Fot: Danuta Kamińska

Statek piracki podpłynął do brzegu, a plażowicze otoczyli go tłumnie. Aktorzy, w imponujących, starodawnych strojach, zapraszali do wejścia na pokład. „Mamo, ten pan ma drewnianą nogę!”, wykrzyknął nagle synek. „Nie, skarbie”, uspokoiłam go. „To tylko przebranie.”

Za niedługi czas usłyszeliśmy sygnał do odwrotu i barwne postaci na statku stały się tylko niewielkimi plamkami na horyzoncie.

Dzieci zawzięcie machały oddalającym się piratom, a ja przypomniałam sobie historię innej drewnianej nogi, o której kiedyś czytałam:

„Zatańcz ze mną, proszę!”, szepnęła śliczna panna młoda. „Nie mogę”, syknął zniecierpliwiony pan młody, „przecież mam drewnianą nogę!” „To może nalejesz mi chociaż trochę wina do kieliszka…”, poprosiła smutno. „Nie mogę…”, odparł znowu, patrząc jak inni wirują w tańcu, a jego twarz zastygła w grymasie niezadowolenia.

Odtąd, o cokolwiek go prosiła, zawsze słyszała tę samą, zamykającą usta, odpowiedź. Nie mogli odwiedzić przyjaciół ani zaprosić gości, bo zawsze przeszkodą i świetną wymówką była jego drewniana noga. „Czego ty ode mnie wymagasz?!”, denerwował się, gdy prosiła, by porozmawiali szczerze. „Zapomniałaś, że ja mam …?!”, nawet po jakimś czasie nie kończył już zdania, działającego od dawna jak zaklęcie.

Ty i ja możemy funkcjonować w życiu jak ten nieszczęśliwy i unieszczęśliwiający innych pan młody. „Wychowywałem się bez ojca”, Miałem trudne dzieciństwo”, „Jestem z rozbitej rodziny”, „U nas zawsze była bieda”, „Moja rodzina decydowała i nadal decyduje za mnie”, „Nigdy nie miałem przyjaciół”, „Gdybym miał w życiu więcej szczęścia”, „Gdybym była taka ładna jak ona, to może by mi się w życiu ułożyło” , „Gdyby nie tamten wypadek…”, „Nie wiem, nie umiem, zapomniałem”.

Jak nazywa się Twoja drewniana noga?

To zazwyczaj są rzeczy bardzo realne, jak drewniana proteza, w którą właściciel pod koniec życia już tylko głucho stukał, gdy ktoś sugerował, by choć na chwilę wyszedł z domu.

Co powstrzymuje Cię od tego, by zacząć coś od nowa, by zerwać krępujące więzy, by podejmować wolne i odpowiedzialne decyzje, by cieszyć się swoim życiem?

„Gdyby mnie bardziej w dzieciństwie kochali rodzice, gdyby w moim życiu nie wydarzyło się to czy tamto, gdyby mój mąż był bardziej czuły/ żona bardziej troskliwa, gdyby moje dzieci były grzeczniejsze, sąsiedzi życzliwsi, a szef wyrozumialszy, gdyby nie moi teściowie, ksiądz proboszcz, siostra przełożona, parafianie, klienci, koledzy w pracy…”

Wiele lat temu przestaliśmy być dziećmi.  Dopóki jednak winę za wszystko, co nam nie wyszło, czy nadal nie wychodzi, zrzucamy na innych, dopóki nie bierzemy za nasze życie odpowiedzialności – nie jesteśmy dojrzali (mimo posiadania dowodu osobistego, a może i zdania egzaminu dojrzałości oraz uzyskania kilku literek przed nazwiskiem).

Przecież możemy zmienić bieg naszej historii, zamiast kręcić się w kółko i powtarzać: „Tego już nic nie zmieni!”

Zmieni, pewnie, że zmieni!

Tylko, czy ja tego chcę? Czy nie jest mi wygodniej pokazywać wszystkim moją drewnianą nogę? Przecież każdy ją ma – taką czy inną: dolegliwości fizyczne lub psychiczne, trudności w relacjach, problem z utrzymaniem pracy, nawracające grzechy, błędne decyzje,  sprawy, które kiedyś zaważyły na naszym życiu. Ale poza tą drewnianą nogą jest jeszcze ŻYCIE, to co w nas ŻYWE! Ona tego nie przekreśla. Nie ma takiej mocy!

Czy rzeczywiście jednak chcemy żyć? Żyć PEŁNIĄ życia? (por. J 10, 10)

W miniony weekend spędziłam z moimi najbliższymi kilka godzin nad jeziorem. Tym razem nie było żadnego pirackiego statku. Była za to krzepiąca rozmowa ze starszym mężczyzną, który od lat jest dla mnie wzorem, jak z życiem brać się za bary. Nawet krótkie z nim spotkanie dodaje mi sił i motywuje do przeżywania życia tak, jakby było tańcem, nawet jeśli w tym tańcu utykam.

Fot: Danuta Kamińska

Wpatruję się w róże. Nawet zwiędłe, nadal są piękne. I w pąku, i w rozkwicie, i w więdnącym płatku – wszędzie jest piękno, które mnie zachwyca. Przenoszę wzrok na moje dłonie i myślę o tym, że ciało od czasu do czasu wysyła mi informacje o tym, że od dawna nie jest już ciasno zwiniętym pączkiem róży, jakim było krótko po moich narodzinach.  Ale nadal jestem za nie tak bardzo wdzięczna Bogu!

„Pan podtrzymuje całe moje życie” (Ps 54,6), powtarzam cicho, idąc ulicami mojej miejscowości.

Przypominam sobie na nowo, do kogo należy moje życie. Komu je oddałam i kto obiecał się o nie troszczyć. Kto przekonał mnie, że jestem dla Niego jak źrenica oka (por. Pwt 32, 10). Kto zna mój każdy krok. Kto zna również to, co jest za zakrętem, a czego ja nie umiem sobie nawet wyobrazić (a tak bardzo bym chciała!).

Tak, moje życie nie jest przecież tak do końca moje. To dobrze.

Nie jestem sama z decyzjami o drodze, jaką mam iść. Jakie to kojące!

Na chwilę zamykam oczy i wyobrażam sobie, że przede mną idzie Ktoś potężniejszy, kto toruje mi drogę. Jak wtedy na pustyni, jak wtedy – przez morze. Najchętniej bym uklękła, ale chyba nie wstawałabym wtedy już wcale, bo przecież ON JEST wszędzie, choć przysłonięty…  W oczach niemowlęcia, w sylwetce biegnącego nastolatka, w twarzy starszej, schorowanej osoby– wszędzie widzę to samo światło!

Stoję więc, by nie było ze mną jak w anegdocie o artyście, który obraz Pana Jezusa malował na klęczkach. W nocy przyśnił mu się Pan i powiedział: „Ty mnie nie maluj na klęcząco, ty mnie maluj dobrze!”

Cieszę się więc z tego, co jest niedoskonałe, ale w głębszej warstwie DOBRE.

Nie prostuję synka, który tłumaczy mi, że jaskółki ściągają deszcz, a czasem burzę; nie biegnę od razu z gąbką, gdy córeczka zostawi ślad rączki na szybie czy lustrze. Przez tę chwilę przecież może tak być, prawda?

Błogosławiona niedoskonałość!

fot. Michał Kamiński

Wczoraj, gdy jechałam samochodem z naszym pięcioletnim synkiem, usłyszałam  od niego coś pięknego i zupełnie niespodzianego:

„Mamusiu, ja już wiem, dlaczego Pan Jezus chciał zmartwychwstać. Żeby nas przywitać w niebie! Tam będzie fajnie, wiesz?… I Pan Jezus nas tam przywita, bo zmartwychwstał i znowu  żyje!”

Wyobraziłam sobie tę scenę i uśmiechnęłam się, łapiąc na tym, że chcę już tam być!

Kilka dni wcześniej dzieci poprosiły, bym zaśpiewała im przed snem standard gospel „Zniż się rydwanie mój”. Śpiewały ze mną: „Anieli w bieli od niebios bram jadą, aby zabrać mnie stąd”. Próbowały mi wtórować, jak umiały.

***

Dziś rano dowiedziałam się o niespodziewanej śmierci pewnego mężczyzny. Modliłam się za jego operację kilka dni temu. Operacja się udała. Miał wyjść niebawem ze szpitala. Ale nagle tej nocy zatrzymało się jego serce i przestało bić.

Czy zdążył?

Rodzina mówi, że – gdy kiedyś poruszali z nim ten temat przy jakieś okazji – nie życzył sobie księdza na pogrzebie.

Co zadziało się w tej ostatniej chwili, gdy był sam na sam ze świadomością tego, że to już ostatni oddech, ostatnie uderzenie serca…

Czy zdążył?

I ostatnia minuta ma sześćdziesiąt sekund…

Czy zdążył?

To wie tylko Bóg.

Czy zdążył?

Ufam, że tak.

Choć nie wiem tego na pewno.

***

Słucham, co mówi święty Paweł:

„Zalecam więc przede wszystkim, by prośby, modlitwy, wspólne błagania, dziękczynienia odprawiane były za WSZYSTKICH ludzi. Jest to bowiem rzecz dobra i miła w oczach Zbawiciela naszego, Boga, który pragnie, by WSZYSCY ludzie zostali zbawieni i doszli do poznania prawdy.” (1 Tm 2, 1.3-4, podkreślenie moje)

I mocno wierzę, że Bóg ma swoje sposoby, by dotrzeć do KAŻDEGO człowieka.

fot. Michał Kamiński

Kilka dni temu prowadziliśmy jeden z biblijnych kursów. Zachwycam się nadal tym, jak Bóg działa w sercach osób, które przyjechały, by przeżyć spotkanie z Nim.

Osobiste rozmowy, nierzadko łzy, ale i też serdeczny śmiech, dzielenie się bardzo trudnymi czasem sprawami… Bogu niech będą dzięki!

Po powrocie odbyłam też inną rozmowę, z kimś mocno zirytowanym – nie na mnie co prawda, ale jednak zirytowanym… Mój rozmówca mimochodem wspomniał o wypowiedzi pewnego aktora, wspierającego osoby chore na raka. „Przecież człowiek nie ma żadnej siły – denerwował się. – Co to za brednie!”

Słuchałam uważnie. Nie podjęłam tematu. Jeszcze nie teraz. Czasem warto, by uleciało powietrze z balonika, by emocje się trochę uciszyły – wtedy łatwiej stworzyć warunki do dialogu, do szczerego spojrzenia w głąb siebie.

Gdybym jednak mogła coś powiedzieć, to z całą siłą potwierdziłabym to, co powiedział tamten aktor w swoim świadectwie zwycięskiego przejścia przez ciężką chorobę.

Tak, głęboko w to wierzę, że rozwiązaniem nie jest popadanie w przygnębienie i czekanie na nie wiadomo co, ale odszukanie w sobie wewnętrznej siły.

W Tobie i we mnie jest Pan.

„O Ty, co mieszkasz sam, w moim sercu na dnie”, śpiewamy w jednej z pieśni.

To właśnie tam, na dnie serca mam szukać siły, by nie stracić nadziei, by w najtrudniejszych nawet okolicznościach – i w życiu, i w śmierci– nadal należeć do Pana (por. Rz 14, 8).

„Wznoszę swe oczy ku górom:
Skądże nadejdzie mi pomoc?
Pomoc mi przyjdzie od Pana,
co stworzył niebo i ziemię.” (Ps 121, 1-2)

Często powtarzam słowa tego psalmu. Mam wrażenie, że wręcz krążą w moich żyłach. Pomoc przychodzi od Pana, to święta prawda! I za każdym razem przychodzi ona inaczej. Poprzez ręce i serce innej osoby…

Gdy pierwszy raz usłyszałam anegdotę o helikopterze, bardzo mnie rozbawiła. Później przypominałam ją sobie wielokrotnie, by nie przegapić Bożego działania w mojej codzienności. Opowiem ją, choć myślę, że jest bardzo znana.

Woda podeszła prawie pod dach, tak wielka była to powódź. Na dachu znajdował się mężczyzna, który żarliwie modlił się do Boga o pomoc. Gdy wojsko, zaangażowane do ratowania mieszkańców, posłało po niego ponton, stanowczo odmówił opuszczenia dachu. Podobnie, gdy nad sobą usłyszał warkot śmigłowca. Za każdym razem krzyczał: „Odejdźcie! Mnie uratuje Bóg!”

W końcu woda zatopiła jego dom, a on sam dostał się w zaświaty. Pełen złości i żalu stanął przed Najwyższym i rzekł: Tak bardzo wierzyłem, że mi pomożesz, a Ty nic nie zrobiłeś, Boże! Pozwoliłeś, by zatopiły mnie powodziowe fale!

Wtedy usłyszał pełen mocy, ale i łagodności, głos: Robiłem wszystko, by cię uratować! Wysłałem nawet najlepszy helikopter!

Co dzień Bóg wysyła do mnie i do Ciebie najlepsze helikoptery. Mnóstwo osób zaangażowanych jest w Jego tajemniczy plan. Ale czy potrafimy przyjmować tę pomoc? Czy patrząc na te „zwykłe” starania, nie przekreślamy ich z wyższością albo i nawet pogardą? Może czekamy na trzęsienie ziemi, rydwany ognia i zastępy anielskie? Może odrzucamy łaskę codzienności, nie za bardzo wiedząc, co miałaby dobrego zdziałać w naszym życiu?

Czy to nam się podoba, czy nie – Bóg działa przez drugiego człowieka. Nie tylko przez ochrzczonych, wierzących i praktykujących. Również przez tych, o których my byśmy w życiu nie pomyśleli.

A może warto, byśmy o nich pomyśleli?

fot. Michał Kamiński

Stoję na szczycie góry (właściwie to siedzę, bo moje nogi mają już dość) i zachwycam się, patrząc wokół. Tutaj właśnie, wśród tych cudnych widoków, doświadczam własnej kruchości. (Nie, nie łamią mi się kości, na szczęście!) Poznaję lepiej moje ograniczenia.

We wszystkim tym widzę ŁASKĘ. Tak, w  moich niedomaganiach również. Przyjmuję je pogodnie. I jestem wdzięczna. Uczę się widzieć w tej kruchości dobro. Przecież gdyby nie istniał głód – nie doceniłabym smaku potraw. Gdybym nie odczuwała pragnienia, nie wiedziałabym, co znaczy łyk krystalicznie czystej wody w skwarny dzień. Gdyby nie moje osłabione ciało, nie wiedziałabym, co znaczy fizyczne wsparcie kochającej mnie osoby. Gdyby nie gorsze samopoczucie, nie odkryłabym, ile dla mnie znaczy dobre słowo i zwykła ludzka życzliwość.

Zamykam na chwilę oczy.

„Wystarczy ci mojej łaski. Moc bowiem w słabości się doskonali” (2 Kor 12, 8), powtarzam bezgłośnie tę piękną obietnicę…

Im bardziej doświadczam słabości i kruchości, tym bardziej dostrzegam to, co nie jest widoczne na pierwszy rzut oka: człowieka od dawna tęskniącego za Jezusem w Komunii, dziecko, które czeka, aż z okładek książki wyjdą żywi bohaterowie, kobietę szukającą odpowiedzi na ważne, życiowe pytania, mężczyznę z kilofem w ręku, który z błyszczącymi oczami opowiada o swoim marzeniu… Mam ich zaraz pod powiekami. Dopiero co widzieliśmy się, rozmawialiśmy…

Otwieram oczy i powoli wstaję. Chłonę piękno gór: zapachy, odgłosy, barwy…

Tak, to normalna, ludzka rzecz: niedoskonałość. A jednak mam wrażenie, że zakazana w dzisiejszym świecie. O tym się raczej głośno nie mówi, do tego raczej nie powinno się przyznawać. Ma być pięknie, gładko, sprawnie i wielowątkowo. A jak nie, to retusz albo przemilczenie. Jakiegoś rodzaju kłamstwo.  Ale prawda jest inna: kruchość jest w nas wpisana.

Idąc w dół po kamieniach, powtarzam sobie w duchu:

„Jego pouczenia wyczekują wyspy” (Iz 42,4).

Nie tylko wyspy!

(Choć na pewno przydałoby się, by posłuchały Jego pouczeń, myślę, gdy przypominam sobie nagle o tym, co sąd niedawno nakazał „na wyspach” niepełnosprawnej kobiecie spodziewającej się dziecka…)

Nie tylko wyspy, również ja wyczekuję. Pewnie Ty także…

„(On) nie złamie trzciny nadłamanej, nie zagasi knotka o nikłym płomyku.
Nie zniechęci się ani nie załamie.” (Iz 42, 3a. 4a)