Archiwa miesięczne: październik 2021

Żyj

27 środa paź 2021

Posted by in Codzienność, Ewangelizacja, Zdrowie psychiczne

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , ,

Fot. Danuta Kamińska

Siedział zgarbiony w swoim wielkim, starym fotelu. Za oknem było szaro i zimno. Po szybach okna spływały, tworząc małe strumyczki, wielkie krople deszczu. Powoli zmierzchało się. „O tej porze roku szybko robi się ciemno” – pomyślał mechanicznie.

Zgarnął ze stolika garść tabletek, popił szklanką wody, nie wstając z fotela i nie zmieniając nawet pozycji ciała. Jedynie ręka wydawała się mieć tyle siły, by przeciwstawić się temu nieznośnemu ciężarowi, przygniatającemu go jak grawitacyjna kołdra, jaką dawno temu, odwiedzając krewnych, widział u siostrzenicy. Ile mała mogła mieć teraz lat? Nie umiał tego policzyć. Przymknął na chwilę oczy. Pod powiekami przemknęły zamglone obrazy wspomnień…

Kiedy ostatnio wyszedł z domu? Kiedy widział się ze znajomymi? Nie potrafił sobie przypomnieć. Czuł się tak, jakby dobrze znany, przyjazny świat odpłynął gdzieś daleko, a on zostałby tu, w tym ponurym mieszkaniu zupełnie sam. W rzeczywistości tak właśnie było. Nikt tu nie zaglądał. Teleporady, telewizja, telefon. Wszystko „tele” – na odległość. Nawet nie znał twarzy kuriera, który codziennie dostarczał mu artykuły spożywcze i jakieś inne, mało ważne drobiazgi. Płatności za zakupy dokonywał przelewem. Tam też nie widział żadnej twarzy, tylko równe rzędy cyfr.

Otworzył oczy. Mrok wieczoru zgęstniał wokół niego. „Trzeba zapalić światło” – przeszło mu przez myśl, ale był tak ciężki od psychicznego i fizycznego bólu, że nie miał sił, by dosięgnąć do włącznika.

Nagle usłyszał jakiś szmer. Z początku bardzo się zaniepokoił, był przecież w mieszkaniu zupełnie sam. To nie szmer – zorientował się po chwili – to chrobotanie w zamku w drzwiach wejściowych. Czuł, jak wszystkie mięśnie spinają się, a serce zaczyna bić jak oszalałe. Po chwili jednak przypomniał sobie, że  dziś przecież miał przyjść… Tak, to było na pewno dziś! Serce powoli uspakajało się, a bezwiednie zaciśnięte szczęki rozluźniały się. Wytężył wzrok i w ciemnościach zamajaczyła mu sylwetka młodego człowieka, który chwycił w swoje ciepłe dłonie jego wyziębioną dłoń. „Powróć do życia!” – mocnym głosem powiedział gość, a następnie wziął siedzącego w fotelu mężczyznę swoje ramiona.

***

„A dusze sprawiedliwych są w ręku Boga
i nie dosięgnie ich męka.
Zdało się oczom głupich, że pomarli,
zejście ich poczytano za nieszczęście
i odejście od nas za unicestwienie,
a oni trwają w pokoju.
Choć nawet w ludzkim rozumieniu doznali kaźni,
nadzieja ich pełna jest nieśmiertelności.
Po nieznacznym skarceniu dostąpią dóbr wielkich,
Bóg ich bowiem doświadczył
i znalazł ich godnymi siebie.
Doświadczył ich jak złoto w tyglu
i przyjął ich jak całopalną ofiarę.
W dzień nawiedzenia swego zajaśnieją
i rozbiegną się jak iskry po ściernisku.
Będą sądzić ludy, zapanują nad narodami,
a Pan królować będzie nad nimi na wieki.
Ci, którzy Mu zaufali, zrozumieją prawdę,
wierni w miłości będą przy Nim trwali:
łaska bowiem i miłosierdzie dla Jego wybranych.” (Mdr 3, 1-9)

Złota

20 środa paź 2021

Posted by in Codzienność, Ewangelizacja, Zdrowie psychiczne

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , ,

Fot. Danuta Kamińska

Przyglądam się drzewom i zachwycam ich pięknymi, jesiennymi kolorami. Jednocześnie czuję podskórnie, że coś się zmieni, choć jeszcze nie wiem co. Gdyby ktoś mnie zapytał, skąd to wiem, odpowiedziałabym, że nie wiem skąd, po prostu to czuję. Najpierw na kwarantannę trafia jeden syn, potem drugi, potem córeczka i trzeci syn. Czwarty jeszcze chodzi do szkoły. Córeczka natomiast na kwarantannie pochorowała się – jest w trakcie diagnozowania, ale nie jest to katar ani przeziębienie, raczej ciut poważniejsza sprawa.

Wybiegają do ogrodu, bo jest dziś tak przyjemnie ciepło, mimo drugiej połowy października. Nawet nie wiem, jak młodszych ubrać – wszystkie lżejsze rzeczy mam pochowane już na wiosnę, a pod ręką tylko grubsze – na zimę.

Dobrze, że jest ogród, inaczej oglądalibyśmy tylko przez szybę złotą polską  jesień. Niby nie jesteśmy objęci jako rodzice kwarantanną, ale przecież nie zostawię maluchów samych. Jestem więc odrobinę „zatrzymana”, mówiąc delikatnie.

Ciepłe powietrze owiewa moją twarz. Cieszę się z tej niespodziewanej przyjemności. Złoto liści zachwyca mnie. Przypominam sobie słowa mojej znajomej, której ulubioną porą jest właśnie jesień. W taki dzień jak ten, rozumiem ją doskonale, choć moim faworytem jest inna pora roku.

Uśmiecham się , przypominając sobie dzisiejsze przygody związane ze zdalnym nauczaniem naszych pociech. Najzabawniejszy był wf, gdy pierwszaki miały podrzucać poduszkę. Straszny rumor i krzyk naszego synka przywołał mnie do jego pokoju. Zapytałam przejęta, co się stało. „Maryja mi spadła!” – zawołał. W przerwie z pomocą starszego  brata i młodszej siostry odzyskał figurkę, która utknęła za łóżkiem. Nie wiem, co nas czeka jutro, oby nie spadanie czegokolwiek ; )

***

„(…)winni byli poznać, o ile wspanialszy jest ich Władca,
stworzył je bowiem Twórca piękności;
 a jeśli ich moc i działanie wprawiły ich w podziw –
winni byli z nich poznać, o ile jest potężniejszy Ten, kto je uczynił.
 Bo z wielkości i piękna stworzeń
poznaje się przez podobieństwo ich Stwórcę.” (Mdr 13, 3b-5)

Niezmiennie

12 wtorek paź 2021

Posted by in Codzienność, Ewangelizacja, Zdrowie psychiczne

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , ,

Fot. Danuta Kamińska

Siedzę przy naszym pierwszoklasiście i obserwuję, jak zamiast cyferek powstają całe rzędy krzyżyków i zawijasów. Po chwili strona zmoczona przez łzy wysycha i w końcu nasz synek decyduje się odrobić zadanie domowe. Przyglądam się szybie w jego pokoju: zapełnia się kroplami deszczu,  by za moment wpuścić do pokoju jasne promienie słońca, które wygrało z brzydką pogodą. Patrzę na A. Na jego buzi także nie ma już śladu po głośnym NIE, wykrzyczanym w kierunku biurka z rozłożonymi zeszytami.  Wyraz jego twarzy jest teraz pogodny i zaciekawiony. Uśmiecham się delikatnie.

Myślę o najstarszym synu. Dzwonił przed chwilą. Jego głos bardzo różnił się od zagniewanego i pełnego pretensji z rana. Jest coś takiego, co daje mi pewność, że stała, cierpliwa miłość jest najlepszym lekarstwem na różne humory i problemy – zarówno nastoletnich, jak i maleńkich naszych pociech. Nie zawsze wiem, jak pomóc, nie zjadłam wszystkich rozumów, ale tego jestem absolutnie pewna: dom jako miejsce schronienia, jako miejsce, do którego można wrócić, gdzie jest się kochanym (czułą, ale i wymagającą miłością) jest skałą, jest oparciem w największych życiowych burzach.

Jeśli jest domem, oczywiście. A nie hotelem, nie salą sądową, nie szklarnią i nie zimną halą przemysłową. Lubię mój dom. Ten, w którym mieszkam (jako budynek wraz z przylegającym do niego ogrodem) i ten, który wraz z najbliższymi tworzę (jako rzeczywistość daleko wykraczającą poza ściany; jako więź, która jest cały czas żywa, cały czas „w budowie” – raz sfatygowana, raz kwitnąca).

Nie jest idealny, ale nie musi. Ktoś silniejszy trzyma go w swoich rękach. Ktoś silniejszy podtrzymuje nas, również wtedy, gdy nie jesteśmy pewni, w którą stronę spojrzeć i gdzie powinniśmy teraz szukać światła.

On jest tym światłem : )

***

Jeżeli Pan domu nie zbuduje,
na próżno się trudzą ci, którzy go wznoszą.
Jeżeli Pan miasta nie ustrzeże,
strażnik czuwa daremnie.
 Daremnym jest dla was
wstawać przed świtem,
wysiadywać do późna –
dla was, którzy jecie chleb zapracowany ciężko;
tyle daje On i we śnie tym, których miłuje.

Oto synowie są darem Pana,
a owoc łona nagrodą.
Jak strzały w ręku wojownika,
tak synowie za młodu zrodzeni.
Szczęśliwy mąż,
który napełnił
nimi swój kołczan. (Psalm 127, 2-5)
Nie zawstydzi się, gdy będzie rozprawiał
z nieprzyjaciółmi w bramie.

Brzask

06 środa paź 2021

Posted by in Codzienność, Ewangelizacja, Zdrowie psychiczne

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , ,

Fot. Danuta Kamińska

Stoję jak urzeczona i wpatruję się w pomarańczowo-różową plamę światła rozlewającego się tuż przy ziemi. Tak mocno kontrastuje ona z szarością, w jaką spowity jest świat o tej porze. Dopóki światło dzienne nie namaluje na nim kolorów, wszystko wydaje się jednakowo bezbarwne i niekształtne. Nie zapalam sztucznego światła, bo domownicy jeszcze śpią. Zachwycam się tym widokiem za oknem, jakby to był pierwszy wschód słońca w moim życiu, a przecież była ich już niezliczona ilość – zarówno tych, które widziałam, jak i tych, które przespałam (latem trudno jest wstać przed słońcem, ale jesienią można się z nim ścigać, a zimą z łatwością wygrywać ; )

Po południu piję miętę z naszego ogrodu zaparzona dla mnie przez syna. Smakuje wspaniale! Przyglądam się młodszym naszym dzieciom bawiącym się w piaskownicy i mam wrażenie, że czas się na chwilę zatrzymał. Mam w ręku książkę, siedzę na bujanej ławeczce ogrodowej, ciepły wiatr delikatnie rozwiewa moje włosy. Jest tak ciepło, jakby lato postanowiło sprawdzić, czy w październiku też może choć przez chwilę zakrólować.

Wieczorem natomiast wsłuchuję się w krople deszczu z impetem uderzające o szyby naszych dachowych okien. Ten odgłos od małego przynosił mi ulgę i uspokojenie, miarowy szum deszczu sprawiał, ze zasypiałam błogo. Jestem przy naszej małej córeczce i głaszczę ją na dobranoc. Wdzięczność wypełnia moje serce.

To był dobry dzień.

Mimo serii kontuzji wśród moich najukochańszych w ostatnim czasie, mimo różnych przeciwności,  z jakimi się zmagamy, jestem pełna pokoju. Uwielbiam Boga we wszystkim, co się dzieje. Wiem – doświadczam tego!  – że uwielbienie ma moc.  Jest moją wewnętrzną siłą. Jest jak światło poranka przenikające chmury,  przeszywające ciemności.

Widzę, jak w mojej słabości objawia się ta moc; widzę jak mimo moich pomyłek i potknięć, realizuje się doskonały plan, jaki Bóg ma nie tylko dla mnie. Nie ma powodu do niepokoju i lęku – tak mocno to do mnie ostatnio dociera! I bardzo jestem za to wdzięczna.

***

„Gotowe jest serce moje, Boże,
zaśpiewam i zagram.
Zbudź się, chwało moja,
 zbudź się, harfo i cytro!
Chcę obudzić jutrzenkę.
Wśród ludów będę chwalił Cię, Panie,
zagram Ci wśród narodów,
bo Twoja łaskawość [sięga] aż do niebios,
a wierność Twoja po chmury.
Bądź wywyższony, Boże, ponad niebo,
a Twoja chwała ponad całą ziemię!”  (Ps 108, 2-6)

Przejdź do paska narzędzi