiem tę ulgę, bo treść przesłania mogła wydawać się… trochę zabawna. W każdym razie byłam mu wdzięczna, że przełamał obawę i być może nawet poczucie śmieszności.

Zaufanie
Czego dotyczył obraz? Ślimaka. A także osoby, która niecierpliwi się, bo ma wrażenie, że Bóg zbyt wolno działa w jej życiu w jakiejś ważnej dla niej kwestii , że jak ślimak toczą się jej sprawy. Bóg jednak zapewnia ją, że czuwa nad jej życiem i nie przestaje działać.
Następnego dnia, czekając na przystanku (zazwyczaj jeżdżę samochodem, wyjątkowo musiałam tego ranka podjechać do miasta autobusem), zorientowałam się, że rzeczony ślimak, od którego wszystko się poprzedniego wieczora zaczęło, znajduje się na wprost mnie, w całej okazałości wiejskiego ogródka – gipsowa figurka sporych rozmiarów stała przede mną.
Stłumiłam pod maseczką śmiech (to był czas, gdy na zewnątrz też obowiązywał nakaz zasłaniania nosa oraz ust) i powiedziałam bezgłośnie: „Tak, tak, wiem! Czasem myślę, że interesuje Cię moje życie zawodowe, skoro to się wszystko tak wlecze. Czasem tak wygląda, jakbyś o mnie zupełnie zapomniał!” A po chwili, z większym już spokojem, wsiadłam do autobusu.

Małe cuda
W czasie podróży przypomniałam sobie , że co jakiś czas doświadczam przedłużającego się oczekiwania. Jak podsumował to kiedyś mój tato: „Na wszystko, co ważne, naczekałaś się w swoim życiu”. Coś w tym jest.
Choć, żeby oddać sprawiedliwość, muszę wyznać, że zdarzały się i takie zaskakujące sytuacje, w których ktoś nagle zadzwonił i zaproponował mi pisanie książek, ktoś inny pracę na umowę, ktoś inny przekazem pocztowym wysłał mi pieniądze (kiedyś możliwe było, by zrobić to anonimowo), a ktoś inny zdecydował, że wynajmie mi mieszkanie. Jednak, obok takich zupełnie nieoczekiwanych zwrotów akcji, były też długie okresy zmagań i prób mojego zaufania do Tego, który może wszystko. Który jest wszechmogący, a nie tylko „trochę mogący”.

Flauta
Choć moi rodzice poznali się na żaglach, ja nie odziedziczyłam po nich pasji do sportów wodnych (z wyjątkiem spływów kajakowych, na które jeździłam w czasach studenckich). Jednak niektóre określenia związane z pływaniem łodzią są mi znane dzięki znajomym, którzy co roku jeżdżą na Mazury. Wiem więc, co to flauta. Właściwie to bardziej tego doświadczam w życiu duchowym (tego, czym jest flauta w przenośni), niż wiem w odniesieniu do zjawisk przyrody.
Co jakiś czas przychodzi więc taki moment, gdy nic się nie dzieje, choć bardzo bym potrzebowała, by się zadziało. Trochę to ode mnie wymagało cierpliwości, by nauczyć się w takich sytuacjach właściwie się zachować – tak, by nie narobić szkód w moim wnętrzu. Ale z czasem opanowałam (pewnie nie do końca, bo nadal się tego uczę) sztukę prowadzenia łodzi podczas „ciszy na morzu”.

Rekolekcje ignacjańskie
W trakcie ćwiczeń duchowych, które odprawiałam zaraz po skończeniu studiów, towarzyszyła mi duchowo pewna starsza siostra zakonna. Jestem jej do teraz bardzo wdzięczna za to doświadczenie wysłuchania, rozmowy, uśmiechu, łez, dobrego słowa i rady.
To był czas, gdy zastanawiałam się nad moją życiową drogą. Miałam pracę, przyjaciół, wspólnotę, ale cały czas zastanawiałam się, co Pan planuje dla mojego życia. To podczas tych spotkań właśnie usłyszałam zdanie, które rzuciło światło na te powtarzające się w sposób naturalny okresy ciszy i milczenia Boga w moim życiu. Pamiętam, że siostra zwróciła w moim kierunku swoją pomarszczoną, dobrotliwą twarz i uśmiechnęła się. „Uciesz się tym – poradziła. – Jeśli nie masz konkretnych wskazówek z nieba, to znaczy, ze Pan daje ci wolną rękę. Na pewno w odpowiednim czasie przekaże ci wszystko, objawi swoją wolę. Ale póki co, potraktuj ten czas jako wolną przestrzeń, którą możesz wypełnić w dowolny sposób! Wykorzystaj ten czas, rozgość się w nim!”

Pokój w sercu
W końcu więc przestałam się stresować, że nie wiem szczegółowo, jaka jest wola Boga względem mnie. To doświadczenie dało mi dużą wewnętrzną wolność. Pozwoliłam sobie na próby, również te nieudane. Wcześniej wydawało mi się, że muszę wszystko dokładnie wiedzieć, by przystąpić do pracy i frustrowało mnie to, że nie wiem dokładnie, czym mam się zająć.
Gdy patrzę na piątkę naszych dzieci i na mojego kochanego Brodacza, cieszę się, że moje powołanie może realizować się w małżeństwie, w rodzinie, że tworzymy razem dom, w którym mimo wyzwań i trudności jest MIŁOŚĆ.

Spóźnia się i jest na czas
Nadal oczywiście są kwestie, w których moje ludzkie działania nie wystarczają i potrzebne jest pilnie Boże wsparcie, Boże rozwiązanie, Boże światło. Niecierpliwię się wtedy. Niby spokojnie czekam, ale raz po raz pytam jak osiołek ze „Shreka”: „Ale daleko jeszcze?”. Może nie przewracam oczami, to nie to, ale zakrada się do mojego serca wątpliwość, czy sytuacja w jakiej w danym momencie się znajduję, kiedyś się wreszcie zmieni.
Podczas ostatniego spotkania naszej grupy dzielenia ktoś przywołał zdanie śp. ks. Pawlukiewicza o tym, że Bóg spóźnia się z pomocą, ale zawsze jest na czas. Tak, coś w tym jest, pomyślałam. Często tego doświadczam. Tego, że nie jest za pięć dwunasta, ale już pięć po. I że i tak zdąża na czas, ratuje, chwyta nad przepaścią, mówiąc w przenośni.
Rozgaszczam się wiec w mojej codzienności. Otwieram oczy i dziękuję, że śpiewają ptaki, że jest nowy dzień. Nie zamartwiam się o to, na co nie mam bezpośredniego wpływu, a co próbuje mnie ściągnąć w dół. Nie tworzę czarnych scenariuszy, choć mam w tym dużą łatwość. Wyznaczam sobie cel: dobrze przeżyć ten właśnie, jeden dzień. Nie zgorzknieć, nie żyć lękiem. Oddychać uwielbieniem. Przez ten jeden dzień. A jak Bóg da – także jutro.

Słowo biegnie

01 wtorek cze 2021

Posted by in Codzienność, Ewangelizacja

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , ,

Fot. Michał Kamiński

W weekend uczestniczyłam w pięknym wydarzeniu online. Razem z braćmi i siostrami ze wspólnoty, razem z naszym duszpasterzem, prowadziliśmy biblijny kurs na platformie zoom. Uczestnicy zalogowali się z różnych regionów kraju, ale i z zagranicy.  Tym razem wirtualna rzeczywistość okazała się łatwiejsza w okiełznaniu – nie mieliśmy poważniejszych problemów technicznych.

Azalie

Krótko przed kursem wstąpiłam do kwiaciarni, by rozejrzeć się za czymś pięknym na ołtarz Słowa. Moją uwagę przykuły bujne, jaskraworóżowe azalie. „Takich jeszcze nie mieliśmy”, pomyślałam.

Sztuczne światło w studiu i brak wody sprawiły, że w sobotę trzeba było je szybko „reanimować”, ale na szczęście znów wyglądają pięknie, a mi – patrzącej na nie w zachwycie– przypominają, że troska potrzebna jest nie tylko „tym, którzy się źle mają” (por. Mk 2,17).

A tłustą i zdrową umocnię

Pamiętam, jak bardzo mnie poruszył fragment z Księgi Ezechiela, czytany podczas innych tego typu rekolekcji. W tym biblijnym tekście mowa była o tym, że Pan jako Pasterz dogląda swoich owiec. Jednakowo serdecznie troszczy się o słabe i chore, jak i o te, które są w dobrej kondycji. To było dla mnie wtedy odkrycie: niezależnie od tego, co się ze mną dzieje, Bóg czuwa nade mną, przychodzi z tym, co odpowiada sytuacji, w jakiej jestem. Także wtedy, gdy wszystko jest dobrze, poświęca mi swoją uwagę.

Zatroszcz się o siebie

Gdy byłam mała, dorastałam w przekonaniu, że najważniejszym moim zadaniem w życiu jest nie sprawiać innym kłopotu, nie zawracać głowy; mam przejść przez życie tak, jakby mnie nie było, nawet nie oddychając za głośno. Oczywiście trochę przejaskrawiam, ale jako dorastająca dziewczyna brałam na siebie sprawy dorosłych. Nawet na zdjęciach z tego czasu mam śmiertelnie poważną minę. Na pewno motto „Umiesz liczyć, licz na siebie” było tym, co kształtowało moje podejście do życia. I poczucie, że nie jestem dla nikogo właściwie ważna,  a także to, że nie wiem, czy ktoś stanąłby po mojej stronie, gdybym potrzebowała wsparcia.

Spotkanie

To zmieniło się na szczęście zanim osiągnęłam pełnoletniość, bo jako nastolatka spotkałam żywego Boga, doświadczyłam Jego miłości i troski, tego, że zna mnie po imieniu i tego, że pamięta, do której klasy liceum chodzę (mówiąc w przenośni). Jednak jakiś cień tamtej postawy, tamtego podejścia we mnie na długie lata pozostał. Cień poczucia bycia we wszystkim samą. Czasem przybierał formę rozgoryczenia i poczucia, że wszędzie muszę udowadniać, że się nadaję, że jednak nie wyskoczyłam sroce spod ogona, jak to się potocznie mówi.

Więzi i relacje

Boże Słowo powoli i cierpliwie leczyło tę ranę, niewidoczną dla innych. Krok po kroku ciepło przyjaźni i miłości topiło lód nieufności, która we mnie narosła od najmłodszych lat. Relacje okazały się Bożym rozwiązaniem i odpowiedzią na sytuację, w której tkwiłam latami.

Zapewnienie

Ciekawym dopełnieniem tego procesu okazał się sen, jaki miałam w miniony weekend, podczas prowadzenia kursu biblijnego, o którym wspomniałam na samym początku.

Idąc spać, blisko mojego posłania jak zwykle miałam Biblię, jednak gdy obudziłam się w nocy, wydawało mi się, że ktoś do mnie mówi. To był ten moment, gdy jawa miesza się ze snem i dopiero po chwili udaje nam się zorientować, że to, co działo się przed chwilą, było sennym marzeniem, a to, co jest teraz, jest już realne. W każdym razie przebudziłam się z przekonaniem, że Pan mówi do mnie: nie potrzebujesz żadnego potwierdzenia, Ja ci je już dawno dałem.

Udowodnij?

Rzeczywiście, takich formalnych potwierdzeń potrzebujemy wciąż, przez całe życie: są nimi dokumenty, dyplomy, legitymacje, zaświadczenia, pozwolenia, oficjalne błogosławieństwo przełożonych, misja od władz duchownych i tak dalej. Ale wewnętrznego potwierdzenia nie otrzymujemy od ludzi. Nie jest ono uzależnione od tego, jak kto nas postrzega, czy jakie na nasz temat ma zdanie. Wewnętrzne potwierdzenie jest od Boga.

Dziękuję!

„Sen mara, Bóg wiara”, jak mawiała moja świętej pamięci babcia. Nie przywiązuję zbytniej wagi do tego, co mi się śni. Tej niedawnej nocy jednak, a właściwie poranka, po prostu pomodliłam się, trzymając w objęciach Pismo Święte. Podziękowałam, że Bóg chciał, bym się urodziła, że mnie powołał, że jestem Jego dzieckiem. I że nic tego nie zmieni.

Życzenia

Na Dzień Dziecka chcę życzyć Tobie i sobie, by ta pewność, że jesteśmy chciani i kochani przez Boga, nie odstępowała nas na krok. Byśmy nieśli tę prawdę innym. Niech Słowo biegnie! Amen!

***

„Oto Ja sam będę szukał moich owiec i będę miał o nie pieczę.

 Jak pasterz dokonuje przeglądu swojej trzody, wtedy gdy znajdzie się wśród rozproszonych owiec, tak Ja dokonam przeglądu moich owiec i uwolnię je ze wszystkich miejsc, dokąd się rozproszyły w dni ciemne i mroczne.

Wyprowadzę je spomiędzy narodów i zgromadzę je z krajów, sprowadzę je z powrotem do ich ziemi i paść je będę na górach izraelskich, w dolinach i we wszystkich zamieszkałych miejscach kraju.

Na dobrym pastwisku będę je pasł, na wyżynach Izraela ma być ich pastwisko.

Wtedy będą one leżały na dobrym pastwisku, na tłustym pastwisku paść się będą na górach izraelskich.  

Ja sam będę pasł moje owce i Ja sam będę je układał na legowisko – wyrocznia Pana Boga.

Zagubioną odszukam, zabłąkaną sprowadzę z powrotem, skaleczoną opatrzę, chorą umocnię, a tłustą i mocną będę ochraniał.

Będę pasł sprawiedliwie.”

(Ez 34, 11-16)

Przejdź do paska narzędzi