Archiwa kategorii: Codzienność

Obecność

22 niedziela cze 2025

Posted by in Codzienność, Ewangelizacja, Zdrowie psychiczne

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , , ,

Fot. Danuta Kamińska

„Dlaczego żółto-biała flaga?”- pyta nas córeczka. „To flaga Watykanu” – przytomnie stwierdza jej brat. Boże Ciało i Watykan – szybko obracam w głowie te dwa hasła i po chwili: mam! Już wiem, jak odpowiedzieć dzieciom na pytanie, dlaczego nasz dom oprócz emblematów z eucharystycznymi motywami zdobi także watykańska flaga.

Obecność Jezusa w Eucharystii wydaje mi się tak oczywista (i jednocześnie nieoczywiście cudowna), że z trudem rozumiem sens kazań o wierze akurat w ten świąteczny dzień. Oczywiście budzenie wiary ma sens zawsze, prośba o jej przymnożenie również, ale akurat w tę uroczystość spodziewałam się raczej – chyba trochę naiwnie – tego, by wybrzmiała inna treść, myślałam raczej o adoracji i czci dla Jezusa Eucharystycznego, o świętowaniu i radości z tego, że jest z nami, że dotyka serc, uzdrawia. Przecież tak właśnie jest, tak właśnie się dzieje: On jest! To jest dla mnie tak zwyczajne i jednocześnie tak przedziwne.

To ostatnie słowo („przedziwne”) wyszło już chyba z użycia, a na pewno jest dużo rzadziej używane niż jakiś czas temu. A zauważyłam to niedawno, gdy E. i A. zapytali mnie, dlaczego kapliczka, którą przyniosłam z pracy, ma napis „przedziwna”, a nawet „trzykroć przedziwna” (odnoszący się oczywiście do Maryi, a nie do samej kapliczki). W Litanii Loretańskiej też zresztą znajduje się takie wezwanie (Matko Przedziwna), o które już mnie zdążyły rok temu w maju zapytać pociechy.

Czy coś jest jeszcze we współczesnym świecie „przedziwne”? Czy coś rodzi prawdziwy zachwyt? Nowe technologie? Sztuczna inteligencja? Chyba nie. AI może zaskakiwać, może stawiać pytania o granice i etykę jej wykorzystania oraz cel jej zastosowania, ale zachwyt? Prawdziwy zachwyt zarezerwowany jest dla Boga.

Teraz, gdybym była „poprawna politycznie”, dopisać powinnam: „dla każdego Bóg ma inne imię”, ale nie jestem poprawna. Dodam więc: tylko Bóg jest godzien chwały. Choć niestety czasem próbujemy chwałą obdarzać swoje bożki. Ale one nie żyją i nie potrafią zachwycić duszy. Być może zadziwią zmysły, ale nie poruszą duszy. Lepiej im więc jej nie sprzedawać.

W ten świąteczny weekend stawiam sobie pytanie o miłość, o to, czy tak głęboko, jak tylko potrafię, kocham Jezusa Eucharystycznego, czy okazuję Mu tę miłość, czy nie powszednieje mi codzienna Eucharystia, czy pozwalam, by mnie przemieniała. Nie pytam o to, czy On tam jest. Bo nawet gdybym w to nie wierzyła, On tam nadal będzie. Jego obecność nie zależy od mojej wiary lub niewiary. Tak jak moja wiara nie zależy od tego, czy dzieje się to czy tamto w moim życiu. On jest – w szczęściu i nieszczęściu, w dobrej i złej doli – jest ze mną.

Spokojnie

17 wtorek cze 2025

Posted by in Codzienność, Ewangelizacja, Zdrowie psychiczne

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , , , ,

Fot. Michał Kamiński

„Jezu cichy i Serca pokornego, uczyń serca nasze według Serca Twego”.

Kiedy modlę się tymi słowami, uświadamiam sobie, że wiele spraw nie jest wartych moich nerwów. Nie jestem nikim ważnym, więc nie muszę się obruszać i czuć urażoną. I nie jestem aż tak widoczna, by się bać, że coś pójdzie nie tak i wszyscy to zobaczą. Jestem wolna. Im bardziej żyję duchowością Serca Jezusowego, tym większy mam pokój w moim sercu.

Paradoksalnie, właśnie wtedy rozwijam skrzydła, gdy przyjmuję ze spokojem fakt, że coś może pójść nie po mojej myśli, kiedy akceptuję niepewność i nie trzymam się kurczowo swoich planów.

Niedawno dotarło do mnie, że to, co mnie spotyka, jest mi potrzebne. Zazwyczaj zżymałam się, gdy działo się coś, co powodowało mój dyskomfort, zażenowanie, co mnie upokarzało przed innymi, co sprawiało, że czułam się w jakiś sposób „umniejszona”. Teraz patrzę inaczej na takie sytuacje. Zwłaszcza wtedy, gdy nie mogę się „wybronić”: udowodnić, że mam rację, że zarzuty czy oskarżenia są niesłuszne (a przecież zdarza się, że takie właśnie są). Przyjmuję to, co się dzieje. Jakaś część mnie buntuje się – chyba nikt nie lubi cierpieć, zwłaszcza niesłusznie. Ale w głębi serca słyszę: „Spokojnie, nic ci się nie dzieje. Jesteś w dobrych rękach. Nic ci nie grozi”. I to mnie uspakaja.

Oczywiście idealnie byłoby, gdyby moją pierwszą reakcją był spokój, ale zdaję sobie sprawę, że jeszcze pewnie długo tak nie będzie. Za to cieszy mnie to, że słyszę w swoim wnętrzu ten cichy, kojący głos. Wiem, że to jest kolejny krok w dobrym kierunku.

Owoce Ducha

11 środa cze 2025

Posted by in Codzienność, Ewangelizacja, Zdrowie psychiczne

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , ,

Fot. Danuta Kamińska

Poruszyły mnie słowa dzisiejszej Ewangelii o pokoju, który uczniowie Jezusa mają zanosić do domów. Jeśli dom jest otwarty na łaskę pokoju – otrzymuje ten dar, jeśli nie – pokój powraca do przybyłych tam uczniów.
To odwrotnie, niż potocznie mówimy: „Nie było tam spokoju, taki rozbity stamtąd wyszedłem”. Pokój ma do nas powrócić, mamy nim obdarzać, przekazywać go innym, a nie ogłaszać, że zostaliśmy z niego ograbieni.
Mowa oczywiście o wewnętrznym pokoju, którego nawet brak tego zewnętrznego nie niweczy. To my decydujemy, czy przyjmujemy dar wewnętrznego pokoju – owoc Ducha – czy jednak nie. Podobnie jak dom, o którym mówi dzisiejsza Ewangelia.
W tym kontekście myślę o niedawnej ewangelizacji w ramach Misji Talitha kum, w którą, jak co roku, włączyła się nasza wspólnota, chodząc od drzwi do drzwi i niosąc Dobrą Nowinę.
Byłam w parze ewangelizacyjnej z moim mężem (to według mnie najlepsze połączenie, jakie może być:). Chodziliśmy po osiedlu nowych bloków, a potem – bardzo starych.
Tym, co zwróciło moją uwagę, była życzliwość i otwartość mieszkańców. Byli co prawda powiadomieni o naszej wizycie, ale przecież tylko ci, którzy słyszeli ogłoszenia duszpasterskie. Pozostali również – w przeważającej większości – rozpromieniali się, gdy mówiliśmy o Bożej miłości.
Towarzyszyło mi głębokie doświadczenie wewnętrznego pokoju. Nachodziliśmy się sporo, ale to dobrze. Bo to znaczy, że nadal są domy, w których otwierają się drzwi, w których mieszkają otwarci i chętni do rozmowy ludzie. Nadal są osoby, które chcą słuchać o Bogu i Jego miłości.

Przyjdź

06 piątek cze 2025

Posted by in Codzienność, Ewangelizacja, Zdrowie psychiczne

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , ,

Fot. Danuta Kamińska

Czuwanie, nowenna, przygotowanie. Zesłanie Ducha Świętego – znów przeżywamy tę uroczystość wspólnotowo. Opowiadam o tym koleżance. „Ale co, pewnie różaniec i koronka, czy każdy samemu?” – pyta o przebieg czuwania, o którym wspomniałam. Zastanawiam się, jak najkrócej to ująć. Nie chcę, by to, co powiem, wprowadziło zamieszanie albo mylne wrażenie, że tylko jedna forma modlitwy jest tą najlepszą, bo to nieprawda.

„Uwielbienie” – odpowiadam po chwili. „Aha. A na Mszy trydenckiej byłaś? Bo tylko taka powinna być odprawiana, żadna inna. Tylko tyłem do ludzi. Różni święci o tym mówią. I teolodzy ” – mówi przejęta. Chwilę milczę, a potem odpowiadam: „Ja słucham papieża. Robię, co on mówi”.

W tym momencie ktoś przychodzi i przerywa naszą krótką rozmowę, życzę więc dobrego dnia i żegnam się. Idę dalej i nie przestaję powtarzać w duchu: „Przyjdź, Duchu Święty!”

Proszę, by mnie prowadził, szczególnie w sytuacjach, w których nie wiem, jak postąpić, co powiedzieć, jaką decyzję podjąć. I przed trudnymi rozmowami. I kiedy mam jakieś zadanie do wykonania, które wymaga dużego skupienia i wytężonej pracy umysłu.

Ale również w zwykłych sytuacjach. One też wymagają bycia otwartym na Boże działanie. I kiedy przygotowuję się do spowiedzi – proszę o Jego światło. Gdy czuję się znużona, brakuje mi sił, szczególnie tych duchowych (bo fizyczne, póki co, udaje mi się zregenerować).

Kiedy czuję się zagubiona i kiedy mam wrażenie, że jestem w drodze z Jerozolimy i Jezusa nie ma wśród pątników, a ja rozglądam się niepewnie. Duch objawia Jezusa, jak napisał kiedyś ks. Serafino Falvo. Duch Święty modli się we mnie, „porusza się w nas”, jak śpiewamy w jednej z pieśni.

Święty Jan Paweł II zaczynał każdy dzień prośbą do Ducha Świętego, aby go prowadził. Papież wyjaśnił kiedyś, że tego nauczył go jego ojciec. Duch Święty jest Towarzyszem i Obrońcą. Jest Miłością Ojca i Syna. Jest Osobą. Należy Mu się cześć, a jeszcze bardziej – posłuszeństwo. Nie wystarczą piękne pieśni i czuwania, gdy nie ma uległości wobec Jego natchnień i pójścia za Jego prowadzeniem w naszym codziennym życiu.

„Jak dobrze, że jest jeszcze Duch Święty” – powiedział ktoś w czasie trwania konklawe. Powtarzam to zdanie nie tylko przed, w trakcie i po konklawe – za każdym razem, gdy myślę o Kościele, którego częścią jestem. Każdego dnia.

 

Ulotne

02 poniedziałek cze 2025

Posted by in Codzienność, Ewangelizacja, Zdrowie psychiczne

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , ,

Fot. Elżbieta Kamińska

Córcia woła mnie do ogrodu, bo coś tam zobaczyła pięknego. Nie mogę w tej chwili podejść, więc podaję jej telefon, by zrobiła zdjęcie. To dmuchawiec i motyl. Miała rację, obydwa za chwilę znikną, odlecą. Małe „spadochrony” mlecza rozwieje wiatr, a motyl, spłoszony czyimś nieostrożnym ruchem, odfrunie.
Ulotność chwili.
To wrażenie towarzyszy mi od momentu, gdy zostałam mamą. Teraz do potęgi piątej, bo jestem mamą piątki pociech.
Kiedy były maleńkie, nie chciałam uronić nic z ważnych dla każdego i każdej z nich wydarzeń, etapów rozwojowych, rozmów, spojrzeń, milczenia.
Miałam świadomość, że nic z tego już się nie powtórzy.
Gdy są już trochę starsze, towarzyszy mi inne odczucie: że już bardzo dużo ważnych spraw się zadziało, że mamy za sobą dobre (a czasami także bardzo trudne) rozmowy, wymowne spojrzenia, chwile wtulenia się, wypłakania w moich ramionach… Tyle już się wydarzyło.
I tyle jeszcze przed nami.
Nie przestaję być uważna. Czasami potrzeba zareagować od razu, bo potem już dana okazja się nie powtórzy albo przegapi się ważny moment, jak ten z motylem i dmuchawcem.
Nie, rozwiązaniem nie jest elektronika, choć zdjęcie rzeczywiście utrwaliło ten widok, którego bym pewnie nie zobaczyła, gdybym nie pomyślała, by dać córce na tę chwilę mój telefon.
Z moich natomiast obserwacji wynika, że najpiękniejsze chwile, najbardziej więziotwórcze wydarzenia mają miejsce wtedy, gdy nic nas od siebie nie odgradza, zwłaszcza elektronika. Gdy jesteśmy na sobie nawzajem skupieni, gdy siebie słuchamy i dostrzegamy, ale nie w przelocie.

 

Ludzie listy piszą

28 środa maj 2025

Posted by in Codzienność, Ewangelizacja, Zdrowie psychiczne

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , ,

Fot. Danuta Kamińska

Każdego dnia zatrzymujemy się przy skrzynce (właściwie: skrzynkach) na listy na drugim końcu osiedla. To są uroki mieszkania na wsi, musiałam się do tego przyzwyczaić po przeprowadzce. Całe życie miałam skrzynkę na listy zaraz przy wejściu do bloku lub kamienicy, w zależności od tego, gdzie akurat mieszkałam. Teraz jednak mam ją w zbiorczym pakiecie z innymi sąsiadami daleko od naszej ulicy.

Podjeżdżam więc tam, wracając z pracy, i korzystając z tego, że mam w samochodzie ruchliwe i pełne energii pociechy, proszę, by któreś z młodszych wyjęło listy. Kłódka nigdy nie jest zamknięta na klucz (lub, mówiąc w gwarze, zakluczona), więc bez problemu każde z dzieci może się dostać do wnętrza skrzynki, gdy czekam z pozostałymi w samochodzie.

„Piszą do nas wielkie firmy”, że tak zacytuję wypowiedź bohatera jednego ze znanych polskich filmów sprzed lat. Oprócz rachunków i druków reklamowych, wyjmujemy też czasami listy od prywatnych nadawców, ale te zazwyczaj przychodzą w okolicach Bożego Narodzenia i Wielkanocy. W kopercie znajdujemy wtedy świąteczną kartkę.

Wczoraj jednak był wyjątek. Otrzymaliśmy PRAWDZIWY list. Ręcznie pisany, nie z życzeniami, ale z wiadomościami i pozdrowieniami od serca. Dzisiaj takie listy to już rzadkość: na ozdobnej papeterii, zapisane starannym pismem.

Od razu moje myśli pobiegły do czasów, w których jeszcze pisałam papierowe listy na – a jakże! – takim właśnie, ozdobnym papierze.

Przypomniała mi się też zabawna sytuacja z czasów studenckich (właściwie miała ona miejsce już krótko po skończeniu przeze mnie studiów), kiedy to przeprowadziłam się do zabytkowej części miasta i wynajmowałam pokój z aneksem kuchennym na strychu starej kamienicy.

Wraz z kluczami do kawalerki powinnam otrzymać również kluczyk do skrzynki na listy. Byłam przekonana, że tak właśnie się stało. Jakie było jednak moje rozczarowanie, gdy skrzynka przez okrągły miesiąc pozostawała pusta. Zaczęłam się niepokoić. Nawet nie o same rachunki, które dziwnym trafem „wyparowały”, ale o nadawców, z którymi dotąd prowadziłam ożywioną korespondencję.

Po około miesiącu ktoś z sąsiadów wreszcie uświadomił mi, że numery na skrzynce nie odpowiadają numerom mieszkań. Rzeczywiście, dziwnym trafem kluczyk pasował także do tej innej, nieotwieranej przeze mnie dotąd, skrzynki. Kiedy przekręciłam klucz, listy, ku mojej radości, wysypały się w końcu na drewnianą podłogę klatki schodowej.

„Pamiętali jednak o mnie” – wyszeptałam.

Czasami, z niezrozumiałych dla mnie przyczyn, z opóźnieniem docierają do mnie wiadomości, na które czekam: zawieruszają się maile, wpadają do spamu, giną SMS-y, ktoś nie może się do mnie dodzwonić. Nawet jeśli zdarza się kumulacja takich sytuacji, wiem że za chwilę znajdzie się odpowiedni klucz, odpowiednia skrzynka i „wysypią się” serdeczne słowa, dobre wieści, gesty podtrzymujące relacje i tworzące głębokie więzi.

Zmienia się forma komunikacji, ale nie musi zmieniać się jej jakość. To od nas zależy, czy o to zadbamy.

Najmniejsza

22 czwartek maj 2025

Posted by in Codzienność, Ewangelizacja, Zdrowie psychiczne

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , ,

Fot. Danuta Kamińska

Wdycham słodką woń kwitnących akacji, rozgrzewam się w promieniach słońca. Idę szybkim krokiem na badania w medycynie pracy. Tam zaskakuje mnie widok pojemników z mydłem przywiązanych sznurkiem do rur i kartka z napisem „Nie kradnij”. Najpierw wybucham śmiechem z powodu skojarzenia z kultowym filmem z epoki PRL-u. Podobieństwo ze sceną z łańcuchem skuwającym sztućce nasuwa się sama. Potem zachodzę w głowę, co może kierować ludźmi, którzy kradną mydło z publicznej toalety. Na koniec porzucam te rozmyślania i wracam rozświetloną drogą wśród akacji.

Wieczorem spotyka mnie niespodzianka – otrzymujemy prezent. Jest to ikona przedstawiająca św. Zofię i jej trzy córki, których imiona to trzy cnoty: Wiara, Nadzieja i Miłość. Nasza najmłodsza pociecha próbuje się z którąś z tych postaci utożsamić, po czym oświadcza: „Ja jestem ta najmniejsza!”, co zgadza się, jak chodzi o układ wśród jej rodzeństwa- rzeczywiście jest postrzegana zazwyczaj jako ta „malutka”.

Odkrywam jednak ostatnio, że z tą „malutkością” to nie jest do końca prawda. To oczywiste, że dzieci rosną, ale ponieważ obserwujemy je dzień po dniu, towarzyszymy ich kolejnym zmaganiom i kolejnym radościom, może umknąć nam moment zmiany, bo odbywa się ona płynnie.

Starsze rodzeństwo naszej „malutkiej” córeczki lubi ostatnio podkreślać, co już robiło, gdy było w jej wieku. I jakie już musiało być „dorosłe”, mając tyle lat, co ona.

Podobnie jest z naszym postrzeganiem rzeczywiści: już dawno minęły czasy PRL-u, a jednak natykamy się nadal na jego relikty (i nie mam na myśli tylko pojemnika z mydłem przywiązanego sznurkiem do rury). Widać je przede wszystkim w sposobie myślenia.

W duszpasterstwie, w ocenie sytuacji społecznej także „potykamy się” o to: „Zawsze tak było, nic nie zmieniajmy. Zawsze to działało, nie ruszajmy”. A przecież czasem trzeba się zatrzymać i powiedzieć sobie głośno: coś się zmieniło, nie jest tak, jak się przyzwyczailiśmy.

Są rzeczy, które na szczęście póki co się nie zmieniają. Należy do nich między innymi cudny zapach akacji i ciepłe promienie słońca. I miłość, która nie ustaje, choć na ikonie przedstawiona jest jako najmniejsza.

Rozmowa

16 piątek maj 2025

Posted by in Codzienność, Ewangelizacja, Zdrowie psychiczne

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , , ,

Fot. Danuta Kamińska

Po wyborze papieża Leona XIV poczułam ulgę. „Zło nie przeważy” – powtarzałam kilkakrotnie, bardzo powoli to wypowiedziane przez niego zdanie. Ujął mnie swoim uśmiechem, skromnością i słowami o pokoju, budowaniu mostów oraz nawiązaniem do poprzednika, papieża Franciszka.

Słuchając go, poczułam się spokojna i bezpieczna. Nie miałam ochoty z nikim się spierać, nie myślałam o tym, że ktoś może mnie atakować, chcąc mi coś udowodnić.

Kilka dni później doznałam nagłego olśnienia w kwestii, która mnie od dłuższego już czasu frapowała. Rozwiązanie okazało się tak proste! Kamień spadł mi z serca. Choć jeszcze pozostało przede mną kilka trudniejszych rozmów, wiedziałam, że podjęta decyzja jest słuszna.

Cały czas towarzyszył mi obraz błogosławiącego tłumy nowego papieża – takiego, jakim go widzieliśmy w dzień wyboru, rodzinnie oglądając transmisję z Watykanu.

Rozmowa, którą odbyłam krótko po tym, uskrzydliła mnie. Marzyłam o niej od dawna, nie spodziewałam się, że tak dobrze przebiegnie i tak mnie wewnętrznie umocni.

Jestem wdzięczna. Za kolejne odbyte już rozmowy także. I ufam w kwestii tych, które są jeszcze przede mną. Amen.

Owczarnia

08 czwartek maj 2025

Posted by in Codzienność, Ewangelizacja, Zdrowie psychiczne

≈ 2 komentarze

Tagi

, , , , , , , ,

Fot. Danuta Kamińska

Modlimy się gorąco za nowego papieża: jego wybór, Boże błogosławieństwo dla niego i o jedność w Kościele, by była to jedna owczarnia, a nie zlepek różnych frakcji i odłamów.

Wczoraj rozmawiałam z osobą, która przetrawiała wewnętrznie informacje o konfliktach wewnątrz Kościoła. Niby nic nowego, a jednak chodziła jak struta po usłyszeniu tych „rewelacji”. Pomyślałam, że w takich sytuacjach istnieje duże ryzyko utraty niewinności, ale nie w sensie dziewiczości, nie w znaczeniu seksualnym. Raczej mam na myśli utratę świeżego, pełnego nadziei spojrzenia, dziecięcej ufności, wiary w to, że Bóg jest większy niż ludzka niegodziwość.

Oczywiście świadomość realiów, w jakich żyjemy, tego, jaki wpływ na funkcjonowanie – na przykład Kościoła – ma tak zwany czynnik ludzki, jest też ważna. Chodzi tylko o to, by się nie zatruwać złem, o którym słyszymy. I by słuchać przede wszystkim dobra.

Podczas wczorajszej rozmowy żartowałam, że czasem lepiej, gdy świeccy nie wiedzą, z jakimi dylematami czy presją muszą się zmagać osoby duchowne, a duchowni – że nie wiedzą czasami, przed jakimi wyzwaniami stają świeccy, realizując swoje powołanie do małżeństwa. Nie chodzi jednak o to, by robić z tego tajemnicę. I w małżeństwie, i w zakonie, i w kapłaństwie są czasami tak trudne sytuacje, że można je przejść tylko z Bogiem. Idąc samemu, polegnie się, straci nadzieję.

A przecież nie to jest naszym zadaniem, by ją tracić , ale by ją właśnie – wbrew wszystkiemu – zachować, by nieść ją innym.

Jedność

30 środa kwi 2025

Posted by in Codzienność, Ewangelizacja, Zdrowie psychiczne

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , ,

Fot. Danuta Kamińska

Wczoraj tak się złożyło, że przez kilka godzin prowadziłam samochód. Dwie rzeczy zdominowały tę podróż: piękne widoki (bo droga prowadziła przez intensywną świeżą zieleń kwitnących drzew i krzewów) i moje myśli, krążące wokół małżeństwa (bo temat wciąż powraca, ostatnio w rozmowach z innymi).

Dobra znajoma przygotowuje się do ślubu i pyta mnie o wiele spraw, dzieli się swoimi wątpliwościami. Koleżanka zmaga się natomiast z kryzysem w swoim małżeństwie, inna pyta mnie o sens trwania w związku, jeszcze inna prezentuje swoje zapatrywania (odmienne od mojego – ja mam bardziej sakramentalne rozumienie więzi w małżeństwie). Ale moje przemyślenia na temat małżeństwa powracają również w związku z moim osobistym życiem, w różnych jego etapach.

Widzę, że potrzebowałam dojrzeć do rozumienia małżeństwa jako sakramentu, że musiałam odkryć i uporządkować w sobie różnicę, jaka istnienie między tym, jak jest postrzegane małżeństwo „w świecie”, a tym, jakim jest według Bożego zamysłu.

Dużo czasu zajęło mi przełożenie teorii ma praktykę, ale nie żałuję tej drogi. Ona jest wpisana w dojrzewanie – ludzkie, w którym ważna jest praca nad sobą, i dojrzewanie duchowe, w którym otwieramy się na łaskę, uznajemy, że jest Ktoś większy od nas i naszych zmagań, Kto przyrzekł, że nas nie opuści – nas jako małżeństwo.

Od jakiegoś czasu towarzyszy mi też pełne pokoju i – mówiąc w przenośni – rozgrzewające od wewnątrz przekonanie o tym, że jestem we właściwym miejscu, że jest to moja droga, że realizuję moje powołanie. Jestem zaskoczona tym, jak wiele we mnie było raz po raz pragnienia zmian u męża. Dopiero potem górę wzięło inne podejście: wdzięczności i spokoju, przyjęcia, ucieszenia się w pełni kochaną osobą. Podobnie w odniesieniu do samej siebie przez długi czas wydawało mi się, że wciąż coś muszę korygować. Dopiero potem przyszło pełne ukojenia doświadczenie bycia przyjętą i kochaną – przede wszystkim przez Tego, który nam obojgu jako małżeństwu błogosławi. On nas przez te wszystkie lata podtrzymuje, inspiruje i umacnia. Widzę, że jedność w małżeństwie oparta jest na jedności z Nim. To On nas łączy i zmienia perspektywę. Jak dobrze, że jest :)

Przejdź do paska narzędzi