Archiwa miesięczne: luty 2025

Zima

21 piątek lut 2025

Posted by in Codzienność, Ewangelizacja, Zdrowie psychiczne

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , ,

Fot. Danuta Kamińska

„Jest zima, musi być zimno” – wita mnie zaraz po wejściu do pracy jeden z zakonników. Chwilę żartujemy, idąc po schodach, i jestem już w redakcji.
Nasz dział mieści się w domu zakonnym. Dzięki temu mogę na co dzień, z pewnej odległości, zaobserwować, jak wygląda życie w zgromadzeniu. Oczywiście kontakt mam przede wszystkim z pracownikami świeckimi, co jednak nie znaczy, że nie zauważam, czasem kątem oka, jak kształtują się relacje w zakonie. Nie mam pełnego oglądu sytuacji, ale to, co do mnie dociera, jest budujące. Również wspomnienia starszych pracowników dużo mi mówią. Pojawiają się imiona i nazwiska duchownych, którzy wcześniej tu pracowali i zapisali się w ich pamięci złotymi zgłoskami. (Są też wyjątki od tej reguły, ale na szczęście nieliczne).

Rozgrzewam się gorącą herbatą ziołową i pracuję nad kolejnym tekstem. Za oknem świt – niebo jest różowo-pomarańczowe, a koleżanka z pokoju obok żartuje, że jest to zdjęcie ilustracyjne do tematu „Kiedy ranne wstają zorze”. Znów się serdecznie śmiejemy.

Śnieg jest taki piękny – przywołuje miłe wspomnienia z dzieciństwa. Przed oczami mam obrazy z podwórka: kolegów i koleżanki, sanki, narty-ślizgacze, łyżwy saneczkowe, śnieżki, bałwany, ślizgawki. Mam wrażenie, że znów słyszę wesoły gwar towarzyszący naszym wspólnym zabawom.

Gdy wieczorem kładę spać najmłodszą dwójkę dzieci, opowiadam im na dobranoc, jak wyglądała kiedyś zima. Nigdy nie przyszłoby mi na myśl, że może to być dla nich tak interesujący temat.

Ale chwilę później przypominam sobie, że jako dziecko też prosiłam swojego tatę, by opowiadał mi o tym, jak wyglądała zima za czasów jego dzieciństwa. Mówił mi wtedy, że woda zamarzała im w cebrzyku, a mróz malował kwiaty na szybach w sieni. (Zawsze byłam ciekawa, jak wyglądały te kwiaty). Do szkoły szli – tato ze swoim bratem – na skróty, przez zamarznięte jezioro.

Być może moje dzieci też będą kiedyś opowiadały swoim synom i córkom o tym, jak kiedyś wyglądały zimy i wspólne zabawy w ogrodzie, jak lepiły bałwana, gubiły rękawiczki i nosiły czapki w kieszeni zamiast na głowie.

Jest zima, musi być zimno – to zdanie słyszałam, będąc jeszcze małym dzieckiem. Brzmi trochę jak: „To jest życie, czasem musi być ciężko”, ale mimo tego wydźwięku, optymistycznie mnie nastawia do kolejnego, mroźnego nadal, dnia. Jest w nim jakaś uspakajająca stałość. Jak w innym, równie kojącym zdaniu: „Po burzy jest słońce, po słońcu jest deszcz”.
I w innym, autorstwa ks. Twardowskiego: „W życiu najlepiej, jak jest nam dobrze i źle. Kiedy jest nam tylko dobrze – to niedobrze”. To prawda. :)

Gołąbeczki

14 piątek lut 2025

Posted by in Codzienność, Ewangelizacja, Zdrowie psychiczne

≈ 2 komentarze

Tagi

, , , , , ,

Fot. Danuta Kamińska
Praca własna: Elżbieta Kamińska

Taki piękny obrazek namalowała dla nas nasza mała córeczka. Patrząc na niego, przypomniałam sobie zabawną sytuację z czasów narzeczeństwa. Otóż szliśmy naszym zwyczajem, trzymając się za ręce (teraz chodzimy pod rękę, a nie za rękę, ale nadal dużo spacerujemy), gdy nagle usłyszeliśmy nad sobą życzliwy śmiech i wołanie: „Gołąbeczki!”. To dekarz pracujący na jednym z dachów mijanych przez nas domów postanowił zrobić nam żarcik.

Na początku trochę się speszyłam tym jego wołaniem, ale mój narzeczony (dziś – od wielu już lat – mąż) uspokoił mnie, że przecież nie robimy niczego złego. Po chwili przyznałam mu rację, choć nadal trochę piekły mnie policzki: miałam nadzieję, że skradziony mi buziak nie miał zbyt wielu świadków.

Uśmiecham się na to wspomnienie. Teraz to osiedle jest już gęsto zabudowane, dom przy domu, a nieco dalej – blok przy bloku. Żaden dekarz do nas nie woła, choć jednego w tygodniu musieliśmy wezwać do naprawy naszego dachu.

Tylko gołąbeczki zostały. Nie tylko wśród różowych obłoczków, również wśród gradowych chmur i piorunów. Bo „miłość nie pamięta złego, wszystko znosi, wszystko przetrzyma, we wszystkim pokłada nadzieję”. Amen!

Nadzieja

10 poniedziałek lut 2025

Posted by in Codzienność, Ewangelizacja, Zdrowie psychiczne

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , ,

Fot. Danuta Kamińska

Niedawno byłam z mężem na koncercie charytatywnym zorganizowanym w celu pozyskania funduszy na rzecz hospicjum. Podobnie jak rok temu, ujęło mnie zaangażowanie wolontariuszy. Ich bezinteresowna pomoc jest tym, co przywraca nadzieję.

Znakiem tego akurat hospicjum jest motyl. Jego symbolika odsyła mnie do głębszych znaczeń. Przede wszystkim do prawdy o tym, że nasze życie się zmienia. Kiedyś przejdziemy granicę śmierci i „pofruniemy” na spotkanie Pana. Taki jest nasz cel, tego przecież jako wierzący pragniemy.

Życie poczwarki nie może równać się życiu motyla, a przecież jest to cały czas ten sam owad, a etapy jego rozwoju muszą być realizowane w odpowiedniej kolejności. Podobnie jest z naszym życiem. Zmagamy się z różnymi przeciwnościami, borykamy z problemami, ale to wszystko jest potrzebne po to, byśmy wyćwiczyli mięśnie wiary i coraz bardziej polegali na Bogu, a coraz mniej koncentrowali się jedynie na sobie.

Patrząc na motyle przygotowane z okazji koncertu, myślę o tym, że odchodząc stąd, przechodzimy do rzeczywiści, której teraz, na etapie ograniczonym przez kokon, nie jesteśmy sobie w stanie nawet wyobrazić.

Oczywiście nie mam na myśli możliwości latania, ale coś o wiele głębszego. Używam pewnego skrótu myślowego, metaforycznie rozumiem przemianę poczwarki w motyla, ale nie byłabym sobą, gdybym nie wyobraziła sobie monologu wewnętrznego odbywającego się w kokonie. Motyl pewnie nie funkcjonuje na takim poziomie, ale my, w naszym ziemskim życiu, bardzo często tak.

Otóż wyobraziłam sobie, że poczwarka stwierdza w pewnym momencie, że nie ma zamiaru czekać do końca tego procesu przepoczwarzenia się, że już jej się to nuży, a ograniczenia związane z przebywaniem w kokonie stają się dla niej nie do zniesienia.

My jednak wiemy, że trzeba to wszystko przejść. A mimo to czasami niecierpliwimy się, zapominając o tym, co jest dalej.

Nie widzimy jeszcze tego, kim będziemy, kiedy się Pan drugi raz objawi. Święty Jan wspomina jednak, że będziemy do Niego (do Boga) podobni. Nie widzimy też pełni kolorów (choć świat stworzony jest przecież przecudny), nie dostrzegamy w pełni duchowej rzeczywistości, która wtedy nie będzie już przed nami zakryta.

Moja mała córcia pyta mnie od pewnego czasu o niebo, akurat wtedy, gdy zbliża się jej czas na zasypianie. Cieszę się, że mam okazję z nią o tym porozmawiać.

Powoli, łagodnie przygotowuję ją też na odejście (a dokładniej: śmierć) bliskich. Na to, że życie nie kończy się, ale się zmienia. Tak jak narodziny są przejściem z życia płodowego do życia poza organizmem mamy, tak narodziny dla nieba też są przejściem – czasem równie, a może nawet bardziej, bolesnym, co poród – przejściem do innej rzeczywistości.

Temu wszystkiemu towarzyszy nadzieja. Śmierć jest tylko częścią życia, nie jego końcem. Owszem, jest końcem jakiegoś etapu, ale nie końcem całego życia.

„A nadzieja zawieść nie może”.

 

Obecność

01 sobota lut 2025

Posted by in Codzienność, Ewangelizacja, Zdrowie psychiczne

≈ Zostaw komentarz

Tagi

, , , , , , , , , , ,

Fot. Danuta Kamińska

Ostatni tydzień w pracy był czasem pełnym wyzwań. Ostatecznie skończył się bardzo dobrymi wieściami przekazanymi mi przez szefa w piątek po południu, ale trochę mnie to wszystko kosztowało. Dzięki Bogu zachowałam spokój i ufność w Opatrzność oraz mocne przekonanie, że nade mną jest inny, potężniejszy Szef – Szef wszystkich szefów. Gdy rozmawiałam o tym z moim starszym synem, wtrącił: „Aaa, wiem: arcybiskup!”. Odpowiedziałam: „Nie, synku, nasz Pan”. „No tak!” – roześmiał się.

Jestem tak bardzo Jemu wdzięczna za to, że mnie niósł – mówiąc w przenośni – przez ten trudniejszy etap, że nie pozwolił mi zwątpić w to, że trzyma moje życie w swoich rękach. Trudne, ale jednocześnie cudowne doświadczenie.

Śpiewałam w tym czasie codziennie gospelowy utwór (jadąc do pracy i wracając z niej). Jej fragment (po przetłumaczeniu na polski) brzmi mniej więcej tak: „W taki sposób staczam moje bitwy (…). Może wydawać się, że jestem otoczony, ale ja jestem otoczony przez Ciebie”. Święta prawda – w największym ucisku to nie przeciwności mnie otaczają, by za chwilę spaść na mnie i pokonać jak, nie przymierzając, wrogie wojska, ale to Pan otacza mnie swoją obecnością.

Mąż, słuchając któregoś dnia moich pracowych opowieści, skwitował, że on nie miał takich sytuacji w żadnej pracy. Powiedziałam wtedy, parafrazując słowa księdza, który uczył mnie stawiać pierwsze kroki w wierze, gdy byłam nastolatką (już niestety nie żyje): „Kto nie jest w takiej sytuacji, nie doświadczy takich cudów – to jest łaska, móc przechodzić przez trudny etap”.

Jego (księdza) słowa dotyczyły innej, ale w pewnym sensie podobnej sytuacji, gdy nie miał on co jeść ani tym bardziej czym nas podjąć (przyjechaliśmy pomóc mu w prowadzeniu rekolekcji). Po Mszy św. jakaś staruszka przyniosła mu w siatce jedzenie (w tym węgorza, którego jadłam wtedy pierwszy raz w życiu). Zapytała, czy się „ksiundz” nie pogniewa, bo ona mu chciała coś zostawić. (Chyba już o tym opowiadałam kiedyś na blogu).

Wtedy powiedział do nas: „Kto nie jest w takiej sytuacji, nie doświadczy takiego cudu. Tylko głodny może zostać nakarmiony”. Mówił potem, że modlił się, ale nikomu nie opowiadał, jaką ma sytuację na parafii. I że szedł z ciężkim sercem, a jednocześnie z ufnością, do zakrystii, by odprawić Mszę św. Nie chciał zostawiać nas bez kolacji – Pan też tego nie chciał. :)

Ale nie zawsze musi się skończyć happy endem trudna sytuacja, przez którą nas Bóg przeprowadza. Kiedy modliłam się już pod koniec tego tygodnia w pracy, powtarzałam, nawiązując do słów proroka Izajasza, że ten ogień mnie nie spali, ta woda mnie nie zatopi. I miałam na myśli to, że jakikolwiek będzie finał, najważniejsze jest dla mnie to, by nie stracić ufności w Bożą obecność w moim życiu. Nie musi być po mojej myśli, a sprawy przecież mogą przybrać niekorzystny dla mnie obrót – nie jestem wyznawczynią sukcesu, jestem wyznawczynią Jedynego – najważniejsze, by nie stracić tego najcenniejszego skarbu: wiary, relacji z Nim.

Bardzo jestem wdzięczna za wsparcie emocjonalne i duchowe, jakie otrzymałam od bliskich, przyjaciół, znajomych, kolegów i koleżanek z pracy, braci i sióstr ze wspólnoty, kiedy przebywałam – ujmując rzecz obrazowo – w piecu ognistym. Wiem, że nie idę sama. :)

Przejdź do paska narzędzi