Fot. Danuta Kamińska

Świat okrył się bielą. Lód zalega na daszku nad wejściem do naszego domu, powolutku topiąc się w dodatnich dziś już temperaturach. Minus dziewiętnaście stopni Celsjusza odchodzi w niepamięć, choć jeszcze wczoraj kilkunastostopniowy mróz był dla nas wielkim zaskoczeniem. W te jaśniejące bielą krajobrazy wpatruję się z ulgą.  Uspakajam myśli, wydłużam oddech.

Miesiąc przerwy od szkoły był dla mnie okazją do psychicznego odpoczynku. Nie dlatego, że się w niej uczę lub w niej pracuję – nie, uczą się moje dzieci. Zdalne nauczanie jednak nie jest chyba dla nikogo najlepszym rozwiązaniem, choć w tym czasie dla niektórych – jedynym. Od tego tygodnia jedno z naszych pociech wróciło do stacjonarnej nauki, pozostali trwają przed ekranami (z różnym skutkiem).  Ja też przed nim siedzę, ale zawodowo. (Chociaż oni już są w pewnym sensie też zawodowcami ; )

Za mną świętowanie razem z córeczką urodzin: życzenia, kwiaty, niespodzianki, prezenty i… plany na przyszłość. Ich realizacja jest jeszcze przede mną, ale co mogłam (w tym niepewnym czasie, pełnym znaków zapytania), już przemyślałam i wstępnie zaplanowałam. W tym roku jednak z dużą rezerwą podchodzę do sztywnych dat, kolejności wydarzeń czy spisów „co trzeba”. Wiem, że jeden podmuch pandemii może zmieść wszystkie misternie tworzone scenariusze.  Nawet zachęty przyjaciół, by wyjechać razem z nimi na wakacje traktuję z rezerwą. Nie dlatego, że nie mam ochoty na odrobinę słońca w doborowym towarzystwie, ale dlatego, że nie wiem, czy to, co ustalimy dziś, będzie miało zręby sensu za ponad pól roku. Mimo wszystko, gdzieś na dnie duszy, mam nadzieję.

Staram się nie koncentrować na tym, co niedoskonałe, co mogłoby wyglądać lepiej, nie szukam dziury w całym, a jednak, kolejny raz odkrywam moją kruchość.  Przeżywam na nowo to, co napisał papież Franciszek w „Patris Corde”: „Zbyt często myślimy , że Bóg polega tylko na tym, co w nas dobre i zwycięskie”.

Mierzę się z tym, jaką receptę wypisał (także dla mnie) w tym tekście Ojciec Święty:

„Czułość jest najlepszym sposobem dotykania tego, co w nas kruche. Wskazywanie palcem i osąd, który stosujemy wobec innych, są bardzo często oznaką naszej niezdolności do zaakceptowania własnej słabości, własnej kruchości. Jedynie czułość uchroni nas od dzieła oskarżyciela (por. Ap 12, 10).

Przyjście Jezusa między nas jest darem Ojca, aby każdy mógł się pojednać z rzeczywistością swojej historii, nawet jeśli jej do końca nie rozumie. Życie każdego z nas może zacząć się na nowo w cudowny sposób, jeśli znajdziemy odwagę, by przeżywać je zgodnie z tym, co mówi nam Ewangelia. I nie ma znaczenia, czy obecnie wszystko zdało się przybrać zły obrót i czy pewne rzeczy są teraz nieodwracalne. Bóg może sprawić, że kwiaty zaczną kiełkować między skałami.”

Piękne, prawda?

Światło nadziei przebija się przez ciemne chmury niepewności, bezsilności, słabości. Jest ktoś, Kto kocha mnie. Z moją słabością i kruchością. Amen.

***

„Po tym poznamy,
że jesteśmy z prawdy,
i uspokoimy przed Nim nasze serce.
A jeśli nasze serce oskarża nas,
to Bóg jest większy od naszego serca
i zna wszystko.”

(1 J 3, 19-20).

Fot: Danuta Kamińska

Przede mną jeszcze kilka dni tego dobrego:  łapię oddech podczas ferii. Mam sporo pracy, ale dzieci nie chodzą do szkoły, a śnieg sprzyja wspólnym wyjściom na świeże powietrze. Spotkania rodzinne i z przyjaciółmi sprawiają, że kolory wokół są jakby intensywniejsze, słońce świeci chyba jaśniej, a biały puch wydaje się być piękniejszy niż zwykle.

Podsumowuję kolejny rok mojego życia – za kilka dni przypadają moje urodziny. Tym razem  wyprawiam je z córeczką (obie jesteśmy ze stycznia), by nie mnożyć imprez, by wykorzystać to, że dziadkowie mogą w końcu do nas zajrzeć, że czują się lepiej. Patrzę więc na świeży śnieg i biegnę myślami do tego, co wydarzyło się w czasie ostatnich dwunastu miesięcy od poprzednich moich urodzin. Dziękuję Bogu za wszystko. Szczególnie za to, że mam swoje miejsce na ziemi – fizycznie i emocjonalnie. Że mam korzenie, że drzewo mojego życia szumi w chórze z innymi drzewami, że słońce miłości i życzliwości dodaje mi sił, by przeżyć kolejny dzień, że czerpię soki z najlepszego z duchowych źródeł. Że po prostu żyję.

Co roku ten dzień jest dla mnie wyjątkowy. Od pewnego czasu w ten właśnie dzień skupiam się na tym, że moje życie ma wartość. Niezależnie od cudzych opinii czy słów – ma ono wartość. Niezależnie od sukcesów czy osiągnięć, niezależnie od tego, czy moje plany są w fazie wykluwania się czy realizacji. Niezależnie od tego, czy bilans jest na plus czy na minus. Bóg chciał, bym istniała i to jest myśl, która bardzo mnie cieszy.

Dziękuję za ludzi, których spotykam, za bogactwo jakim jest inny człowiek. Nieplanowane spotkania, zaskakujące zwroty akcji,  sprawy przyjmujące nie do przewidzenia obrót. Boża ręka w moim życiu. Nie do przecenienia :)

***

„Panie, przenikasz i znasz mnie,
Ty wiesz, kiedy siadam i wstaję.
Z daleka przenikasz moje zamysły,
widzisz moje działanie i mój spoczynek
i wszystkie moje drogi są Ci znane.
Choć jeszcze nie ma słowa na języku:
Ty, Panie, już znasz je w całości.
Ty ogarniasz mnie zewsząd
i kładziesz na mnie swą rękę.” (Ps 139, 1-5)

Fot. Danuta Kamińska

Numer domu miga jak stroboskop, ale mgła jest tak gęsta, że nawet nie silę się na odczytanie poszczególnych cyfr umieszczonych na bloku. Nie jest mi to zresztą potrzebne – nie idę do nikogo w odwiedziny, tylko po zakupy. Wszystko toczy się według ustalonego schematu: dezynfekcja rąk, nałożenie ochronnych rękawiczek, chwycenie sklepowego koszyka i krótka pogawędka ze sprzedawcą. Po wyjściu rozglądam się znów wokoło – wszystko zanurzone jest w gęstym mleku. Bardzo lubię prowadzić samochód, ale w tej chwili nie czuję się pewnie za kierownicą. Jadę powoli, precyzyjnie i w spowolnionym tempie wykonując każdy manewr.

Docieram na miejsce, ale wrażenie poruszania się w księżycowej poświacie mnie nie  opuszcza. Kilka dni później oglądam go na wystawie fotografii zorganizowanej w pobliskiej bibliotece. Księżyc. Jest cudny. Mam wrażenie, że to czyjaś twarz, a nie naturalny satelita Ziemi. Tak bardzo brakowało mi przez ostatnie miesiące kontaktu z kulturą: wizyty w teatrze, wyjścia do opery. Jeszcze długo tego nie zaznam, ale ta wystawa jest namiastką tego, za czym tęsknię. Zdjęcia są klimatyczne i – co ważne – ukazują miejsca, w których przebywam na co dzień, ale uchwycone w kadrze w  artystyczny, zaskakujący sposób.

Początek  roku, choć we mgle, przynosi dobre wieści. Chwila oddechu na świeżym powietrzu może być powodem do radości dla kogoś, kto prawie miesiąc przebywał w domu zmagając się z poważną chorobą. Tę radość słyszę dziś w głosie bliskiej osoby i czuję ogromną ulgę. Kilka kroków, z trudem pokonany krótki odcinek drogi – to wielki wyczyn! A do tego perspektywa spotkania niebawem – dzieci ucieszą się pewnie najbardziej : )

Życzę nam wszystkim, by 2021 rok był czasem łaski, światła i nadziei!

Wszystkiego dobrego!

***

„Była światłość prawdziwa,
która oświeca każdego człowieka,
gdy na świat przychodzi.
Na świecie było [Słowo],
a świat stał się przez Nie,
lecz świat Go nie poznał.
 Wszystkim tym jednak, którzy Je przyjęli,
dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi,
tym, którzy wierzą w imię Jego.” (J 1, 9-10.12)

fot. Danuta Kamińska

Jednak ujemny. Uff. Tak czułam, ale kwarantannę musiałam odbyć, niezależnie od swoich odczuć. Tym razem to jakiś wirus bez korony, choć osłabiający mocno.

Jaki dostałam prezent na święta? Najpiękniejszy: Jezusa w Komunii – mój mąż, który jest szafarzem, mi Go przyniósł. To były inne święta, pod każdym względem, ale Jezus ten sam – na szczęście!

Kończy się stary rok i za chwilę rozpoczyna nowy. Nic nie planuję, ale czuję się w tym nieplanowaniu spokojna. Kalendarz z wytłoczoną na okładce liczbą 2021 leży koło mnie. Zerkam na niego, ale nie biorę na razie do rąk. Chcę przeżyć do końca stary rok, nie wyprzedzać niczego.

Pojutrze przyjeżdżają przyjaciele z dziećmi.  Jak co roku zanocują. Cieszę się i jestem wdzięczna, że niektóre rzeczy są takie same, jak zawsze. Ale doceniam też to, co jest nowe, niespodziewane, jak ostatni wigilijny wieczór– zupełnie inaczej przeżywany w tym roku przeze mnie.

Za wszystko dziękuję. Także za to, czego nie rozumiem w pełni. Nie wszystko muszę zrozumieć.

Biegnę myślą do tych, co się źle mają, także z rodziny, także na duchu.

Bądź ich pomocą, Panie!

Amen.

***

„Ja go wybawię, bo przylgnął do Mnie;
osłonię go, bo uznał moje imię.
Będzie Mnie wzywał, a Ja go wysłucham
i będę z nim w utrapieniu,
wyzwolę go i sławą obdarzę.
Nasycę go długim życiem
i ukażę mu moje zbawienie.” (Ps 91, 14-16)