W Jego rękach

28 poniedziałek mar 2022

Posted by Danuta Kamińska in Codzienność, Ewangelizacja, Zdrowie psychiczne

Tagi

#biblia, #chrzescijanstwo, #codziennosc, #DanutaKaminska, #dobreslowo, #ewangelizacja, #nowaewangelizacja, #relacje, #rodzina, #ukraina, #zdrowiepsychiczne

Fot. Ela Kamińska

Gdyby skupić się jedynie na doniesieniach medialnych, trzeba byłoby zamknąć się w swoim pokoju i nigdzie nie wychodzić. Nie spać, nie jeść, nie myśleć, tylko czekać, aż zdarzy się najgorsze, czyli po prostu umrzeć za życia – niby jeszcze żyć, ale być tak sparaliżowanym przez strach, że właściwie już nie żyć.

Można inaczej. Nie jestem przeciwnikiem bycia na bieżąco z informacjami z kraju i ze świata (te ostatnie wzbudzają chyba najwięcej emocji od ponad miesiąca). W obecnej sytuacji zrozumiałe jest też zaniepokojenie i niepewność. Jednak uleganie im nie prowadzi do niczego dobrego.

Można inaczej. Dziś spotkałam kilkoro znajomych, cieszących mnie swoim promiennym uśmiechem, zamieniłam też kilka słów z przypadkowo spotkanymi osobami. Od dziś funkcjonujemy bez obowiązkowych maseczek i dystansu społecznego. Odetchnęłam.

Tak, nadal dzieją się straszne rzeczy tuż za naszą granicą. Nadal wisi nad nami groźba zbrojnej napaści na nasze ziemie. Nadal też w moim życiu są obszary, w których nie mogę być do końca pewna, co wydarzy się kolejnego dnia.

A jednak, mimo tego wszystkiego, uwielbiam Boga i oddaję Mu cześć. Wiem, że jestem w Jego rękach, cokolwiek by się nie działo.

Owszem, śledzę codzienne doniesienia, ale zachowuję zdrową równowagę między tym, czego dowiaduję się na bieżąco, a tym, by karmić się Jego Słowem.

Światu niewiele pomoże kolejny spanikowany człowiek, ale za to zakładam, że przyda się kolejny człowiek pełen ufności do Boga i uwielbiający Go w tym trudnym czasie.

„Drzewo figowe wprawdzie nie rozwija pąków,
nie dają plonu winnice,
zawiódł owoc oliwek,
a pola nie dają żywności,
choć trzody owiec znikają z owczarni
i nie ma wołów w zagrodach.
Ja mimo to w Panu będę się radować,
weselić się będę w Bogu, moim Zbawicielu.
Pan Bóg – moja siła,
uczyni nogi moje podobne jelenim,
wprowadzi mnie na wyżyny.” (Ha 3, 17-19)

Krok przede mną

23 środa mar 2022

Posted by Danuta Kamińska in Codzienność, Ewangelizacja, Zdrowie psychiczne

≈ Zostaw komentarz

Tagi

#codziennosc, #DanutaKaminska, #dobreslowo, #ewangelizacja, #przyroda, #zdrowiepsychiczne

Fot. Danuta Kamińska

Co roku zachwyca mnie budzącą się do życia przyroda. Przypomina mi o tym, że ani śmierć, ani przemoc, ani mrok nie mają ostatniego słowa.

Bywają dni, kiedy nie mam sił i kiedy chciałabym zamknąć oczy i obudzić się dopiero, gdy skończy się jakiś trudny etap mojej drogi.

Jednak za każdym razem, zamiast zamykać oczy – otwieram je szerzej.
By zobaczyć, że jest coś dalej.
By poczuć, że nie jestem sama.
By znów odkryć, że krok przede mną jest ON.
***
„Ty jesteś Bogiem działającym cuda.” (Ps 77, 15a)

Większy

15 wtorek mar 2022

Posted by Danuta Kamińska in Codzienność, Ewangelizacja, Zdrowie psychiczne

≈ Zostaw komentarz

Tagi

#biblia, #codziennosc, #DanutaKaminska, #dobreslowo, #droga, #ewangelizacja, #franciszek, #modlitwaopokoj, #nowaewangelizacja, #relacje, #rodzina, #ukraina, #zdrowiepsychiczne

Fot. Danuta Kamińska

To, co się dzieje wokół, wielu z nas wytrąca z równowagi. Owszem, trzeba żyć, jak mawia nasz dobry znajomy, ale z drugiej strony – nie można też udawać, że nic się nie stało (bo przecież się stało!).

Rozmiar cierpienia, jakie widzimy i z jakim się stykamy może przytłaczać, zdaję sobie z tego sprawę. Ale po raz kolejny odkrywam, jak ważne jest to, by przypominać sobie wciąż na nowo (i z mocą!), że od zła, przemocy, łamania praw człowieka, bestialstwa i bezkarnej agresji jest Ktoś większy i że zło nie ma ostatniego słowa. Amen!

Ani paraliżujący lęk, ani to, co każe nam zamykać oczy i uszy na wołanie potrzebujących, nie musi nad nami panować, nie musi mieć nad nami władzy. Tylko Pan, któremu poddaliśmy swoje życie ma takie prawo.

Myślę, że czas, jaki przeżywamy, to sprawdzian naszej wiary. Oczywiście, nie zdajemy żadnego egzaminu – sami przed sobą (i przed Bogiem) zdajemy sprawę w tego, czy jesteśmy ludźmi wierzącymi, gotowymi pójść za naszym Panem wszędzie, dokądkolwiek pójdzie, nawet w tam, dokąd nie chcielibyśmy pójść (por. J 21, 18).

To czas zerwania z hołdowaniem bożkowi o imieniu Święty Spokój. (Oczywiście nic ze świętością nie ma on wspólnego, ale być może przez to skojarzenie dla kogoś jego imię jakoś tak „ładniej” brzmi, ale to bardzo mylące, ostrzegam!;)

Jest on dla wielu wierzących (i dla wielu niewierzących także) obiektem westchnień i modłów. „Żeby tylko nie prysł ten święty spokój, żeby nie zniknął!”, zdają się błagać. Jest najważniejszy w życiu tak wielu osób! Są one w stanie wiele poświęcić dla tego żarłocznego bożka. Swój rozwój, relacje z innymi, a w końcu własną duszę. „Nie budźcie mnie, chcę przespać życie w tym miłym ciepełku, w tej namiastce raju, jaką sobie tworzę, w tym wyimaginowanym świecie. Tak jest dobrze i niech tak zostanie” – zdają się mówić.

Do odważnych świat należy, słyszałam od małego. Tak, wstawianie z kanapy, do którego zachęca papież Franciszek, nie ma wiele wspólnego ze świętym spokojem, a raczej z odwagą. I z wyjściem poza to, do czego się przyzwyczailiśmy, co wydaje się takie znane, wygodne, przewidywalne.

I często martwe.

A życiodajne jest to, by iść tam, dokąd pójdzie Baranek (por. Ap 14, 4). To jest to, co mnie pociąga wewnętrznie, co jest przygodą mojego życia.

Pół roku temu, podczas rekolekcji prowadzonych dla naszej wspólnoty, padło ważne pytanie: Gdzie jest teraz Jezus i czy my za Nim w tym idziemy?

(I nie chodziło o liturgię, bo to oczywiste.) Gdzie On teraz jest? Do czego w tym momencie wzywa?

Czy za Nim idę, czy może mam kłopot, by się ruszyć z kanapy – mogę nie zdążyć dobiec, gdy się zbytnio na niej zasiedzę.

Nie ma czasu na składanie darów bożkowi świętego spokoju.

Dwom panom nie można służyć – to niemożliwe! (por. Mt 6, 24).

***

„Dlatego zginam kolana moje przed Ojcem, od którego bierze nazwę wszelki ród na niebie i na ziemi, aby według bogactwa swej chwały sprawił w was przez Ducha swego wzmocnienie siły wewnętrznego człowieka. Niech Chrystus zamieszka przez wiarę w waszych sercach; abyście w miłości wkorzenieni i ugruntowani, wraz ze wszystkimi świętymi zdołali ogarnąć duchem, czym jest Szerokość, Długość, Wysokość i Głębokość, i poznać miłość Chrystusa, przewyższającą wszelką wiedzę, abyście zostali napełnieni całą Pełnią Bożą.

Temu zaś, który mocą działającą w nas może uczynić nieskończenie więcej, niż prosimy czy rozumiemy, Jemu chwała w Kościele i w Chrystusie Jezusie po wszystkie pokolenia wieku wieków! Amen.” (Ef 3, 14-21)

Już są

10 czwartek mar 2022

Posted by Danuta Kamińska in Codzienność, Ewangelizacja, Zdrowie psychiczne

≈ 1 Komentarz

Tagi

#chrzescijanstwo, #codziennosc, #DanutaKaminska, #dobreslowo, #ewangelizacja, #miłość, #nowaewangelizacja, #pomocukrainie, #relacje, #rodzina, #słowoboże, #ukraina, #zdrowiepsychiczne

Fot. Danuta Kamińska

Dzwoni telefon. „Do trzech razy sztuka”, myślę sobie, mając w pamięci dwie rodziny, którym zadeklarowaliśmy się udzielić schronienia, a które ostatecznie do nas nie dotarły, a także wyczekiwanie naszych dzieci na ich przyjazd (i nasze, dorosłych, wyczekiwanie również). To jest wojna, a nie wycieczka czy wczasy, więc rozumiem jak najbardziej to zamieszanie z odwołanymi przyjazdami. Mam jednak wielką nadzieję, że tym razem goście z Ukrainy dotrą w końcu pod nasz dach.

Sprawdzam ostatni raz wyprawkę dla maleństwa. Składam kocyki, wygładzam pościel. Ostatni rzut oka na pokój.

***

Przyjaciółka z Rzeszowa już się doczekała „swojej” rodziny. Odsypiają podróż. Dzieci są tak maleńkie i zagubione w nowej rzeczywistości. Niech odpoczną. Teraz już nie muszą się nigdzie spieszyć, są bezpieczne.

***

Znajoma z Torunia opowiada z przejęciem, ile osób włączyło się w pomoc rodzinom, które do nich przybyły. „To niesamowite!”, wykrzykuje mi do słuchawki. „To jest tak, jakby nasi ludzie tylko czekali na sygnał, by ruszyć ze wsparciem: są tak otwarci i hojni!”

***

Obserwuję, jak T. z uwagą i wielkim skupieniem maluje dwie flagi: biało-czerwoną i niebiesko-żółtą. Pyta mnie, jak się pisze „dzień dobry” w języku naszych gości. Ja z kolei dopytuję, czy to jest zadanie domowe. Nie, to jego własna inicjatywa. Jestem wzruszona, bo wiem, jak dużo go kosztuje, by skupić się na czymś przez dłuższą chwilę.

***

W klasie młodszego synka już są od wczoraj dwaj nowi uczniowie, w klasie starszego jest ich czworo. W przedszkolu u córeczki także od wczoraj powiększyła się liczba przedszkolaków. U jeszcze starszego syna dzieci z Ukrainy mają pojawić się dopiero w poniedziałek. W klasie zaś najstarszego, jeszcze nic nie wiadomo na ten temat, ale już zbierane są nowe przybory szkolne. To tylko kwestia czasu, tylu przecież uciekło z terenów objętych terrorem, że na pewno tych kilkoro, których teraz widzimy czy oczekujemy to dopiero początek.

***

Szkolny hol tonie w niebiesko-żółtych kwiatach i flagach w tych samych barwach. Wszędzie widoczne są napisy w języku polskim i ukraińskim, wzywające do zaprzestania wojny oraz skierowane do uchodźców – pełne otuchy i życzliwości.

***

– Mamo, wygrywamy! – woła syn, pokazując mi wyświetlacz telefonu z otwartym serwisem informacyjnym. Tak, powinnam wytłumaczyć mu od razu, że to tylko jedna i do tego niewielka miejscowość odbita z rąk wroga oraz że to tak nie do końca „my” wygrywamy, ale nasi sąsiedzi zza wschodniej granicy, jednak nie robię tego. Przyjdzie na to odpowiedni moment.

Poza tym czuję bardzo podobnie: na poziomie rozumu potrafię rozdzielić rzeczywistość na „tam” i „tu”, ale na poziomie serca jestem „tam”; nie widzę granicy, bo jej… nie ma.

***

„Bo byłem głodny, a daliście Mi jeść;
byłem spragniony, a daliście Mi pić;
byłem przybyszem, a przyjęliście Mnie;
byłem nagi, a przyodzialiście Mnie;
byłem chory, a odwiedziliście Mnie;
byłem w więzieniu, a przyszliście do Mnie”.
Wówczas zapytają sprawiedliwi: „Panie, kiedy widzieliśmy Cię głodnym i nakarmiliśmy Ciebie? spragnionym i daliśmy Ci pić? Kiedy widzieliśmy Cię przybyszem i przyjęliśmy Cię? Lub nagim i przyodzialiśmy Cię? Kiedy widzieliśmy Cię chorym lub w więzieniu i przyszliśmy do Ciebie?” A Król im odpowie: „Zaprawdę, powiadam wam: Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili”. (Mt 25, 35-40)

Jaśminowa

~ codzienność pełna Boga

Archiwa miesięczne: marzec 2022

W Jego rękach

Krok przede mną

Większy

Już są