Archiwa tagu: #DanutaKaminska

Rozmowa

16 piątek maj 2025

Posted by in Codzienność, Ewangelizacja, Zdrowie psychiczne

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , , ,

Fot. Danuta Kamińska

Po wyborze papieża Leona XIV poczułam ulgę. „Zło nie przeważy” – powtarzałam kilkakrotnie, bardzo powoli to wypowiedziane przez niego zdanie. Ujął mnie swoim uśmiechem, skromnością i słowami o pokoju, budowaniu mostów oraz nawiązaniem do poprzednika, papieża Franciszka.

Słuchając go, poczułam się spokojna i bezpieczna. Nie miałam ochoty z nikim się spierać, nie myślałam o tym, że ktoś może mnie atakować, chcąc mi coś udowodnić.

Kilka dni później doznałam nagłego olśnienia w kwestii, która mnie od dłuższego już czasu frapowała. Rozwiązanie okazało się tak proste! Kamień spadł mi z serca. Choć jeszcze pozostało przede mną kilka trudniejszych rozmów, wiedziałam, że podjęta decyzja jest słuszna.

Cały czas towarzyszył mi obraz błogosławiącego tłumy nowego papieża – takiego, jakim go widzieliśmy w dzień wyboru, rodzinnie oglądając transmisję z Watykanu.

Rozmowa, którą odbyłam krótko po tym, uskrzydliła mnie. Marzyłam o niej od dawna, nie spodziewałam się, że tak dobrze przebiegnie i tak mnie wewnętrznie umocni.

Jestem wdzięczna. Za kolejne odbyte już rozmowy także. I ufam w kwestii tych, które są jeszcze przede mną. Amen.

Owczarnia

08 czwartek maj 2025

Posted by in Codzienność, Ewangelizacja, Zdrowie psychiczne

≈ 2 komentarze

Tagi

, , , , , , , ,

Fot. Danuta Kamińska

Modlimy się gorąco za nowego papieża: jego wybór, Boże błogosławieństwo dla niego i o jedność w Kościele, by była to jedna owczarnia, a nie zlepek różnych frakcji i odłamów.

Wczoraj rozmawiałam z osobą, która przetrawiała wewnętrznie informacje o konfliktach wewnątrz Kościoła. Niby nic nowego, a jednak chodziła jak struta po usłyszeniu tych „rewelacji”. Pomyślałam, że w takich sytuacjach istnieje duże ryzyko utraty niewinności, ale nie w sensie dziewiczości, nie w znaczeniu seksualnym. Raczej mam na myśli utratę świeżego, pełnego nadziei spojrzenia, dziecięcej ufności, wiary w to, że Bóg jest większy niż ludzka niegodziwość.

Oczywiście świadomość realiów, w jakich żyjemy, tego, jaki wpływ na funkcjonowanie – na przykład Kościoła – ma tak zwany czynnik ludzki, jest też ważna. Chodzi tylko o to, by się nie zatruwać złem, o którym słyszymy. I by słuchać przede wszystkim dobra.

Podczas wczorajszej rozmowy żartowałam, że czasem lepiej, gdy świeccy nie wiedzą, z jakimi dylematami czy presją muszą się zmagać osoby duchowne, a duchowni – że nie wiedzą czasami, przed jakimi wyzwaniami stają świeccy, realizując swoje powołanie do małżeństwa. Nie chodzi jednak o to, by robić z tego tajemnicę. I w małżeństwie, i w zakonie, i w kapłaństwie są czasami tak trudne sytuacje, że można je przejść tylko z Bogiem. Idąc samemu, polegnie się, straci nadzieję.

A przecież nie to jest naszym zadaniem, by ją tracić , ale by ją właśnie – wbrew wszystkiemu – zachować, by nieść ją innym.

Jedność

30 środa kwi 2025

Posted by in Codzienność, Ewangelizacja, Zdrowie psychiczne

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , ,

Fot. Danuta Kamińska

Wczoraj tak się złożyło, że przez kilka godzin prowadziłam samochód. Dwie rzeczy zdominowały tę podróż: piękne widoki (bo droga prowadziła przez intensywną świeżą zieleń kwitnących drzew i krzewów) i moje myśli, krążące wokół małżeństwa (bo temat wciąż powraca, ostatnio w rozmowach z innymi).

Dobra znajoma przygotowuje się do ślubu i pyta mnie o wiele spraw, dzieli się swoimi wątpliwościami. Koleżanka zmaga się natomiast z kryzysem w swoim małżeństwie, inna pyta mnie o sens trwania w związku, jeszcze inna prezentuje swoje zapatrywania (odmienne od mojego – ja mam bardziej sakramentalne rozumienie więzi w małżeństwie). Ale moje przemyślenia na temat małżeństwa powracają również w związku z moim osobistym życiem, w różnych jego etapach.

Widzę, że potrzebowałam dojrzeć do rozumienia małżeństwa jako sakramentu, że musiałam odkryć i uporządkować w sobie różnicę, jaka istnienie między tym, jak jest postrzegane małżeństwo „w świecie”, a tym, jakim jest według Bożego zamysłu.

Dużo czasu zajęło mi przełożenie teorii ma praktykę, ale nie żałuję tej drogi. Ona jest wpisana w dojrzewanie – ludzkie, w którym ważna jest praca nad sobą, i dojrzewanie duchowe, w którym otwieramy się na łaskę, uznajemy, że jest Ktoś większy od nas i naszych zmagań, Kto przyrzekł, że nas nie opuści – nas jako małżeństwo.

Od jakiegoś czasu towarzyszy mi też pełne pokoju i – mówiąc w przenośni – rozgrzewające od wewnątrz przekonanie o tym, że jestem we właściwym miejscu, że jest to moja droga, że realizuję moje powołanie. Jestem zaskoczona tym, jak wiele we mnie było raz po raz pragnienia zmian u męża. Dopiero potem górę wzięło inne podejście: wdzięczności i spokoju, przyjęcia, ucieszenia się w pełni kochaną osobą. Podobnie w odniesieniu do samej siebie przez długi czas wydawało mi się, że wciąż coś muszę korygować. Dopiero potem przyszło pełne ukojenia doświadczenie bycia przyjętą i kochaną – przede wszystkim przez Tego, który nam obojgu jako małżeństwu błogosławi. On nas przez te wszystkie lata podtrzymuje, inspiruje i umacnia. Widzę, że jedność w małżeństwie oparta jest na jedności z Nim. To On nas łączy i zmienia perspektywę. Jak dobrze, że jest :)

Życie i śmierć

25 piątek kwi 2025

Posted by in Codzienność, Ewangelizacja, Zdrowie psychiczne

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , , , , ,

Fot. Danuta Kamińska

„Śmierć zwarła się z życiem i w boju, o dziwy,
Choć poległ Wódz Życia, króluje dziś żywy”.

W Wielkanoc radość zmartwychwstania zmieszała się z łzą. Zmarł papież Franciszek, a jutro zostanie pochowany. Powierzamy go Bogu, modląc się o spokój jego duszy, o życie wieczne dla niego.

W naszym życiu tak wiele spraw – bardzo odległych od siebie – splata się nagle ze sobą. Nie tylko radość i smutek lub nadzieja i obawa, ale również przeżycia codzienności, w których z zaskoczeniem odkrywamy, że wiara i niewiara zamieniły się miejscami.
Pisał o tym kiedyś czeski ksiądz, Tomaš Hálik. Wyjaśniał, że niektórzy spośród tych, co starają się wyglądać na pobożnych, nie mają wiary w sercu i w cyniczny sposób wykorzystują ją do własnych celów. Natomiast niektórzy spośród tych, co mienią się niewierzącymi, bywają pełni pokory i w cichości serca proszą Boga o łaskę wiary, nie przestając Go szukać w świecie.

Życie i śmierć spotkały się w tę Wielkanoc. „Chrystus zmartwychwstał, prawdziwie zmartwychwstał!” – wołaliśmy, a dzień później, zachęcając się nawzajem do modlitwy, przekazywaliśmy sobie wiadomość, że papież zmarł.
Ale właściwie powinnam ująć to inaczej: narodził się dla nieba. Wierzymy, że jest już z Chrystusem, któremu tak gorliwie służył. Modlimy się o to dla niego.

Tak wielki hejt towarzyszył jego pontyfikatowi i tak wiele słów nienawiści zalało wirtualną przestrzeń po jego śmierci. (Wiem o mężczyźnie, który wybierając się na spotkanie towarzyskie, całą poprzedzającą je noc poświęcił na to, by uzbroić się w argumenty mające przekonać innych o tym, że Franciszek był złym człowiekiem i złym papieżem – na szczęście do tego spotkania nie doszło, ku frustracji mężczyzny, a uldze pozostałych zaproszonych osób…).

Świat, w którym żyjemy, zderza nas z sytuacjami, w których spotykamy się ze skrajnie różnymi reakcjami, tak jak ma to miejsce teraz, w przypadku przeżywania odejścia papieża Franciszka do domu Ojca.

Towarzyszy mi jednak pokój, gdy o tym myślę. Kiedy żył, zdarzało mi się przeżywać mocno ataki na niego. Podobnie zresztą jak ataki na papieża Jana Pawła II i papieża Benedykta. Kiedy jednak, jeden po drugim, odchodzili, kiedy ich żegnaliśmy, wiedziałam, że już są w miejscu, w którym im nikt nie zaszkodzi, żadne ludzkie słowo, żadna intryga, żaden hejt.

Modlę się za wybór kolejnego papieża, z myślą o tym, bym go tak samo jak poprzednich kochała. Nie wiem, czy będzie to dla mnie łatwe (jak w przypadku poprzednich papieży), czy wręcz przeciwnie. Wiem natomiast, że posłuszeństwo, kiedy wypływa z miłości, jest czymś naturalnym i przychodzi z łaski Boga.

On żyje!

19 sobota kwi 2025

Posted by in Ewangelizacja

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , , , , , ,

Fot. Danuta Kamińska

„W tej ciszy przebywam wciąż rad,
W tej ciszy daleki jest świat.
Ty koisz mój ból, usuwasz mój strach,
Gdy widzę Cię, Zbawco mój, tam”.

Błogosławiony czas trwania w ciszy przed Jezusem w Najświętszym Sakramencie, czas uświadomienia sobie, że On jest cały czas tak blisko, żywy i prawdziwy…

Podczas adoracji mój mąż usłyszał za sobą stłumiony dziecięcy głos: „A to trzeba płacić, jak się całuje Pana Jezusa?”. Gdy mi to opowiadał, myślałam, że dziewczynka (która okazała się być córką naszych znajomych z sąsiedniej miejscowości) pyta o trzydzieści srebrników, jakie otrzymał Judasz, który pocałunkiem zdradził Syna Człowieczego.
Pytanie tego dziecka jednak sprowokowane było nie biblijnym obrazem, ale bardziej prozaicznym widokiem koszyczka stojącego przy wystawionym do adoracji krzyżu Chrystusa.
Nie, nie musimy płacić za pocałunek (mam nadzieję, że mama tej dziewczynki wyjaśniła jej później, czym jest jałmużna postna i po co stał przy krzyżu koszyk, by małej nie zostało w pamięci, że za wszystko dziś trzeba zapłacić, wyjmując monetę lub banknot z portfela lub przelewając jakąś kwotę z konta).

Są rzeczy, za które nie możemy zapłacić. Nie mamy takiej możliwości. Na przykład za nasze grzechy. Możemy zadośćuczynić (i dobrze, byśmy zadośćuczyniali), możemy wyrównać straty, zapłacić odszkodowanie, ale nie możemy i nigdy nie damy rady zapłacić za nasze grzechy. Jest to po prostu niemożliwe. Nie dysponujemy taką walutą. Cena naszego zbawienia jest tak ogromna, że nie mieści się po prostu w naszej głowie. Nie ma takich pieniędzy.
Krew Jezusa jest tym, co stało się zapłatą za nasze grzechy. Ona „jedną kroplą może obmyć z win i zmaz”.

Nie musimy płacić, by okazać naszą miłość Jezusowi, to oczywiste. A jednak wielu z nas żywi takie przekonanie. Zanim dojdzie do tego, że może coś zrobić dla Niego, tak zupełnie bezinteresownie, bez przeliczania tego na zasługi i punkty w rankingu pobożności, wielu traci cenny i bardzo ograniczony czas na akrobatykę duchową lub pseudoduchową.
„Czy trzeba zapłacić, żeby pocałować Jezusa?” – to pytanie kilkuletniej dziewczynki powraca do mnie, gdy rozważam scenę spotkania ze Zmartwychwstałym. „Czy mnie kochasz?” – to pytanie, skierowane do Piotra, ma głębsze przesłanie niż tylko zmazanie trzykrotnego zaparcia się. Piotrze, ceną tej miłości jest oddanie życia. Tylko taka miłość ma sens. W małżeństwie, w kapłaństwie, w samotności – oddanie życia z miłości. To ma sens. Zachowywanie go dla siebie, wydzielanie innym głodowych racji naszej miłości nie ma absolutnie sensu.
Czy trzeba zapłacić za pocałunek? Tak. Oddając życie.

Któryś za nas cierpiał rany

15 wtorek kwi 2025

Posted by in Codzienność, Ewangelizacja, Zdrowie psychiczne

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , , ,

Fot. Danuta Kamińska

Wielki Tydzień – wielkie tajemnice naszej wiary. Każdy dzień niesie inne treści. Najpierw uroczysty wjazd do Jerozolimy, potem odwiedziny w Betanii, uczta u przyjaciół i namaszczenie, następnie zapowiedź zdrady Judasza i zaparcia się Piotra, trzydzieści srebrników, Ostatnia Wieczerza, umycie nóg uczniom, modlitwa w Ogrójcu, pojmanie, sąd, męka i śmierć, aż w końcu – zmartwychwstanie i radość niedzielnego poranka.

Uczestniczyliśmy z dziećmi w Misterium Męki Pańskiej. Nasza córeczka brała udział w scenie z płaczącymi niewiastami. Dzieliliśmy się potem w gronie znajomych tym, co nas najbardziej poruszyło. Jedno z dzieci naszych przyjaciół zapytało, czy „dotknęło” znaczy „zabolało” (jego mama mówiła właśnie, że dotknęła ją jedna scena z misterium). Odruchowo wyjaśniłam znaczenie słowa „dotknąć”, ale później już, wieczorem, pomyślałam, że jednak intuicja tamtego dziecka dobrze nam podpowiedziała: czasem „przeszywa” nas i w jakiś sposób boli to, co przeżył Jezus, aby nas zbawić. Nie chodzi o sentymentalizm, ale o skruszenie skorupy obrastającej nasze serca.

Któryś za nas cierpiał rany, Jezu Chryste, zmiłuj się nad nami. Amen.

Obdarowana

09 środa kwi 2025

Posted by in Codzienność, Ewangelizacja, Zdrowie psychiczne

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , , , , ,

Fot. Danuta Kamińska

„Nie było im dane” – kwitujemy żartem wypowiedź znajomego. I nagle dociera do mnie, że rzeczywiście to, czego z utęsknieniem wyglądali prorocy, królowie, patriarchowie i cały naród wybrany – to jest dane nam. Tak bardzo jesteśmy obdarowani. Wielu z nich chciało zobaczyć choćby jeden dzień z życia Mesjasza – my mamy Jego Ciało i Krew każdego dnia. Mamy jego słowo i jego imię – tak potężne, pełne mocy, w którym jest nasze zbawienie.

Ale moja refleksja biegnie dalej i obejmuję wdzięcznością kolejne obszary mojego życia. Uświadamiam sobie, jak bardzo jestem obdarowana. Przypominam sobie, o co modliłam się jeszcze kilka czy kilkanaście lat temu. Oglądam właśnie spełnienie Bożych obietnic.

Podobno najbardziej doceniamy coś dopiero, kiedy to tracimy (fraszka „Na zdrowie” podkreśla to dobitnie). Może niekoniecznie aż trzeba stracić to, co dla nas cenne – wystarczy, że dotrze do nas, że jest możliwe, że coś lub kogoś stracimy.
W zeszłym tygodniu operowana była moja serdeczna znajoma. Jaką ulgę odczułam, gdy dostałam wiadomość od jej męża, że choć operacja była ciężka, udała się. I że znajoma, chociaż jest jeszcze pod mocnym działaniem leków i trzeba poczekać na sensowny z nią kontakt, ma się dobrze. Dzięki Bogu.

Wstając dziś do pracy, zaczęłam z wdzięcznością wyliczać osoby, sprawy, sytuacje, rzeczy, na które zazwyczaj długo w moim życiu czekałam. Naprawdę jestem obdarowana. :)

Oczywiście mogłabym skupić się na tym, czego mi brakuje. Albo na tym, co mi teraz doskwiera. Ale wtedy przeoczyłabym to, jak wiele już otrzymałam. Przede wszystkim pewność, że „Bóg z tymi, którzy go miłują, współdziała we wszystkim dla ich dobra” (por. Rz 8, 28).

„Nie było im dane” – zażartowaliśmy na kursie Emaus, mając na myśli tych, którzy żyli przed Chrystusem. Ale nam JEST DANE. I jest to powód do wdzięczności. WIELKIEJ :)

Żółty

04 piątek kwi 2025

Posted by in Codzienność, Ewangelizacja, Zdrowie psychiczne

≈ 1 Komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , , ,

Fot. Danuta Kamińska

Jestem na opiece z córeczką, mam kiepskie noce, bo córcia budzi się i podaję jej leki, lulam. Przygotowuję się też do szkolenia, które niedługo zaczynam. Mąż z synem pomagają moim teściom w przeprowadzce, a moja serdeczna znajoma ma, również dzisiaj, poważną operację serca – modlę się za nią gorąco.
Dużo się dzieje, ale w tym wszystkim w moim sercu jest wiosna. Niekoniecznie w dosłownym znaczeniu, choć podobno dzisiaj temperatury mają być jak latem (u nas według prognozy nawet dwadzieścia dwa stopnie).
Mam na myśli raczej świeżość, radość, nadzieję. Tak bardzo lubię ten czas. Wielkanoc to moje ulubione święta.

Doczytałam, że w początkach Kościoła w ogóle nie istniały żadne inne święta i uroczystości. Tylko niedziela i Wielkanoc – wszystkie niedziele i każda Wielkanoc kierowały wzrok ku Zmartwychwstałemu. To właśnie wydaje mi się najpiękniejsze w obchodach Wielkanocy – świadomość, że stykamy się z tajemnicą ŻYWEGO Chrystusa, nie ze wspomnieniem ubranym w lokalny koloryt, ale z Nim samym.

Moja córeczka, z którą spędzam teraz więcej czasu z powodu jej choroby (i mojej nieobecności w pracy w związku z opieką) ma zupełnie inne zdanie. I domyślam się, że pod nim podpisałoby się sporo osób. Dla niej Boże Narodzenie jest najpiękniejsze, a Wielkanoc jest natomiast trochę niezrozumiała. Myślę, że do niej po prostu trzeba dorosnąć, lub – zacytuję tytuł wystawy fotografii, która mnie niedawno zaciekawiła – „Trzeba dojrzeć, żeby dojrzeć”.

Przedwczoraj wspominaliśmy dwudziestą rocznicę śmierci Jana Pawła II. Dokładnie pamiętam ten moment i co wtedy robiłam, gdy się dowiedziałam o jego odejściu do Pana. Pamiętam też moment modlitwy przy jego grobie, wiele lat później, gdy za jego wstawiennictwem modliliśmy się z mężem o naszą córcię. Tyle wspomnień we mnie ożywa, gdy myślę o tych chwilach.

Odszedł „wielkanocną porą”, na zawsze już związany z tym wiosennym kolorem, papieskim oczywiście (przez wielu obecnie wyśmiewanym jako „rzułty”, celowo pisanym błędnie, by podkreślić dystans do wszystkiego, co sobą Jan Paweł II reprezentował). Patrząc na żonkile w wazonie, myślę o nim i dziękuję za niego.

Zostań z nami

31 poniedziałek mar 2025

Posted by in Codzienność, Ewangelizacja, Zdrowie psychiczne

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , , , ,

Fot. Danuta Kamińska

W weekend prowadziliśmy kurs ewangelizacyjny o Bożym słowie. Uczestnicy przyjechali z różnych stron, również bardzo odległych (wprawili nas w zdumienie: osiem godzin drogi w jedną stronę). Zmarzliśmy trochę, ale serca zostały w nas rozpalone:)

Wokół kościoła, w którym odbywały się nasze rekolekcje, montowana była akurat scenografia. Niedługo odbędzie się tam misterium. Nasze młodsze dzieci brały w nim udział w zeszłym roku.

Najważniejszym dla mnie zdaniem z tego czasu było to wypowiedziane przez uczniów z Emaus: „Zostań z nami, Panie, gdyż ma się ku wieczorowi i dzień się już nachylił”.

Zostań więc, Panie, ze mną. Zostań z naszą rodziną, z moimi bliskimi, w mojej pracy, różnych relacjach, w moich nadziejach i porażkach, w radości i w tym, co mnie przygnębia. W moich planach i moim otwarciu się na to, co Ty dla mnie przygotowałeś. Amen.

 

Zwiastowanie

24 poniedziałek mar 2025

Posted by in Codzienność, Ewangelizacja, Zdrowie psychiczne

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , ,

Fot. Danusia Kamińska

Wiosna przebija się przez szare chmury i ziąb. Jadąc dziś rano do pracy, zauważyłam po drodze pierwsze kwitnące drzewa i krzewy. Mimowolnie się uśmiechnęłam, patrząc na nie.

Przez mroki grzechu i beznadziei pewnego dnia przebił się promień łaski. Codziennie przechodzę obok obrazu w taki właśnie sposób ukazującego moment zwiastowania. Porusza mnie ta myśl, tak pięknie przedstawiona na płótnie: promień łaski przecina ciemność, na zawsze odmieniając nasz świat.

To wiadomość wyczekiwana przez wieki, ale na razie ukryta i nierozgłaszana jeszcze na dachach. Na razie wie o tym tylko Maryja. Cud nad cudami dokonuje się w Jej wnętrzu, choć dla obserwujących ją z boku ludzi zapewne niewiele się zmienia, a przynajmniej – w ich ocenie – nie dzieje się nic niezwykłego.

Bóg przychodzi do nas z nowym życiem, ze swoją łaską. W naszej duszy dokonują się cuda, ale wie o tym tylko Pan i my. Powoli dojrzewa w nas owoc łaski.

Pod sercem Maryi fizycznie rośnie Dziecię Jezus, by pewnego dnia w końcu przyjść na świat wyczekujący momentu objawienia się Mesjasza i Zbawiciela.

W naszych sercach przebywa Pan i Król, choć ukryty i pokorny, to potężny i pełen mocy. I pewnego dnia objawi się w życiu tych, którym Go przyniesiemy, dzieląc się naszym świadectwem spotkania żywego Boga.

Przejdź do paska narzędzi