Wczoraj spotkałam się ze znajomymi, by świętować ważną dla nich okazję. Z niektórymi nie widziałam się już długo – ostatni raz przed pandemią. To było bardzo miłe spotkać się w tak licznym gronie i razem świętować. Dzieci czuły się swobodnie i na tyle były samodzielne, że byłam spokojna o ich odnalezienie się w sporej grupie.
W ten chłodny, deszczowy dzień rozgrzewał mnie od środka nie tylko pyszny żurek i bigos, ale przede wszystkim widok osób, z którymi łączą mnie wspólne przeżycia, miłe wspomnienia oraz te same cele i wartości. Rozmowa, czasem pełna śmiechu, czasem zadumy, z osobami, z którymi znam się już ponad dwadzieścia lat, była dla mnie czymś bardzo poruszającym i krzepiącym.

Świętowanie jest takie ważne! Nie tylko z serca przygotowane potrawy (pyszne serniki), nie tylko wspólna modlitwa (chociaż też bardzo ważna i piękna, mimo że w zimnym kościele), ale też ten wymiar wspólnotowy, relacyjny. Radość z przebywania razem, ze świętowania – właśnie w takim, a nie innym gronie.

Cieszę się, że pośpiech i nawał obowiązków nie zwyciężają w naszym życiu. Że znajdujemy czas, by pobyć razem, by nacieszyć się sobą, odpocząć w swojej obecności, by mówić dobre, krzepiące słowa, by odnajdywać Bożą obecność w drugim człowieku. To jest prawdziwe świętowanie.
***
„O Panie, nasz Boże,
jak przedziwne Twe imię po wszystkiej ziemi!
Tyś swój majestat wyniósł nad niebiosa.
Sprawiłeś, że [nawet] usta dzieci i niemowląt oddają Ci chwałę,
na przekór Twym przeciwnikom,
aby poskromić nieprzyjaciela i wroga.

Gdy patrzę na Twe niebo, dzieło Twych palców,
księżyc i gwiazdy, któreś Ty utwierdził:
czym jest człowiek, że o nim pamiętasz,
i czym – syn człowieczy, że się nim zajmujesz?

Uczyniłeś go niewiele mniejszym od istot niebieskich,
chwałą i czcią go uwieńczyłeś.
Obdarzyłeś go władzą nad dziełami rąk Twoich;
złożyłeś wszystko pod jego stopy:
owce i bydło wszelakie,
a nadto i polne stada,
ptactwo powietrzne oraz ryby morskie,
wszystko, co szlaki mórz przemierza.

O Panie, nasz Panie,
jak przedziwne Twe imię po wszystkiej ziemi!” (Ps 8, 2-10)