„Nie było im dane” – kwitujemy żartem wypowiedź znajomego. I nagle dociera do mnie, że rzeczywiście to, czego z utęsknieniem wyglądali prorocy, królowie, patriarchowie i cały naród wybrany – to jest dane nam. Tak bardzo jesteśmy obdarowani. Wielu z nich chciało zobaczyć choćby jeden dzień z życia Mesjasza – my mamy Jego Ciało i Krew każdego dnia. Mamy jego słowo i jego imię – tak potężne, pełne mocy, w którym jest nasze zbawienie.

Ale moja refleksja biegnie dalej i obejmuję wdzięcznością kolejne obszary mojego życia. Uświadamiam sobie, jak bardzo jestem obdarowana. Przypominam sobie, o co modliłam się jeszcze kilka czy kilkanaście lat temu. Oglądam właśnie spełnienie Bożych obietnic.

Podobno najbardziej doceniamy coś dopiero, kiedy to tracimy (fraszka „Na zdrowie” podkreśla to dobitnie). Może niekoniecznie aż trzeba stracić to, co dla nas cenne – wystarczy, że dotrze do nas, że jest możliwe, że coś lub kogoś stracimy.
W zeszłym tygodniu operowana była moja serdeczna znajoma. Jaką ulgę odczułam, gdy dostałam wiadomość od jej męża, że choć operacja była ciężka, udała się. I że znajoma, chociaż jest jeszcze pod mocnym działaniem leków i trzeba poczekać na sensowny z nią kontakt, ma się dobrze. Dzięki Bogu.

Wstając dziś do pracy, zaczęłam z wdzięcznością wyliczać osoby, sprawy, sytuacje, rzeczy, na które zazwyczaj długo w moim życiu czekałam. Naprawdę jestem obdarowana. :)

Oczywiście mogłabym skupić się na tym, czego mi brakuje. Albo na tym, co mi teraz doskwiera. Ale wtedy przeoczyłabym to, jak wiele już otrzymałam. Przede wszystkim pewność, że „Bóg z tymi, którzy go miłują, współdziała we wszystkim dla ich dobra” (por. Rz 8, 28).

„Nie było im dane” – zażartowaliśmy na kursie Emaus, mając na myśli tych, którzy żyli przed Chrystusem. Ale nam JEST DANE. I jest to powód do wdzięczności. WIELKIEJ :)