Fot: Danuta Kamińska

Po fali upałów nadeszło lekkie ochłodzenie, nie tak wielkie, byśmy marzli, ale na tyle odczuwalne, że z przyjemnością wieczorem stoję nad brzegiem jeziora i oglądam gwiazdy. Mam na sobie cienką, jasną sukienkę i lekkie sandałki. Czuję delikatne ciepło bijące od ziemi, mimo że jest już zupełnie ciemno i całkiem późno. Dzieci śpią, rozmawiam przez telefon ze starszą, bliską mi osobą. Cieszę się, że czuje się ona już lepiej… Śmiejemy się, żartujemy, opowiadamy, co u naszych bliskich. Nie odczuwam dzielącej nas odległości, raczej mam wrażenie, że siedzimy jak zwykle przy kamiennym stole, w pobliżu innego jeziora, daleko stąd.

Czuję się orzeźwiona: te kilka chwil, szczery, głośny śmiech i dobre słowo sprawiają, że kładę się spać zrelaksowana i spokojna. W nocy śnią mi się zabawne historie, sytuacje raczej niemożliwe na żywo: z zapałem śpiewam rosyjskie piosenki (!), odwiedzam dawno nieżyjące już osoby, nie czuję zmęczenia po bardzo intensywnym dniu i z łatwością udaje mi się porozumieć z osobami, z którymi na jawie mam bardzo utrudniony kontakt. W jednym ze snów ktoś, kto kiedyś mocno mnie zranił, wraca i w serdeczny sposób przeprasza za tamto… Budzę się wypoczęta i wyspana, choć na początku z trudem przychodzi mi rozdzielenie tego, co tylko mi się śniło, od tego co jest moją realną codziennością.

Na zewnątrz szumią drzewa.

Przypominam sobie wszystko, co dobrego wydarzyło się poprzedniego dnia i dziękuję za całe to dobro. Tak wygląda mój poranek – zaczynam go od wdzięczności. Dzięki temu łatwiej mi docenić nowe, nawet niemal niedostrzegalne, błogosławieństwo.

Chociaż bywają dni, gdy moje wnętrze przypomina bardziej spękaną ziemię niż żyzne, zielone pole czy kwitnący ogród, to jednak nie zatrzymuję się w drodze. Wiem, że orzeźwienie w końcu przychodzi. Nawet jeśli czekam akurat na deszcz (deszcz łaski), nie siedzę z założonymi rękami i  nie cofam się zrezygnowana. Wierzę, że w końcu upał zamieni się w przyjazny powiew delikatnego, ciepłego wiatru. I tak właśnie się dzieje : )

Wdycham głęboko to orzeźwiające powietrze. Niech wieje!

***

„Błogosław, duszo moja, Pana,
i nie zapominaj o wszystkich Jego dobrodziejstwach!
On odpuszcza wszystkie twoje winy,
On leczy wszystkie twe niemoce,
On życie twoje wybawia od zguby,
On wieńczy cię łaską i zmiłowaniem,
On twoje dni nasyca dobrami:
odnawia się młodość twoja jak orła.” (Ps 103, 2-5)

Fot: Michał Kamiński

Odpoczywamy na kempingu, jest niewielkie obłożenie, pogoda piękna, a kaczki jedzą z nami śniadanie. Oczywiście nie tak dosłownie, ale dzielimy się z nimi okruchami pieczywa,  a ich kwakanie umila nam wspólne posiłki. Wczoraj dzieci odkryły w zaroślach, na obrzeżach zwiedzanego przez nas starego miasteczka, gromadkę kotów, nazwanych przez nasze pociechy „złotymi”. Starszaki od razu postanowiły sfotografować urocze futrzaki, co poskutkowało ekspresowym zniknięciem „złotych” w zielonościach.

Przypomina mi się od razu historia, opowiedziana przed laty przez mojego ojca, który będąc służbowo we Francji, próbował przywołać takiego „złotego” kota naszym polskim „kici-kici”, na dźwięk którego biedne kocisko czmychnęło, gdzie pieprz rośnie. Okazało się, że w tej części świata koty woła się „mini-mini”. Najpierw nie chciałam wierzyć, bo tato, gdy byłam mała, lubił nam opowiadać niestworzone historie (w które oczywiście święcie wierzyłam), kończące się zazwyczaj zdaniem „I zostały po mnie tylko te stare kapcie” . Ta historyjka jednak okazała się  całkiem prawdopodobna. Przy okazji, ciekawe, jak się woła koty w innych częściach świata?

Kaczek nie trzeba wołać, same przychodzą, dziś naliczyliśmy ich dziewiętnaście. Spokojna toń wody koi nerwy i pozwala złapać dystans do codziennych trosk i zmagań. Córeczka obok mnie przyrządza zupę z trawy w wiaderku z piaskownicy, ja wdycham woń łąki i rozgrzanej  ziemi.

Chciałabym zatrzymać tę chwilę. Udało mi się zapomnieć o tym, co przede mną i  nie roztrząsać tego, co za mną. Jestem tu i teraz. Cieszę się z daru, jakim jest kolejny dzień. Doceniam obecność moich kochanych bliskich. Dziękuję Bogu za życie. Smakuję je małymi porcjami. Delektuję się spokojem i tym, że jestem bezpieczna w Bożych dłoniach.

Jestem jak owca, którą On woła po imieniu. Ani „kici-kici”, ani „mini-mini”, tylko moim imieniem. Znam Jego głos, jest nie do pomylenia z żadnym innym…

***

„Pan jest moim pasterzem,
niczego mi nie braknie.
Pozwala mi leżeć na zielonych pastwiskach,
Wiedzie mnie nad wody,
Gdzie mogę odpocząć.
Orzeźwia moją duszę .” (Ps 23, 1-3a)

Fot: Danuta Kamińska

Budzi mnie głośne gruchanie gołębi (pewnie siedzą w ogrodzie, niedaleko naszej sypialni) i szczekanie psa sąsiadów (przeraźliwe szczekanie, dodam). „Dlaczego wcześniej nie zwracałam na nie takiej uwagi?”, myślę, próbując odgonić resztki snu. „Ratuuuun-ku, ratuuun-ku!”, gruchają gołębie. Właściwie, dlaczego „ratunku”? Może „Śniadaaaan-ko, śniadaaaan-ko!”,  a nie jakieś tam „ratunku”. Już wiem, co by powiedziała jedna z pań profesor UAM, z którą miałam zajęcia niecałe dwa miesiące temu. Wiem, wiem. Ale zostawmy to na boku – każdy z nurtów w psychoterapii miałby inne wytłumaczenie na dopisywanie intencji hałasującym za oknem gołębiom i ujadającym za płotem psom. Na razie, jak chodzi o dopisywanie, to mam nie intencje do dopisania, a ostatnie rozdziały książki, nad którą od kilku miesięcy pracuję. Nie o gołębiach ani nie o psach. O człowieku. Z krwi i kości. A właściwie: z duszy, ducha i ciała (por. 1 Tes 5, 23).

Gdy wracam z zakupami, w przedsionku widzę cudną tęczę. To słońce przechodząc przez grube szkło, z którego wykonany jest daszek nad wejściem, wyczynia takie cuda. Nie zamieszczę nigdzie tego zdjęcia, choć jest artystyczne, myślę sobie. Za gorąco ostatnio wokół tego barwnego łuku się zrobiło, a to jest tylko niewinna fotka, złapane w ułamku sekundy zjawisko fizyczne – rozszczepienie białego światła przez pryzmat… Trudno, wyślę je tylko znajomej, która też lubi robić niecodzienne zdjęcia.

Wiele zależy od tego, jakie znaczenie nadamy temu, co nas dotyka, co przeżywamy, co widzimy…

Gdy byłam dzieckiem, gołębie za oknem opowiadały mi przedziwne historie. (To było daleko stąd, w innej części kraju, ale gatunek gołębi ten sam, słowo daję.) Przysiadały na naszym balkonie i zewnętrznych parapetach mieszkania na trzecim piętrze i przez tyle lat snuły swoją opowieść. Zdarzyło się nawet, że jeden z nich przyleciał, by ostatni raz zagruchać, właśnie u nas. Byłam trochę tym przerażona. Pierwszy raz widziałam z tak bliska martwego ptaka. Mama wytłumaczyła mi potem, że widocznie u nas czuł się najlepiej, skoro to tu właśnie zakończył swój ptasi żywot.  Z pomocą taty zakopaliśmy go koło bloku, w którym wtedy mieszkaliśmy.

W szkole lubiłam wszelkiego rodzaju doświadczenia i eksperymenty – i fizyczne, i chemiczne, które mogłam oglądać na lekcjach. Nie przyszłoby mi wtedy do głowy, że efekt tego ulubionego z nich stanie się symbolem, będzie politycznie naznaczony…

Z rozmyślań, które snuję nad wielką walizką, do której właśnie pakuję nas przed wyjazdem na urlop, wyrywa mnie nagle telefon od koleżanki, z którą kiedyś pracowałam.  Opowiada o tym, jak trudno jej porozumieć się z osobami, które na każdym kroku powtarzają, że obecny papież to pomyłka. To są podobno wierzące, zaangażowane w Kościele osoby. Dla niej natomiast Franciszek to współczesny święty. Może więc warto poszukać nowego miejsca, może warto znaleźć nową wspólnotę? Zadbać o duchowy rozwój, zachować w sobie perły, których nie wolno rzucać w błoto…

Ocalić – od zapomnienia, od złego imienia, od okrucieństwa, od obojętności.

To, co już zaczyna usychać, a może już nawet już uschło. Jak lawenda przed naszym domem, która pod dobrą ręką męża zaczyna ożywać.  Ocalić. Ile się da. Z Bożą pomocą. Amen.

***

„Na melodię: «Gołębica z dalekich terebintów».

W Bogu uwielbiam Jego słowo,
Bogu ufam, nie będę się lękał:
cóż może mi uczynić człowiek?

Ty zapisałeś moje życie tułacze;
przechowałeś Ty łzy moje w swoim bukłaku:
<czyż nie są spisane w Twej księdze?>

Ocaliłeś moje życie od śmierci
<i moje nogi od upadku>,
abym chodził przed Bogiem
w światłości życia.”

(Ps 56,1a.5. 9)

Fot: Danuta Kamińska

Wchodzimy na szlak. Całą drogę na Borową pokonujemy jedynie w swoim towarzystwie, dopiero na szczycie spotykamy trzy inne rodziny. Schodzimy żółtym i znów jesteśmy sami. Niezwyczajne przeżycie. Chyba nasi znajomi, życzący nam pustek na drodze, wysłali tu aniołów z miotełkami! Jak to się nazywa? Curling? Chyba tak… Właśnie tak się czujemy, jakby ktoś przygotował nam drogę, w tym mniej uczęszczanym paśmie górskim.

Zwiedzamy, wędrujemy, cieszymy się sobą i piękną pogodą, w pewnym miejscu zatrzymujemy się na szlaku i śpiewamy maryjną pieśń przy kapliczce, powierzając Bożemu Miłosierdziu i opiece naszych bliskich.

Poprzedniego dnia również przeżywamy chwilę miłego zaskoczenia, gdy okazuje się, że otrzymujemy o wiele lepsze warunki zakwaterowania niż te, na które liczyliśmy(i to bez zmiany ceny – nowa byłaby dwukrotnie wyższa). Dzięki Bogu!

Przyglądając się tablicy informacyjnej, zatrzymuję się dłużej przy jednym z zapisanych tam wyrazów.  Coś mi on przypomina. Już wiem! To nim właśnie posłużyła się jedna z osób proszących o modlitwę wstawienniczą w pięknym, zabytkowym kościele, w którym znów, po przerwie spowodowanej przez pandemię, posługujemy ze wspólnotą. Tam właśnie padło to słowo: „otulina”.

Tego potrzebuję, myślę sobie, przypominając sobie uśmiechniętą twarz kobiety, nad którą się wtedy modliliśmy. Otuliny. Tak jak ten park ma otulinę, chroniącą go, tak ja (choć ani krajobrazowym, ani narodowym parkiem nie jestem), potrzebuję takiej strefy ochronnej.

Każdy z nas jej potrzebuje. Takiej relacji, w której czuje się bezpiecznie. Takiego miejsca, gdzie może odpocząć. Takiej chwili, gdy napięcie w mięśniach puszcza i zaciśnięte szczęki się rozluźniają. Takiej atmosfery wokół, w której można być pewnym, że jest się kochanym i akceptowanym. Takiej życzliwości ludzkiej, w której żadne maski nie są potrzebne (oprócz, rzecz jasna, tych obowiązkowych, ochronnych ; )

Parki (narodowe i krajobrazowe) mogą istnieć dzięki otulinie. To obszar, który ma je chronić przed szkodliwym działaniem. Człowiek, żeby istnieć i prawidłowo się rozwijać, potrzebuje otuliny – w głębszym, duchowym znaczeniu: poczucia bezpieczeństwa i miłości. Każdy.

Może warto przyjrzeć się dziś swojej „otulinie” i sprawdzić ,w  jakim jest stanie? Zachęcam!

***

Przezorności, rozwagi, strzeż, mój synu,
niech one ci z oczu nie schodzą,
 a życiem twej duszy się staną,
wdzięczną ozdobą dla szyi.
I drogą swą pójdziesz bezpiecznie,
bo noga się twoja nie potknie;
gdy spoczniesz, nie zaznasz trwogi,
zaśniesz, a sen twój będzie przyjemny.
Nagły strach cię nie przerazi
ni klęska, gdy dotknie przewrotnych;
bo z tobą jest Pan,
przed sidłem twą nogę ochroni.”  (Prz 3, 21-26)