Fot: Danuta Kamińska

„Uśmiechnij się! Jeszcze będzie lepiej :)” – taki napis mijamy, jadąc do lasu na spacer. Czytając go, aż trudno się nie uśmiechnąć. Jak to dobrze, że ktoś zadbał, by się tam znalazł.

Co rano znajduję na ekranie mojego telefonu piękne zdjęcie przyrody i fragment poezji lub jakąś złotą myśl. Komuś chce się przygotowywać właśnie dla mnie tę ucztę dla oka i ducha.

Ktoś inny przysyła rozbawiające mnie do łez historyjki. Ktoś inny dzwoni i sprawia, że znów śmiejemy się głośno, jak przed epidemią. Ktoś inny przesyła regularnie wiadomości o tym, jak radzi sobie z emocjami w tej niezwyczajnej sytuacji, w jakiej się wszyscy znaleźliśmy i interesuje się tym, jak u mnie to na co dzień wygląda.  Ktoś docenia moją pracę, wyraża się o niej z uznaniem. Ktoś inny przesyła dobre słowo, dziękuje, zapewnia o swojej modlitwie. Ktoś inny pomaga odebrać przesyłkę z paczkomatu (gdy moje ochronne rękawiczki zamiast jednej cyfry na wyświetlaczu „zagarniają” od razu trzy, zupełnie mylne, a qr kod nie chce się jak na złość wczytać). Komuś chce się przywieźć troskliwie wyhodowanego przez siebie tulipana, by zdobił nasz stół podczas wspólnych posiłków.

Ktoś przytula mnie małymi rączkami i pyta, dlaczego płaczę. Ktoś podczas zdalnego spotkania mówi, że pięknie wyglądam. Ktoś inny, ze zrozumieniem słucha mnie. Ktoś uśmiecha się do mnie i obdarza komplementem. Ktoś inny przypomina, by czasem odpuścić. Ktoś  w sklepie zatrzymuje się i z przepisowej odległości żartuje ze mną. Ktoś inny opowiada sytuację (tak bardzo podobną do tej, która przytrafiła mi się niedawno w aptece), by podnieść mnie na duchu i rozbawić. Komuś chce się przekazać mi wiadomości od dalszych krewnych.

Imiona większości z tych osób znam. Część z nich jednak pozostanie dla mnie tylko bezimiennym, ukrytym za maseczką ochronną, człowiekiem dobrej woli.  Ale niezależnie od tego, równie mocno jestem im wdzięczna.

Przez te wszystkie osoby przemawia do mnie Ktoś, kto nie przestaje czuwać nad moim życiem. Kto sprawia, że zakwita jabłoń, że rośnie zboże, że wieje wiatr. Kto „nie zdrzemnie się, ani nie zaśnie”:

„Oto nie zdrzemnie się
ani nie zaśnie
Ten, który czuwa nad Izraelem.
Pan cię strzeże,
Pan twoim cieniem
przy twym boku prawym.” (Ps 121, 4-5)

Fot: Danuta Kamińska

Razem z rodziną, szczelnie osłonięci maseczkami, przemierzamy okoliczne zieloności – znów mamy tę możliwość, po zniesieniu zakazu wstępu do lasów. Dwa dni pod rząd, obrzeżem lasu, wędrujemy jednocześnie brzegiem zalewu. Ponieważ co jakiś czas las kończy się, to znów zaczyna, jesteśmy wciąż zaskakiwaniu pięknem falującej delikatnie wody.

Nie mieliśmy pojęcia, że tak blisko nas istnieje to piękne miejsce. Elektroniczne mapy w nawigacji nie ujmują tego zalewu na ekranie, tak jakby on wcale nie istniał.

Podziwiamy piękno rzeki i budzącej się do życia przyrody.

„Woda wycisza moją duszę/uspokaja  mój umysł/wnosi pokój do mojego wnętrza.” (Liz Babbs), czytam w książce wziętej z kościelnej szafki w ramach akcji „Crossbooking”, rozpoczętej jeszcze przed epidemią… To prawda, te delikatne fale uspakajają, ale i przywołują na pamięć inny tekst, biblijny, mówiący o potędze Boga:

„Podnoszą rzeki, o Panie,
rzeki swój głos podnoszą,
rzeki swój szum podnoszą.
Ponad szum wód rozległych,
(…)
potężny jest Pan na wysokościach.” (Ps 93, 3-4)

Jak to dobrze, że ponad wszelki szum (także medialny) jest Jego spokój i Jego moc. Ponad wszelką potęgę, również potęgę zarazy i potęgę śmierci – jest Jego potęga, z niczym nieporównywalna!

Życzę Tobie i sobie odkrywania Jego mocy i majestatu każdego (nie tylko tego kwarantannianego) dnia! : )

Fot: Danuta Kamińska

– Jak niemowlę, jak niemowlę u swej matki…

– Dlaczego powtarzasz te słowa, skarbie? – pytam córeczkę.

– Bo chcę się tego nauczyć, jak będę dorosła… Tego psalmu! – z rozbrajającym uśmiecham oświadcza nasza czterolatka.

Inne niż wszystkie do tej pory, ale błogosławione. Z przymusowym ograniczeniami, a jednak w wewnętrznej wolności. W niepewności jutra, a jednak przeżywane z nadzieją. Pachnące, jak co roku, słoneczne i pełne uśmiechu najbliższych…

– Dlaczego tu jest baranek? – pyta, przekrzywiając głowę, E.

– A świeczka? – dopytuje dalej A.

Siadamy wokół stołu, czytam „Wielkanocną opowieść”, dzieci słuchają. Te starsze mają minę „wszystko wiem”, młodsze są zasłuchane, a momentami otwierają szerzej oczy, zaskoczone lub  zadziwione.

Podczas transmisji Liturgii Paschalnej E. zasypia mi na kolanach, natomiast A. zawzięcie szuka świecy. N. pyta, kiedy będzie koniec, a J. i T. twardo śpią u siebie na górze. Kładę się spać zmęczona, ale szczęśliwa.

Kolejne dwa dni świętowania sprawiają, że nabieram sił, delektuję się spokojem i rodzinną atmosferą. Nie wytrąca mnie z równowagi nawet to, że mój komputer, z nieznanych przyczyn, nagle przestaje działać (tak już „na amen”), w skutek czego tracę zapisany na nim tekst kolejnej książki (na szczęście niedawno zaczętej, więc jeszcze nawet nie w połowie zapisanej). Tak, będę już w końcu umieszczać wszystko w „chmurze”. Teraz jednak celebruję Wielką Noc i nie skupiam się tym, co na co dzień zaprząta moją głowę.

Cudowne jest to zatrzymanie i świadomość, że zmartwychwstanie zmienia wszystko, bo nic już nie jest takie samo – wszystko jest możliwe, skoro Jezus żyje!

„A nadzieje zawieść nie może…” (Rz 5,5)

Dostaję przepiękne życzenia – odczytuję je inaczej niż poprzednimi laty: uważniej, wolniej. Wiele w nich słów o wierze. Nawet od osób, które na co dzień określają siebie jako niewierzące. To ciekawe.

Chłopcy pytają, czy mają zakładać garnitury. „Oczywiście – odpowiadam. – przecież to najważniejsze święta w roku, nic tego nie zmieni.” Córeczka ubiera się w najpiękniejszą sukienkę. Wyjmuję eleganckie kolczyki – prezent od męża. Nie zobaczymy się z naszymi bliskimi, ale kontaktujemy się z nimi w inny sposób – „dla chcącego nic trudnego”, jak mówi polskie porzekadło.

Zamykam oczy i chłonę zapach wiosny, grzeję się w słońcu. Dzięki Ci, Panie, za życie. Za to, że mam życie. Dzięki Tobie i Twojej krwi. Dzięki Twojej śmierci i zmartwychwstaniu. Alleluja! : )

Fot: K. Socha

Przekładam z blatu kuchennego tygodnik, w którym niedawno ukazała się recenzja jednej z moich książek. Przez krótki moment patrzę na okładkę czasopisma i mój wzrok pada na zdobiący ją napis: „(…) pustynia może zakwitnąć”. Tak – myślę sobie – to jest to, to jest sens czasu, który teraz przeżywam! To tak jak u Ozeasza: Oblubieniec woła ukochaną na pustynię, żeby mówić do jej serca, by odnowić, pogłębić z nią relację, powrócić do pierwszej  miłości. Pustynia jest miejscem ich spotkania. A u Izajasza? Pustynia zamienia się w kwitnący ogród, w pojezierza.

Już trwają moje ulubione święta i najważniejszy dla mnie tydzień w roku: Wielki Tydzień! Już kwitnie wszystko wokół mnie, nie tylko przyroda – również relacje, bo mimo narzuconych z góry ograniczeń i przymusowej izolacji znajdujemy inne sposoby pogłębienia lub odnowienia więzi.

Widzę jednak w sobie takie obszary, które nadal są pustynne, które potrzebują przemiany i wody żywej, by rozkwitnąć, by zwrócić się ku dobremu, nawrócić się… Niech więc pustynia zakwitnie! Tego życzę sobie i Tobie na te inne niż kiedykolwiek, ale jednak cudowne Święta Zmartwychwstania Pańskiego.

„Dlatego chcę ją przynęcić,
na pustynię ją wyprowadzić
i mówić jej do serca. (…)

W owym dniu zawrę z nią przymierze,
ze zwierzem polnym i ptactwem powietrznym,
i z tym, co pełza po ziemi.
Łuk, miecz i wojnę wyniszczę z jej kraju,
i pozwolę jej żyć bezpiecznie. (…)

Poślubię cię sobie przez wierność,
a poznasz Pana.
W owym dniu – wyrocznia Pana,
odpowiem na pragnienia niebios, a one
odpowiedzą na pragnienia ziemi.”  ( Oz 2, 16.20. 22-23)

For: Michał Kamiński

Przed naszym domem zatrzymała się równiarka. To taka głośna maszyna, trochę przypominająca spychacz, ale dużo większa. Krąży dziś po całym naszym osiedlu w miejscach, gdzie nie mamy jeszcze asfaltowych dróg. Operator równiarki pomachał naszym dzieciom, obserwującym go przez okno. Ziemia przestała się trząść, a pan pochylił głowę i… uciął sobie drzemkę.  Czasem też mam ochotę po prostu zasnąć i obudzić się dopiero wtedy, gdy to wszystko wróci do normy… Pewnie nie będzie to ta sama norma, jaką znamy sprzed epidemii (pandemii), ale przecież wreszcie musi się skończyć to, co teraz wszystkich nas, w taki lub inny sposób, dotyka. Jednak nie zasypiam: życie toczy się tu i teraz, nawet jeśli nie jest jak ze snu.

Równiarka pracuje, trzęsą się w posadach domy (ciekawa jestem, czy blok po sąsiedzku też drży – pewnie jego mieszkańcy również odczuwają te silne drgania).  Niektórzy mówią, że kornawirus zrównuje wszystkich, bo każdy może zostać przez niego zainfekowany, bo każdy odczuwa konsekwencje COVID-19.  Nie,  nie zrównuje.  Jedni się strasznie nudzą i nie wiedzą, czym się zająć, inni mają teraz tak dużo pracy, że nie wiedzą, w co najpierw ręce włożyć. Również kryzys gospodarczy,  jaki się u nas właśnie rozgościł (nie tylko u nas zresztą), nie zrównuje. Każdy z nas, pracujących zawodowo dorosłych, wie o tym. A właściwie wie, że wie… niewiele. Może jedynie tyle, że jedne branże mają szansę się ostać, a w innych likwidowane będą (lub już są) miejsca pracy.

Przenoszę wzrok na krzewy i małe drzewka owocowe w naszym ogrodzie: uwijają się nad nimi pszczoły. Słodki zapach unosi się w powietrzu. Przypomina mi się piękny wiersz Czesława Miłosza – „Dar” – o pracy w ogrodzie, ale właściwie o wdzięczności za życie. Zamykam oczy. Znów jestem nastoletnią dziewczyną, chłonę przyrodę wszystkimi  zmysłami, zachwycam się muzyką, poezją, obserwuję uważnie ludzi: małe dzieci i niemowlęta, staruszków i dorosłych. Ubrana odświętnie idę korytarzami szpitala: za chwilę będziemy, jak co roku, śpiewać dla pacjentów w zabytkowej kaplicy. Mam głowę pełną ideałów, co niektórych irytuje, a niektórych bawi: próbują wytłumaczyć mi, że z wiekiem mi przejdzie, że życie zmieni nieco mój stosunek do ludzi, ostudzi zapał.

Otwieram oczy. Córeczka ma już tak długie włosy, że bez trudu splatam je w warkocz. Wyciągam z szafy nowe ciuszki – prezent od znajomych – i chowam te, z których właśnie wyrosła. „Jak będę duża, zostanę księżniczką” – tłumaczy mi, uśmiechając się rozbrajająco. Nie prostuję jej toku myślenia, ale odwzajemniam uśmiech. „Pan Bóg nam zsyła dobrych ludzi, masz rację, mamusiu!” – podskakuje jej starszy brat, wpadając do pokoju. Razem przypominamy sobie dobre rzeczy, jakie zdarzyły się nam w ostatnim czasie, dobrych ludzi, którzy zaskoczyli nas swoją życzliwością.

Równiarka hałasuje za oknem. W środku jest… cicho i spokojnie. Nie, głośno i kłótliwie – od czasu do czasu u naszych starszaków ; ) Ale:  cicho i spokojnie – wewnątrz mnie : )

***

„Synu, jeżeli masz zamiar służyć Panu,
przygotuj swą duszę na doświadczenie!

Zachowaj spokój serca i bądź cierpliwy,
a nie trać równowagi w czasie utrapienia!
Przylgnij do Niego, a nie odstępuj,
abyś był wywyższony w twoim dniu ostatnim.
Przyjmij wszystko, co przyjdzie na ciebie,
a w zmiennych losach utrapienia bądź wytrzymały!
Bo w ogniu doświadcza się złoto,
a ludzi miłych Bogu – w piecu utrapienia.
Bądź Mu wierny, a On zajmie się tobą,
prostuj swe drogi i Jemu zaufaj!
Którzy boicie się Pana, oczekujcie Jego zmiłowania,
nie zbaczajcie z drogi, abyście nie upadli.
Którzy boicie się Pana, zawierzcie Mu,
a nie przepadnie wasza zapłata.
Którzy boicie się Pana, spodziewajcie się dobra,
wiecznego wesela i zmiłowania!”

(„Bojaźń Boża w doświadczeniach”, Syr 2, 1-9)