Chyba zapatrzył się na żurawie – koleżanka pół żartem pól serio komentuje swoje niedawne przeżycia.  – Czasem mam po prostu wrażenie, że patrzy w inną stronę, nie na nas…

Słucham jej uważnie, nie przerywam.

Ufam, że ma dla niej przygotowaną niespodziankę – taką, o jakiej może nawet już nie marzy: jakiś drobiazg, który jasnym promieniem rozświetli jej trudną codzienność.

Kolejnego dnia otrzymuję od niej wiadomość. Opisuje mi wzruszona, co ją spotkało. Tym razem jest przekonana, że o niej nie zapomniał, że nie odwrócił wzroku, że nie jest odległy, że patrzy dokładnie na nią i jej nieuleczalnie chore dziecko.

***

Siostra zakonna uśmiecha się szeroko i przejmuje od mojego męża karton z naklejonym na wierzchu wielkanocnym obrazkiem, wykonanym przez naszą córeczkę. Spod uchylonego wieczka unosi się słodki zapach. Wolontariusze za chwilę pokroją te pyszności.

***

Do upadającego podchodzi znajoma z sąsiedniego osiedla i chwytając za ramię, pomaga wstać.  Trudno mi powstrzymać łzy. Nigdy dotąd nie widziałam mojego męża w sytuacji, w której nie mógłby się ruszyć.

Córeczka odwraca się nagle i pyta przejęta, czy tatuś wróci.

Znajoma ma na sobie długą spódnicę w paski i białą bluzkę. Nie wypowiada żadnego słowa i nie przypomina swoim wyglądem  tradycyjnego wizerunku Maryi,  jednak szybko orientujemy, jaką gra rolę.

– Tak – odpowiadam spokojnie.  – Będzie zmartwychwstanie, zobaczysz!

***

W nocy budzi mnie krzyk młodszego synka. Ma bardzo wysoką gorączkę. Czuję, jak jego ciałko przechodzą dreszcze.

W poranek wielkanocny mam oczy na zapałki.

Ale i tak wiem, że On patrzy w tę stronę.

Żyje i jest przy mnie. Jest przy nas.

***

Synek dziś rano przybiega pytając, czy będzie mógł zjeść choć odrobinę urodzinowego tortu. Już czuje się lepiej, ale nie jest jeszcze zdrowy. W każdym razie wygląda o niebo lepiej niż wczoraj – jak dzień do nocy.

***

Wchodzę do jasnego wnętrza. Jest pustawo. Mogę sobie wybrać miejsce, spośród tych oznaczonych specjalną karteczką. Siadam w ławce i biorę głęboki oddech. Zmartwychwstanie się dzieje. Tak, dokonało się już, ale jednocześnie się cały czas dzieje.  Aż się stanie w nas.

A teraz wciąż jest Pascha.

Jezus już zwyciężył. Zrobił już dla nas wszystko. Ale to wciąż trwa, wciąż się dzieje. To nie historia, którą wspominamy.

To życie.  To przejście.

Przez ból, przeciwności, niepewność.

Nie drogą na skróty, ale zaliczając wszystkie punkty pośrednie.

Krok po kroku.

Stawiając kroki wiary.

***

„Teraz jednak dla tych, którzy są w Chrystusie Jezusie, nie ma już potępienia. (…)

Sądzę bowiem, że cierpień teraźniejszych nie można stawiać na równi z chwałą, która ma się w nas objawić.  Bo stworzenie z upragnieniem oczekuje objawienia się synów Bożych. Wiemy przecież, że całe stworzenie aż dotąd jęczy i wzdycha w bólach rodzenia.
Lecz nie tylko ono, ale i my sami, którzy już posiadamy pierwsze dary Ducha, i my również całą istotą swoją wzdychamy, oczekując- odkupienia naszego ciała.

W nadziei bowiem już jesteśmy zbawieni.

Nadzieja zaś, której [spełnienie już się] ogląda, nie jest nadzieją, bo jak można się jeszcze spodziewać tego, co się już ogląda? Jeżeli jednak, nie oglądając, spodziewamy się czegoś, to z wytrwałością tego oczekujemy.”

(Rz 8, 1.18-19. 23-25)

 

Wróciłam właśnie z pogrzebu wujka. Jego odejście to dla nas wielka strata. Nie tylko dla rodziny. Ci, którzy przemawiali na pogrzebie, pozwolili nam usłyszeć, jak wiele dobra dokonało się dzięki niemu. Byli tam współpracownicy z uniwersytetu, koledzy, przyjaciele i my – rodzina. Zanim dołączyłam do żałobników, przeszłam w ciszy alejką w zabytkowej części cmentarza. Tam natrafiłam na nagrobek, który mnie zafrapował. „Kto żyje z wiarą w Boga i Jego miłość, żyć będzie wiecznie”, głosił dziewiętnastowieczny napis wyryty w jasnym piaskowcu.

Pomyślałam o tym, jak wiele rzeczy w ostatnim czasie się kończy w moim życiu (i życiu bliskich mi osób – znajomych, przyjaciół, rodziny). Zawodowo, relacyjnie, zdrowotnie. Coś w nas umiera. Kończy się powoli Wielki Post, ale jego końcówka obfituje w trudne wieści. Przeżywając ten czas, wzięłam sobie mocno do serca zdanie z parafialnego kościoła (z baneru umieszczonego w prezbiterium) – „Pragnę, abyś był ze mną”.

Myślę, że ono jest prawdziwe w „obie strony”: ja pragnę, by Jezus był ze mną – w tych wszystkich doświadczeniach, ale i On pragnie, bym była blisko, by nie odciągały mnie od Niego moje troski, a nawet przeciwnie – by one mnie do Niego przybliżały.

Żyć z wiarą w Bożą miłość – to wyciągam dla siebie z tego dnia!

***

„Lecz Ty, Panie, mój Panie,
ujmij się za mną przez wzgląd na Twoje imię;
wybaw mnie, bo łaskawa jest Twoja dobroć.
Bo jestem nędzny i nieszczęśliwy,
a serce jest we mnie zranione.

Dopomóż mi, Panie, mój Boże;
ocal mnie w swej łaskawości.” (Ps 109, 21-22.26)

Dopiero co rozmawialiśmy na stypie starszego wujka. Zamyślony, przysłuchiwał się rozmowie, uśmiechał delikatnie. Na koniec podszedł się pożegnać, podziękował, że przyjechałam z tak daleka.  Wspominaliśmy czasy, gdy bawiłam się z jego synami. Poznał mnie, mimo maseczki. Mówił miłe słowa – jedno z nich bardzo mnie ujęło.

A teraz dowiaduję się , że zmarł. Niespodziewanie.

Dlaczego myślałam, że jeszcze zdążymy się zobaczyć? Dlaczego myślałam, że jeszcze będzie okazja, by porozmawiać przy stole(niekoniecznie na kolejnej stypie, ale po prostu w domu, przy stole)? Dlaczego zakładałam, że znów się spotkamy, tym razem całą rodziną?

Zaskoczyło mnie jego odejście. Nie mogę się z tym pogodzić. Wiadomość o jego śmierci spadła na mnie jak grom z jasnego nieba. Najpierw traktowałam ją jak pomyłkę. Potem byłam  poirytowana, nie potrafiąc się pogodzić z tym, że jest ona faktem. Po drodze pojawiło się niedowierzanie (jak to w ogóle możliwe?), a na koniec smutek i żal, że już go nie uściskam, że już z nim nie porozmawiam…

Latem zmarł jeden wujek, teraz – pod koniec zimy – drugi.  Między jednym a drugim pogrzebem żegnaliśmy znajomego księdza i rodziców mojej koleżanki.  Przed chwilą, podczas lekcji online jednego z synów, pani wspomniała, że zmarła dziś jej koleżanka, również nauczycielka, młoda kobieta. Kolejna osoba.

Ale…

Śmierć nie ma ostatniego słowa. To tylko złudzenie, że ona wszystko kończy. Zakrywa całunem, zamyka oczy. To tylko tutaj, z tej perspektywy, wydaje się, że to już koniec. Jednak za horyzontem czekają na nas nasi zmarli. Cali w świetle, bez chorób, łez i bólu.

Jeszcze tego nie widzimy. Jeszcze nie możemy tego zobaczyć. Nadzieja stroi już swoje instrumenty, zaczyna cicho nucić. W końcu wybuchnie głośnym śpiewem, w końcu zabrzmi „Alleluja” rozpisane na orkiestrę.

Tak jak w filharmonii przed koncertem każdy z muzyków ćwiczy swoją partię, dostraja instrument, co daje wrażenie zamieszania i kakofonii, tak teraz, gdy patrzymy na to, co się dzieje, możemy doświadczać zamieszania, chaosu, zaniepokojenia czy zagubienia. Jednak próba trwa, a harmonia w końcu się pojawi.

Zza kurtyny dochodzą nas spokojne słowa dyrygenta. Jeszcze nic nie widzimy (albo bardzo niejasno, jak w zwierciadle), ale już słyszymy niektóre dźwięki. Czy to motyw z „Mesjasza” Haendla? A może to jednak Bach? Beethoven? Mozart? Co to za anielskie głosy?

Nasz smutek miesza się z tymi wielkimi przygotowaniami. Żałoba spotyka się z pąkami kwiatów na gałęziach i zaczyna pachnieć budzącą się do życia ziemią. Łzy wsiąkają w świeżą, jasnozieloną trawę. Ból nie ustępuje na razie, ale nie jesteśmy w nim pozostawieni sami sobie. Ta Jego niewidzialna obecność daje nam siłę. Jeszcze tylko trochę, jeszcze kilka kroków. Kto wytrwa do końca…

***

„Synu, wylewaj łzy nad zmarłym
i jako bardzo cierpiący zacznij lament,
według tego, co mu przystoi, pochowaj ciało
i nie lekceważ jego pogrzebu!

«Pamiętaj o moim losie, który będzie też twoim:
mnie wczoraj, tobie dzisiaj».” (Syr 38, 16.22)

„Dlatego się cieszy moje serce, dusza się raduje,
a ciało moje będzie spoczywać z ufnością,
bo nie pozostawisz mojej duszy w Szeolu
i nie dozwolisz, by wierny Tobie zaznał grobu.” (Ps 16, 9)